Een klein stukje terug

5. Aha, op die fiets ~ Elle

Mijn spiegelbeeld kijkt me ondeugend aan. Kan ik dit wel aantrekken? Is dit misschien niet wat naakt? Ik heb een spijkershort en een geel hemdje aan. Mijn krullen heb ik losgegooid, op advies van Yen, en springen vrolijk alle kanten op. Als kers op de taart heb ik ook nog een beetje mascara en oogpotlood op. Ik pak mijn rugzak van mijn bureau en loop de grote wenteltrap af. Alles in dit huis is groot. Te groot naar mijn zin. “Hé pap.” begroet ik mijn vader. Hij zit aan de grote eettafel te ontbijten. Alleen, met zijn neus in een krant. Het zal wel weer een economisch blad zijn of zoiets dergelijks. Mijn vader, Thomas van Luijken, is manager bij een bank. Volgens mij, ik weet het niet zeker, iets in die trant. Hij werkt in ieder geval bij een bank. Mijn moeder, Miranda van Luijken, is een advocate. Ze hebben allebei een goed betaalde baan en daarnaast ook een drukke baan. Daarom ben ik vaak alleen en vonden ze één kind wel genoeg. “Goedemorgen lieverd. Lekker geslapen?” Hij kijkt op van zijn krant en schenkt me een glimlach. Het is een lieve man, mijn vader. Jammer dat ik hem niet zo vaak zie. “Waar is mam?” Ik schuif aan naast mijn vader aan de ontbijttafel en pak een boterham om te besmeren. “Ze moest vroeg naar haar werk. Één of ander belangrijke zaak, maar ze is vanavond op tijd thuis zei ze. Ik eet vanavond helaas niet mee. Ik heb een belangrijk overleg in Parijs.” Gezellig. Echt werkelijk waar, enorm gezellig. Ik knik. Dit is ook één van de redenen dat vaak bij Yentl over de vloer kom. Ten eerste is het daar veel gezelliger, het is voor mij een tweede thuis. Ten tweede is ze gewoon mijn beste vriendin en ten derde woont Mark daar toevallig ook. Heel toevallig. Hij blijkt ook op één of andere manier de broer te zijn van mijn beste vriendin. Alhoewel, dat zeggen ze. Ik eet mijn ontbijt verder op en sta dan op om mijn bord op te ruimen. “Ik ga naar school.” meld ik mijn vader en ik geef hem een kus op zijn wang. “Veel plezier schat en leuke kleren heb je aan.” Hij knipoogt naar me en leest dan  weer verder in zijn krant. Ik trek mijn nieuwe teenslippers aan en doe mijn rugzak op mijn rug. Met mijn sleutels in mijn hand verlaat ik het huis en loop naar de garage om mijn fiets te pakken. Het is lekker weer buiten en de zon schijnt vrolijk in mijn gezicht. Nog een paar weken en dan is het eindelijk zomervakantie. Ik kan niet wachten. Yentl en ik gaan samen het vakantiehuis van mijn ouders in Italië onveilig maken. Tenminste, dat zijn de woorden van Yentl. Ze kan niet wachten om alle leuke jongens daar te spotten, want kijken mag natuurlijk, en ik kan niet wachten om al het ijs daar op te eten. Oké en die jongens zijn ook wel leuk, maar voor mij zijn ze normaal. Ik kom elke zomervakantie wel in Italië en elk jaar word ik opnieuw verliefd op mijn buurjongen daar. Hij is echt enorm leuk, maar echt enorm leuk. Stel je een enorm leuke jongen voor en doe daar dan nog een schepje bovenop. Zo leuk is hij dus. Ik stop bij Yentl voor de deur en wacht zoals elke ochtend weer vijf minuten, maar meestal zijn het er tien. “El! Oh mijn God! Er is een wonder gebeurd! Welke engel heeft je wakker geschud?” Ze komt gillend en fietsbellend de garage uit. “Je haar! El, ik houd van je!” Ik kijk haar met opgetrokken wenkbrauw aan. Eh, juist ja. “Kom, ik moet je nog wat vertellen.” Ze komt heel dicht bij me staan, zo dicht dat ik er bijna scheel van ga kijken. Ze pakt een krul en trekt er zachtjes aan. “Ik was die engel. Applaus voor mij.” Ze maakt een diepe buiging. “Inkijk!” roept Mark vanuit de deuropening. Yentl trekt een gekke bek en belt nog een keer op haar fietsbel. “Uh, nee.” Mark staat met zijn hand in zijn zij en draait zijn hand naar ons toe. Yentl begint hard te lachen en ik lach met haar mee. “Da’s echt te gay, Markie.” Hij trekt een vies gezicht. “Ik wilde eigenlijk vragen of jullie een lift wilde, maar ja, als we zo gaan beginnen.” Hij draait zijn sleutel rond zijn vinger en leunt tegen de deurpost aan. “Alsof ik in die vieze spermabak van jou wil zitten. No thanks.” Hij grijpt naar zijn hart en trekt een quasigepijnigd gezicht. “Nou lief zusje, ik weet niet hoe het met jou zit, maar mijn voorkeur gaat toch uit naar een bed. Dat is iets comfortabeler, maar ja, dat verschil ken jij natuurlijk niet. Die lepel van jou heeft alleen een fiets. En als je geluk hebt, heeft die fiets een bagagedrager. ” Ik schiet in de lach en de tranen rollen over mijn wangen. Mark begint ook te lachen en Yentl rolt met haar ogen. “Dus, moesten wij niet naar school?” Ze begint te fietsen en ik volg haar. Voordat we de straat uitrijden, werp ik nog snel een blik over mijn schouder. Mark, ik houd van je. “Yen?” begin ik hijgend. We fietsen in een hoogtempo naar school toe. “Oh ja, ik moest jou nog wat vertellen.” verandert ze van onderwerp. Ze weet dondersgoed waar ik het over wil hebben. Dat zie ik aan haar houding. Laat me raden, ze gaat zo ratelen. “Nou kijk, Mark hè, eigenlijk is het gewoon een vieze slet met zijn spermabakkie. Ze hebben het wel altijd over vrouwelijke sletten, of terwijl hoeren, maar eigenlijk zijn mannen de ergste. Nee, ik meen het. Mark is een typisch voorbeeld van het prototype mannenhoer, want dat is hij gewoon: een mannelijke slet. Een slet met een extra stukkie vlees. Een mens met het verstand in dat extra stukkie vlees, als je begrijpt wat ik bedoel. En die nieuwe vriendin van hem hè, man dat ze dat niet ziet. Ik bedoel Mark die is zo’n jongen die alleen maar aan zichzelf en zijn kleine jongen denkt, want tja zo zit hij nou eenmaal in elkaar. Is ze niet goed genoeg? Of is hij er op uit gekeken? Hup, daar is nummer 384 al. Ze staan voor hem in de rij en dat weet hij. Hij windt ze allemaal om zijn vinger. Ja, echt wel hoor.” Ik kijk naar Yentl, die duidelijk buiten adem is van die waterval van woorden en het harde fietsen. “Ja, Yen, en wat wilde je hier mee zeggen?” “Punt één.” begint ze en ze belt op haar fietsbel. “Ik mag mijn nieuwe, wel te verstaan voorlopige, schoonzus niet. Punt twee.” De fietsbel maakt weer zijn vertrouwde geluid. “Mijn broer is mannelijke slet. Conclusie van vandaag.” Dubbele ring met de fietsbel. “Je haar zit leuk.” Ik kijk haar aan en begin dan weer hard te lachen. “Mafketel.” “Dit werd mede mogelijk gemaakt door Yenworks. Bedankt voor het luisteren en tot snel weer ziens.” Ze grijnst naar me en als afsluiting van haar 'radioshow' belt ze nog een keer met haar fietsbel. Ik geef haar een duwtje tegen haar schouder. "Yen, je bent werkelijk gestoord." Ik werp haar nog een blik toe. Mevrouwtje, ik spreek je nog over dat onderwerp dat je aan het ontwijken bent. Ik hoop nu grondig dat ze mijn gedachte kan lezen. Of eigenlijk toch niet. Dat zou namelijk eng zijn en dan weet ze dat ik Mark leuk vind. Ik bedoel niet leuk vind. Rustig Yen, ik vind hem niet leuk. Ik stel haar gerust, in mijn gedachte dan.

