Een klein stukje terug

13. Hongerig ~ Yentl

 Eindelijk drukt hij zijn lippen op de mijne. Hongerig kus ik hem terug. Zijn lippen zijn zacht en warm, net zoals zijn handen. Ze liggen op mijn onderrug en mijn huid tintelt van zijn aanraking. Zijn tong vraagt om toestemming en ik open maar al te graag mijn mond. De pijn van net is allang en breed verdwenen en deze zoen kan wat mij betreft niet lang genoeg duren. Mijn handen volgen de lijnen van zijn borst langs zijn nek naar zijn hoofd en ik grijp zijn haar vast. Onze tongen spelen een samenspel waar de meiden van mijn volleybalteam jaloers op zouden zijn. Ik bedoel het samenspel, niet de zoen. Waarschijnlijk zouden ze ook jaloers zijn op deze zoen, want echt waar dit is goddelijk. Mijn ademhaling versnelt, net zoals mijn hartslag. Ik weet niet of mijn hart het nog langer volhoudt op dit tempo. Hij verbreekt onze innige zoen en we kijken elkaar grijnzend aan. We hijgen allebei lichtjes en ik bestudeer zijn gezicht opnieuw. “Dit heb ik al vanaf de eerste keer dat ik je zag willen doen.” zegt hij, waardoor ik een nog grotere grijns op mijn gezicht krijg. Hij doet een losgekomen pluk haar achter mijn oren en mijn oor begint te tintelen. “Je mag het nog wel een keertje doen.” zeg ik en ik wiebel met mijn wenkbrauwen. Dat laat hij zich natuurlijk geen twee keer zeggen en hij komt weer dichterbij. Ik sluit mijn ogen en verwacht elk moment zijn lippen op de mijne te voelen. Net voordat hij mijn lippen raakt, blaast hij plagend over mijn lippen. Ik open mijn ogen en hij kijkt me ondeugend aan. Op dat moment drukt hij zijn lippen op de mijne en we kijken elkaar aan. Normaal gesproken heb ik mijn ogen gesloten tijdens het zoenen, maar op één of andere manier is dit intiemer. Ik heb de neiging om mijn ogen dicht te doen, maar hij houdt mijn blik vast met zijn ogen. Hij streelt mijn wangen en met zijn tong streelt hij de mijne. Ik druk me tegen hem aan, tegen zijn sterke lichaam en ik zucht wanneer zijn lippen de mijne weer loslaten. Hij pakt mijn hand vast en onze vingers vlechten in elkaar. “Je bent echt heel erg leuk.” zegt hij met zijn zwoele stem en hij drukt nog een keer zijn lippen op de mijne. Ik glimlach en gloei van gelukkig. Ik heb kriebels in mijn buik en ik weet niet of het de rupsen zijn die tot vlinders veranderen of dat ik gewoon honger heb. Eerlijk gezegd denk ik dat het een combinatie is van beide. “Kom nu gaan we echt iets eten.” zegt hij knipogend en trekt me mee.

Met mijn tenen wiebel ik in het zand en ik kijk met een glimlach op mijn gezicht naar Ruben. Hij zit tevreden een pizzapunt naar binnen te werken en ik neem een slokje van mijn Fanta. Hij moest en zou me trakteren op een etentje en ik mocht kiezen waar. Ik ben gek op pizza, überhaupt op Italiaans eten, dus de keus was snel gemaakt. Ik kijk naar mijn bord, waar nog drie pizzapunten liggen, en ik zucht. “Heb je nog honger?” vraag ik en ik wijs naar mijn pizza. “Altijd.” zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Het kan ook niet anders. Mark is ook al zo’n vreetzak en Lars ook, ik denk dat het hele mannelijke geslacht uit vreetzakken bestaat. Ik schuif mijn bord naar hem toe en ook mijn overgebleven pizza wordt verslonden. Ik kijk hem geamuseerd aan, wanneer er een kaassliert aan zijn kin blijft hangen. Hij haalt een hand over zijn kin, waardoor er naast kaas ook tomatensaus op zijn kin terecht komt. Ik pak lachend een servetje en veeg het van zijn kin af. “Deze pizza is echt lekker! Misschien wel lekkerder dan die van mij was.” zegt hij en hij neemt nog een hap. “Ik weet wel wat ik lekker vind.” zeg ik met mijn wenkbrauwen wiebelend. Ruben en pizza. “Ik heb gewoon een goede smaak.” Hij begint te lachen. “Laat eens proeven dan.” Ik sta op en ga bij hem op schoot zitten. Hij drukt zijn mond op de mijne en we zoenen elkaar passioneel. “Hm, Yentl en pizza. Dat smaakt naar meer.” zegt hij na onze zoen. Ik begin te lachen. “Ik dacht hetzelfde.” “Ja, vind jij jezelf ook naar meer smaken?” vraagt hij plagend. Ik begin te knikken. “Ja, dat is toch gewoon zo.” Hij prikt me in mijn zij. “Alhoewel ik jou ook wel naar meer vind smaken.” zeg ik en ik geef hem een kus. “Zo mag ik het horen.” Tevreden zoenen we elkaar weer. God, wat houd ik veel van hem. “IJsje?” vraagt hij en ik knik. “Laat me raden. Je wilt Italiaans ijs.” Ik begin nog harder te knikken. “Als dat zou kunnen.” zeg ik hongerig, terwijl ik eigenlijk nog vol zit van de pizza, maar Italiaans ijs kan er altijd wel bij. “Dan ga ik even betalen.” Hij begint te lachen en drukt een kus op mijn neus. “Oké.” zeg ik en ik speel met een rietje. “Dan moet je wel van mijn schoot af gaan, wijsneus.” zegt hij lachend en hij knijpt in mijn bovenbenen. “Ja, maar ik zit zo lekker.” protesteer ik en ik wiebel met mijn kont op zijn schoot. “Pas maar op, straks word je er af gelift.” Ik kijk hem niet-begrijpend aan. “Ik ga dat niet uitleggen hoor. Je denkt er maar even over na. Als ik terug ben, dan hoor ik het wel van je.” zegt hij en hij staat op met mij in zijn armen. Ik begin te lachen en ik voel me zo slap als een vaatdoek. Wel een gelukkige vaatdoek, maar dat terzijde. Hij zet me op de stoel neer en hij wiebelt even mijn zijn kont. “Sorry, moest even dansen.” Ik begin te lachen. Hij is ook gestoord hoor. Misschien is hij ook wel zo gek om zich bij de fietsbelfanclub aan te sluiten.

