Een klein stukje terug

16. Ik zie dubbel? ~ Yentl

Lachend sla ik mijn armen om zijn middel heen en hij legt liefkozend zijn hand op de mijne. “Klaar voor?” vraagt hij en hij kijkt even achterom. Ik knik en leg mijn hoofd even tegen zijn sterke rug aan. Hij haalt zijn hand weer van mijn handen af om de motor te kunnen starten. Op hoge snelheid scheuren we de weg op en de warme wind blaast tegen onze huid. Ik pak zijn middel nog steviger vast, omdat ik bang ben dat hij en de motor ervandoor schieten zonder mij. Stiekem is het ook een poging om zijn sixpack nog beter te voelen, maar dat is een bijzaak. Ik kijk glimlachend om me heen. Toch wel stoer, zo’n vriendje met een motor. Het strand en de duinen zijn uit het zicht verdwenen en binnen de kortste keren staan we voor Ruben’s huis. Althans, ik neem aan dat het zijn huis is, want ik ben nog nooit bij hem thuis geweest. Wat onhandig klim ik van de motor af en ik maak mijn helm los, tenminste dat probeer ik. De sluiting zit vast en na de zoveelste poging geef ik het op. Ik zucht en kijk Ruben beteuterd aan. Hij zet lachend zijn helm af en legt hem op de container neer. In films zie je altijd van die vrouwen, die dan hun helm losmaken en afzetten. Daarna schudden ze hun haren charmant en sexy los. Bij mij daarentegen ziet het er alles behalve charmant en sexy uit, eerder grappig, zo aan Ruben’s lach te horen. “Hulp nodig?” vraagt hij met een grijns van oor tot oor. Ik knik en kijk hem hulpeloos aan. Hij zet zijn warme vingertoppen op mijn nek en kijkt me dan diep in de ogen aan. Mijn wangen worden rood en het liefst zou ik keihard wegrennen van schaamte, maar dat zou misschien een beetje absurd zijn met die helm nog op mijn hoofd. Überhaupt zou het een beetje vreemd zijn. Hij streelt mijn hals en maakt dan de sluiting in één keer los. In één keer, zeg ik je! Nu is het net alsof ik een volslagen idioot ben, omdat ik die helm niet afkreeg. Hmpf, het zit ook niet mee in het leven. Dankbaar zet ik de helm af en geef hem aan Ruben, daarna breng ik mijn haar weer in model. Ik kijk hem met een scheve grijns aan, wanneer hij me nog steeds aankijkt. “Dank je.” verbreek ik de stilte en ik geef hem een kus op zijn wang. Grijnzend raapt hij zijn helm op en neemt me aan mijn hand mee naar binnen. Hij legt onze helmen op een kast en kijkt me dan serieus aan. “Je moet niet schrikken zo meteen, maar mijn ouders en mijn broer zijn net zoals ik, als het tegenzit zijn ze nog erger. Bij deze ben je gewaarschuwd.” Ik bijt zenuwachtig op mijn lip. Shit, shit. Ik had het kunnen weten, hij stelt me vandaag aan zijn familie voor. Als ik dat geweten had dan, dan tja, dan had ik het geweten en had ik me van te voren druk kunnen maken. Hij prikt met zijn vinger in mijn lip om mijn aandacht te trekken en ik kijk hem in zijn ogen aan. De serieuze blik is verdwenen en zijn leuke lach is weer op zijn gezicht verschenen. Oké, Yentl, blijven ademen. Het is alleen maar een ontmoeting met zijn ouders. Je hoeft alleen maar een goede eerste indruk te maken. Daar ligt dan ook het probleem. Ruben pakt mijn hand vast en voordat ik het door heb, sta ik voor de neus van zijn ouders. Shit, ik heb niet eens mijn haar kunnen checken. “Pa, ma, dit is Yentl, mijn vriendin.” stelt hij me voor.  