Een klein stukje terug

24. De maat is vol ~ Elle

“Jongens, wat willen jullie eten?” vraag ik, wanneer we aan de tuintafel zitten te drinken. Nadat Lars het zwembad weer uitgeklommen was, heeft iedereen een slaapkamer uitgezocht. Ik slaap op mijn eigen zolderkamer samen met Yentl. Bart en Fleur slapen in de slaapkamer van mijn ouders en Lars heeft de logeerkamer voor zichzelf. “Pizza natuurlijk, daar ben ik voor gekomen,” zegt Lars grijnzend. “Niet alleen voor de pizza, Lars, dat zei je zelf,” verbetert Yentl hem. “Dat klinkt als een strak plan, die pizza,” zegt Bart, “El, jij weet vast een leuk restaurantje hier.” “En een plaats waar je Italiaans ijs kan eten!” roept Fleur erachteraan. Ik grinnik. “In het stadje verderop zit een leuke pizzeria,” zeg ik. “Laten we dat doen,” zegt Yentl. Ik sta op om mijn tas te pakken en even later lopen we met zijn allen naar de pizzeria. Bart en Fleur lopen romantisch hand in hand naast elkaar en het valt me nu pas op hoeveel ze eigenlijk verschillen. Bart is lang en breed en Fleur is klein en dun. Ze heeft zijn cap afgepakt en heeft die op haar hoofd neergezet. Haar krulletjes springen er vrolijk onderuit en veren met haar bewegingen mee. Yentl en Lars zijn elkaar aan het uitdagen door elkaar in elkaars zij te prikken. Als je niet beter zou weten, zou je zeggen dat ze nog steeds een stel zijn. Zeker als buitenstaander zou je denken dat ze een stel zijn. “Hé El, heb je eigenlijk nog meer brieven?” vraagt Yentl, wanneer ze uitgestoeid is met Lars. Ze slaat haar armen om mijn hals en kijkt me met grote ogen nieuwsgierig aan. “Nee,” zeg ik kortaf. “Wel dus,” zegt ze en ze tikt me op mijn neus. Ik schud mijn hoofd. “Echt niet hoor, Yen,” zeg ik nog. “Ja, echt wel,” gaat ze door, “ik zie het aan je neus.” Ik wrijf over mijn neus. “Niet, dat kan niet,” beweer ik. “Echt wel,” verwerpt ze mijn zwakke argument. “Zeg, leuk dat jullie een onenigheid hebben,” onderbreekt Lars ons,” maar ik denk dat het nog leuker wordt onder genot van een pizza. Wat denken jullie? Het enige probleem is dat we niet weten waar die pizzeria is, dus Elle, zou je zo lief willen zijn om ons de weg te wijzen.” Hij kijkt me met knipperende ogen aan en ik ben blij dat hij me uit deze situatie gered heeft.