Yentl komt naast me in de klas zitten, nadat ze Lars een kus heeft gegeven. Die lepel neemt plaats voor ons en grijnst naar me. "Ben je nieuw hier? Wacht, ik stel me even voor. Ik ben Lars." Lepel, verbeter ik hem in mijn hoofd. "Lars, doe niet zo flauw. Wat vind je van haar outfit?" Ze kijkt me trots aan en trekt dan weer aan een van mijn krullen. "Ja, leuk. Sorry, ik deed net een beetje flauw, maar je ziet er echt leuk uit, Elle. Elle was het toch?" Ik knik. De docent schraapt zijn keel en hij meldt dat de les gaat beginnen. Ugh, we hebben Nederlands van meneer van Kuiveren. Hij begint te vertellen en ik kijk verveeld uit het raam. Gaan we weer. Meneer, accepteer alsjeblieft dat niemand geïnteresseerd is en laat ons gewoon met rust. Ik kijk naast me naar Yentl en ze maakt met haar hand een praatteken. Lars gaapt nadrukkelijk en ik kan een grijns niet onderdrukken. Ruim een halve eeuw later zegt meneer Van Kuiveren dat we aan de slag mogen. Tenminste het leek een halve eeuw te duren, in werkelijkheid is het tien minuten later. We moeten een eind schrijven aan een verhaal dat we krijgen. Hij pakt een stapel papier en maakt de stapel netjes door het papier op de tafel te tikken. Eerst de lange kant, dan de korte kant. "Ik deel nu de verhalen uit. Iedereen krijgt een ander verhaal." Hij begint vooraan en iedere keer voordat hij een blaadje uitdeelt, likt hij zijn vinger. Zo vies. Hij kan net zo goed gelijk het blaadje vol spugen. Ik trek een vies gezicht naar Yentl en ze kijkt vies terug. "Heeft er iemand antibacteriële ontsmetter bij zich?" zucht ze, wanneer het blaadje op haar tafel belandt. De klas begint te lachen. "Hoe schrijf je dat, antibacterieel?" vraagt Lars en hij steekt zijn tong uit. Yentl is zo dyslectisch als een deur en dat weet hij maar al te goed. Hij plaagt haar erg graag mee. "Nou, met een A, een B en een C en er zit een X op het eind, maar die spreek je niet uit, net zoals bij bordeaux." Hij begint te lachen en ik doe net als de rest van de klas met hem mee. "We zitten niet in Frankrijk." Yentl haalt haar schouders op. "Dat is geen punt El. Wat die Fransen kunnen, kan ik ook en misschien nog wel beter. Waarom zou je een X plaatsen als je hem toch niet uitspreekt? Dan kan ik net zo goed overal een X achter plaatsen. Je merkt er toch niks van." En ze ratelt weer... "Dat is zo waar." zegt Lars, terwijl hij zijn pen in de lucht gooit. "Klopt." beaamt ze. Het is jammer dat ze hier geen fietsbel heeft, anders had ze zeker gebeld. Dat wijf heeft iets met fietsbellen...