Een lange, dunne vrouw met lang bruin haar staat op van de bank en steekt haar hand naar me uit. Als Ruben net niet gezegd had dat het zijn moeder is, dan had ik bij het zien van haar niet verwacht dat ze dat werkelijk is. Ze ziet er jong uit en er is geen rimpel of oneffenheid te bekennen. “Ik ben Merle, leuk je te leren kennen.” zegt ze vriendelijk. “Yentl, ik vind het ook leuk om u te leren kennen.” zeg ik verlegen terug. Ik heb nooit geweten dat ik ooit eens verlegen zou zijn, maar kom op, dit zijn wel dé ouders van Ruben. “Lieverd, je hoeft me geen u te noemen hoor, anders voel ik me zo oud. Mijn man daarentegen wordt graag u genoemd.” reageert ze knipogend. “Ja, dat doen wij ook altijd, hè ma.” zegt Ruben lachend. Zijn vader staat hoofdschuddend op uit een stoel en steekt ook een hand naar me uit. Zijn vader is in vergelijking met zijn tengere moeder, een heuse vent met tatoeages op zijn gespierde armen. “Jack, aangenaam en nog even over die vrouw van mij, die moet je met een korreltje zout nemen. Die zegt altijd van die rare dingen.” zegt hij mijn hand schuddend. Even heb ik het gevoel dat mijn hand geamputeerd moet worden, omdat hij hem zo stevig vast houdt. Een beetje verward kijk ik van de één naar de ander, totdat Ruben hard begint te lachen. “Dit bedoelde ik dus en dit is nog mild.” zegt hij, terwijl hij me in zijn armen neemt en me heen en weer wiegt. Ik draai mijn hoofd richting zijn hoofd en druk een kus op zijn kin. Gewoonweg omdat ik niet bij zijn mond kon. “Ruben, help jij even met de tafel dekken?” vraagt Merle. “Ja, ik heb iemand te gast hier zo, kan Thijs niet helpen?” protesteert hij. “Nee, want hij is er nog niet, dus aan jou de taak om te helpen.” zegt ze en ze duwt een stapel borden in zijn handen. Ik probeer achter me te kijken naar de borden die tegen mijn rug aandrukken. “Ho, niet bewegen, dit fiks ik even.” zegt Ruben en hij probeert met mij naar de tafel te lopen. “Hé, je moet wel meewerken, kleintje.” merkt hij op, wanneer ik stil blijf staan. Doordat hij wel bewoog, duwde hij me achteruit. “Ja, maar ik mocht niet bewegen van jou.” protesteer ik. Zuchtend schudt hij zijn hoofd en duwt me verder naar achter toe, totdat ik met mijn kont tegen de tafel aan sta en hij de borden neer kan zetten. “Mission complete.” schreeuwt hij in mijn oor en hij steekt zijn armen euforisch in de lucht. Ik begin te lachen. Idioot. “Ruben!” schreeuwt een precies dezelfde stem als die van Ruben. Ik kijk verbaasd achter me en kijk ook in exact dezelfde blauwe ogen. Ik kijk van Ruben naar Ruben’s dubbelganger en weer terug naar Ruben en even heb ik het gevoel alsof ik gek word. “Zo, en wie is deze knappe dame?” vraagt Ruben’s dubbelganger met een zwoele stem en hij knipoogt naar me. “Ja, Thijs, dat is Yentl en ze is mijn vriendin.” zegt Ruben en hij legt de nadruk op mijn. Hij trekt me tegen zich aan om zijn woorden extra kracht bij te zetten. “Ik ben Thijs, Ruben’s broer.” zegt hij en hij steekt zijn hand naar me uit. Ik pak zijn sterke hand vast en even denk ik dat mijn hele arm er af moet. Man, hé, Ruben heeft echt een sterke familie. Wat eten die lui? Kilo’s spinazie?

 “Hoe kan zo'n lekker wijf als jij nou wiskunde gaan studeren. