Een klein stukje terug

32. Déjà vu ~ Elle

Ik strek me uit en verstijf wanneer ik met mijn hand een warm been voel. Nee, niet alweer! Wat heb ik nu weer uitgespookt? "Goedemorgen," zegt een lieve warme stem. Ik open mijn ogen en ik kijk naast me. Milan ligt op zijn zij en ondersteunt zijn hoofd met zijn hand. "Lekker geslapen?" vraagt hij en glimlacht naar me. "Eh... goedemorgen?" antwoord ik verbaasd. "Ik geloof het wel. Hoe lang ben je al wakker?" Hij haalt zijn schouders op. "Ik ben al eventjes wakker en het is half twaalf." Ik kijk hem met grote ogen aan. "Half twaalf? Je maakt een grapje?" Ik slaap nooit zo lang. Mijn biologische klok staat op half negen 's ochtends en als ik veel geluk heb, slaap ik uit tot negen uur. Hij haalt een hand door zijn haar en ik wilde dat hij dat bij mij deed of dat ik dat bij hem kon doen. "Je lag in coma. Hier, kijk maar," hij pakt zijn telefoon en houdt hem voor mijn neus, "het is zes minuten over half twaalf om precies te zijn." Ik ga rechtop zitten en sla mijn armen voor mijn lichaam. "En nu?" vraag ik. "We kunnen gaan ontbijten of je kan eerst gaan douchen. Daarna zouden we nog iets leuks kunnen gaan doen of ik breng je meteen terug naar je huis. Zeg het maar?" Mijn gedachten zijn afgedwaald naar zijn lippen en ik hoor wel wat hij zegt, maar de betekenis van de woorden dringen niet tot me door. Stop met praten. Zoen me. Nu. "Elle? Heb je honger?" vraagt hij lachend. "Eh... ja," antwoord ik en mijn wangen kleuren rood. Ik bijt op mijn lip. Hij kruipt uit het bed en maakt de tent open. De zon schijnt in mijn gezicht en Milan legt een hand op mijn wang. "Ik heb dit nog niet gedaan vandaag," zegt hij en hij drukt zijn lippen op die van mij. Ik beantwoord zijn kus gretig en sla mijn arm om zijn nek. Hij laat zich achterover vallen en trekt me mee. Heerlijk zo'n ranzige ochtendkus. "Ik wil wel vaker zo'n ontbijt," zeg ik, wanneer onze zoen beëindigd is. "Dit is alleen nog maar het voorafje," fluistert hij op een dubbelzinnige manier. Hij streelt een haar uit mijn gezicht. Doelt hij op seks of denk ik nu verkeerd?

Ik sla mijn arm om zijn middel en leg mijn hoofd tegen zijn rug. Met mijn andere hand houd ik mijn eigen tas vast en op mijn rug zit Milans rugzak. Ik mocht er absoluut niet in kijken en ik vraag me af wat erin zit. Het is dat hij benadrukte dat ik er niet in mocht kijken, anders had ik het me niet eens afgevraagd, maar nu heeft meneer me nieuwsgierig gemaakt. Milan streelt met zijn hand mijn arm, waardoor de fiets begint te slingeren. "Ah kijk uit!" roep ik lachend. Hij zwiept expres nog een keer en ik zet mijn vingers in zijn buik. "Sorry, ging per ongelijk," zegt hij en doet zijn beide handen weer aan het stuur. Ik kietel hem en we beginnen weer te slingeren. "Ja, dan moet je mij ook niet kietelen hè, boef!" "Sorry, ging per ongeluk," steel ik zijn grap. Ik laat mijn hand over zijn buik glijden en geef hem een kus op zijn rug. "Wat zit er eigenlijk in die tas?" probeer ik nog een keer. "Dat zie je zo wel, nieuwsgierig aagje," antwoordt Milan geheimzinnig. Ik leg zuchtend mijn hoofd weer tegen zijn rug. We fietsen richting mijn huis, wat volgens Milan maar een half uurtje fietsen is. Volgens mij heeft hij zich een beetje vergist, want we zijn nu toch echt al een half uur onderweg en ik herken nog niks. Misschien zijn we wel verdwaald en sterven we van de honger en de plotselinge nachtforst. Ik grinnik om mezelf. Niet zo dramatisch doen, spreek ik mezelf streng toe. Het komt allemaal goed. "We zijn er," zegt Milan enthousiast. Ik stap van de bagagedrager en wrijf over mijn houten kont. "Hier woon ik niet hoor," zeg ik lachend en kijk om me heen. "Dat weet ik, maar dit leek me wel een mooi plekje om even te zitten." Hij pakt de rugzak van me over en pakt mijn hand vast. Vervolgens trekt hij me naar zich toe en drukt een kus op mijn voorhoofd. Hij neemt me mee naar een plekje onder de boom met uitzicht op de zee. Het is de perfecte plek voor een picknick en ik begin te glimlachen. Milan heeft een blauw met wit geblokt kleed uit zijn rugzak gehaald en ik begin nog harder te grijnzen. Dit is zo cliché, maar ik vind het fantastisch. "Ik hoop dat je honger hebt, want ik kon niet kiezen," zegt hij grijnzend en begint al het eten uit te stallen. Wanneer heeft hij dit allemaal geregeld? Want zo lang zijn we niet zonder elkaar geweest. Alleen die twintig minuten dat ik aan het douchen was. Ach, wat maakt het ook uit. Ik ga achter hem staan en sla mijn armen om hem heen. Hij wankelt een beetje, omdat hij op zijn hurken zit, maar hervindt al snel zijn balans. Ik ga naast hem op het kleed zitten en kijk naar het eten. Hij heeft verschillende soorten fruit neergelegd en allemaal kleine broodjes met verschillende soorten beleg. "Vind je het leuk?" vraagt Milan onzeker. "Ja, ik vind jou wel leuk," antwoord ik en geef hem een kus op zijn wang. "Dat is geen antwoord op mijn vraag, maar toch leuk om te weten." Ik lach naar hem en hij kijkt me lief aan. Waar heeft hij al die tijd gezeten? Hij houdt een druif voor mijn mond en wanneer hij hem in mijn mond stopt, raakt zijn vingertop mijn lip. Het veroorzaakt een tinteling door heel mijn lichaam.

Milan begint als een idioot te bellen op de fietsbel wanneer we bij mijn huis aankomen. Ik geef hem lachend een kneepje in zijn zij. "Hé daar heb je de tortels!" roept Ruben. "Hebben jullie het wel veilig gedaan?" gooit Lars er achteraan. Ik schud zuchtend mijn hoofd. Ik spring van de fiets en wacht totdat Milan van zijn fiets gestapt is. "Hé El, leuke nacht gehad?" vraagt Yentl plagend. "Jij kreng!" zeg ik. "En nu alsof je het meent," zegt Ruben. "Ja, het klonk bijna geloofwaardig," vult Lars aan, "alsof jij het erg vond om bij onze casanova te blijven. Meid, je hebt vast de nacht van je leven beleefd." "Jullie zijn echt gemeen! Jullie hadden op z'n minst even kunnen overleggen," zeg ik en ik weet dat het belachelijk klinkt. "Ja, want jij was met vrije wil gebleven," zegt Ruben sarcastisch. We schieten allemaal in de lach. Ik kijk naar Milan en hij knipoogt naar me. "Kom laten we naar de tuin gaan," stel ik voor en ik pak Milans hand vast. "Wil er iemand wat drinken?" vraagt Yentl. "Ik help wel even," zeg ik en ga met haar naar binnen. Ik zet mijn tas op de keukentafel en leun vervolgens tegen het aanrecht aan. "Hoe kon je? Ik ken hem amper," vraag ik Yentl. "Ja, maar ik zag de vonken overspringen. Het was gewoon zo overduidelijk!" verdedigt ze zichzelf. "Dan hoeven we toch niet meteen bij elkaar te slapen." "Er moest iets gebeuren en dit leek ons een goed idee. Ik zal het in het vervolg niet meer doen. Sorry," zegt ze en ze tuit haar lippen. "Nouja, het is goed uitgepakt. Dus dank je wel, maar ik kon jullie wel wurgen." Yentl begint te grinniken. "Zie je wel." Ik geef haar een knuffel. "Mafkees," zeg ik met mijn gezicht in haar nek. "Ik heb trouwens nog iets voor je, die zwangerschapstest..." zegt ze zachtjes. Ik verstijf bij het woord zwangerschapstest. Oh ja, shit. Straks ben ik zwanger. Ik was dit helemaal vergeten. Het is zo onaantrekkelijk als ik echt zwanger blijk te zijn. Dan kan ik Milan wel vergeten. Yentl laat me los en haalt de test uit haar tas. "Hier, ga maar gauw kijken," zegt ze en overhandigt me het doosje. Ik bijt op mijn lip en kijk er naar. Wil ik het wel weten? Ik ga naar de wc en lees de gebruiksaanwijzing. Gewoon eroverheen plassen. Meer is het niet en dan wachten. Ik doe wat er van me gevraagd word en leg de test op de wastafel. Om het wachten te doden bijt ik op mijn nagels. Een smerige gewoonte, maar ik doe het alleen als de stress me teveel word. Ik kijk op mijn horloge. De twee minuten zijn voorbij. Ik durf bijna niet te kijken. Met de test in mijn hand loop ik naar de keuken toe. "Yen, ik durf niet te kijken..." zeg ik zachtjes. Ze pakt mijn hand vast en knijpt erin. "Moet ik kijken?" Ik knik. "Aaah, je bent niet zwanger!" roept ze naar mijn zin iets te hard. We omhelzen elkaar blij en ik durf nu zelf ook naar de zwangerschapstest te kijken. Ik zucht opgelucht. Godzijdank ben ik niet zwanger.