 Ik ben nu op weg naar Elle op mijn skates. Vanaf het moment dat Ruben de straat heeft verlaten, heb ik het huis weer verlaten om naar Elle toe te gaan. Het duurde trouwens wel even totdat hij de straat uit was, want hij had het te druk met afscheid nemen van mij. Eerst hebben we elkaar uitgebreid voor de deur gezoend, daarna hebben we net zo lang naar elkaar gezwaaid totdat we elkaar niet meer zagen. Zingend skate ik naar Elle’s huis en wanneer ik daar aan kom, staat haar voortuin vol met fietsen. Nou ja, met vier fietsen. Nieuwsgierig doe ik de poort open en daar zie ik Elle, Bart, Fleur, Lars en Tim zitten. Sinds wanneer spreken ze hier af? “Hé!” roep ik enthousiast en plof naast Elle op een vrije stoel, alsof ze wisten dat ik nog even langs zou wippen. Elle had het waarschijnlijk wel verwacht, omdat ik een uitgebreid verslag van mijn date met Ruben zou komen brengen. Maar nu kan ik dus niet komen updaten, omdat de rest er allemaal bij zit. Niemand zou waarschijnlijk begrijpen dat ik al zo snel over Lars heen ben, maar Ruben is gewoon de liefde van mijn leven. Dat is misschien wel een beetje snel om dat al zo te zeggen, maar zo voelt het gewoon. “Hoe was het?” vraagt Lars nieuwsgierig. “Oh, wel gezellig.” antwoord ik neutraal, terwijl ik het liefst van de daken zou willen schreeuwen dat ik Ruben geweldig vind. Meer dan geweldig zelfs. Hij kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw vragend aan. “Wel gezellig?” herhaalt hij mijn antwoord. Ik knik. Plots begint Bart te lachen. “Waarom heb je in vredesnaam een ‘Buurman en Buurman’-pleister op je knie?” Oh ja. Ik kijk naar mijn knie en ik begin te lachen. “Ik was gevallen met skaten en toen heeft Ruben er een ‘Buurman en Buurman’-pleister opgeplakt om mij te zieken. Wat een liefde hè.” zeg ik nog nahikkend van het lachen. Lars begint weer hard te lachen. “Dat is echt typisch Ruben.” Ik knik. Fleur kijkt me nieuwsgierig aan. “Hebben jullie gezoend?” Ik schud mijn hoofd, maar ik voel dat ik rood aanloop. “Wel dus. Niet liegen.” zegt ze plagend en ze gooit een steentje naar me. “Je kunt gewoon eerlijk zijn hoor. Ik kan wel ergens tegen.” zegt Lars knipogend. “Sorry, maar ik vind het zo lullig.” zeg ik en ik kijk naar mijn skates. “Dat hoeft niet hoor en anders had ik het toch wel van Ruben gehoord.” Ik glimlach naar hem. “Ik vind het zo leuk voor je Yen.” jubelt Elle uiteindelijk en ze slaat haar armen om me heen. “Je moet me alles vertellen.” Ik rol met mijn ogen. “Ander keertje, blije geit.” zeg ik, terwijl ik haar op haar neus tik. We grijnzen naar elkaar. Ruben is gewoon de persoon, waar ik al mijn hele leven naar zoek.