Een pizza Pepperoni en een enorme bak Italiaans ijs later hang ik moe en volgevreten in een tuinstoel. Met een glas wijn in mijn hand geniet ik van het laatste zonnetje en het uitzicht vanuit mijn tuin op het Italiaanse landschap. Er worden twee armen om me heen geslagen en de zoete geur van Fleur’s parfum komt me tegemoet. “Dank je wel,” zegt ze en ze drukt een kus op mijn wang, “voor alles.” “Geen dank Fleurie,” zeg ik glimlachend. Bart staat luidruchtig te gapen en Fleur laat me grinnikend los. “Wij gaan slapen,” zegt ze en Bart geeft haar een knipoog. “Welterusten,” zeg ik. Fleur haalt nog even snel een hand door mijn haar en loopt dan hand in hand met Bart naar binnen. Even later is er een bulderende lach van Bart te horen, gevolgd door een giechel en een gil van Fleur. “Oh, dus zo noemen wij dat tegenwoordig, slapen,” zegt Lars en hij gebruikt zijn vingers als aanhalingstekens bij het woord ‘slapen’. “Ik ga denk ik ook maar mijn bed opzoeken,” zegt hij en staat vervolgens op om naar binnen te lopen. “Slaap lekker,” roept Yentl hem na. “Nou, dan zijn alleen jij en ik nog over,” zegt ze, voordat ze nog een slok van haar wijn neemt. “Of wilde je zeggen dat je ook al naar bed gaat?” vraagt ze met een sip gezicht. “Ja en jij ook, want als je nog meer gaat drinken, word je morgenochtend wakker met een kater,” zeg ik en trek het wijnglas uit haar handen. “El, doe nou niet zo streng. Het is vakantie,” zegt ze haar neus ophalend. “Ga maar alvast naar boven, ik ruim het hier wel even op,” meld ik haar en zet de lege bierflesjes en glazen op een dienblad. Ze staat wiebelend uit haar stoel op, maar loopt dan stevig op haar hoge hakken weg. Zuchtend til ik het overvolle dienblad op en breng het naar de keuken, waar het ook al een bende is. Overal staan lege glazen en de tafel ligt vol met snoeppapiertjes. Hoofdschuddend ruim ik de vaatwasser in en gooi het afval in de prullenbak. We zijn nog niet eens een dag hier en het is al een teringzooi. Met een flesje water in mijn hand verlaat ik de keuken en doe ik de lichten uit. In de gang schop ik mijn schoenen uit en zet ze bij de rest van de schoenen. Via de grote, witte trappen loop ik naar mijn eigen badkamer, die zich net als mijn slaapkamer op zolder bevindt. Met een tandenborstel in mijn mond ga ik op de wc zitten en bekijk ik mijn tenen. Dat is mijn standaardritueel: op de wc zitten, terwijl ik mijn tanden poets. Ik spuug de tandpasta uit en spoel mijn mond. Terwijl ik mijn haar in een staart stop, loop ik naar de slaapkamer. Yentl ligt op het bed muziek te luisteren en ze staart naar een foto van Ruben. Ik gooi mijn kleding op een stoel en trek een slaapshirt uit mijn koffer. “Hé El,” begint Yentl bedachtzaam. “Ja?” reageer ik en plof naast haar op het bed. “Hoe kan het dat ik niet wist dat ik een brief zou krijgen?” vraagt ze. “Ik heb het voor me gehouden, simpel zat,” zeg ik. “Heb je er nog meer?” vraagt ze nieuwsgierig en ze kijkt me met grote ogen aan. Oh God, daar gaan we weer en dit keer is er geen Lars die me kan redden, want die is waarschijnlijk allang onderweg naar dromenland. “Ja, je hebt er nog meer hè!” roept ze uit en ze springt bijna bovenop me. Ik schud mijn hoofd. “Waar liggen die dingen! El, ik zie aan je neus dat je ze hebt,” zegt ze, terwijl ze op mijn neus tikt. “Yen, laat een verrassing nou eens een verrassing zijn!” snauw ik. Ze haalt haar hand van mijn arm af en gaat in een kleermakerszit zitten. “Jeetje, El, ik plaag maar en ik ben gewoon nieuwsgierig, sorry hoor, maar dat zou jij ook zijn,” zegt Yentl lichtgeïrriteerd. “Oh, en nu is het opeens mijn schuld?” roep ik boos uit. “Nee…” antwoordt ze zachtjes. “Yen, je krijgt die klote brieven niet,” ga ik verder, “want ik heb met Ruben afgesproken dat ik ze op bepaalde momenten aan je geef. Je moet eens weten hoeveel ik voor je over heb, Yen. Je zou eens moeten weten hoeveel ik voor je achtergehouden heb, alleen maar omdat ik van je houd! Oh ja, en trouwens, over nog meer achtergehouden dingen gesproken. Wanneer was je eigenlijk van plan om me te vertellen dat je seks hebt gehad met Ruben?” Yentl kijkt me aan alsof ze nergens van af weet, maar ik schud dan mijn hoofd. “Denk je soms dat ik gek ben?” raas ik, “Dacht je soms dat ik werkelijk dacht dat die condoomverpakking van Mark was? Ik ben gekke Henkie niet hoor. Één en één is twee. Ik had jullie twee niet langer dan twee weken gegeven, voordat jullie bij elkaar in bed zouden belanden. Ik bedoel maar, jullie waren elkaar nog net niet met jullie ogen aan het uitkleden. Ik snap het niet Yen, waarom heb je het niet gewoon verteld? Ik dacht dat wij elkaar altijd alles vertelde?” “El, doe eens rustig. Ik weet dat ik het je had moeten vertellen, maar ik dacht dat je me dan een slet zou vinden,” zegt Yentl zwak. “Oh en als je het een paar weken uit stelt, vind ik je opeens minder sletterig?” vraag ik boos. Ze kijkt me niet aan, maar grinnikt dan zachtjes. “Ja, misschien stom, maar dat is waarschijnlijk wel wat ik dacht of in ieder geval hoopte,” zegt ze. Yentl kijkt op en haar ogen zoeken de mijne. “Sorry El.” Ik sta boos op en pak mijn kussen. “Ik ben er zo klaar mee,” sis ik haar toe en razend loop ik de kamer uit.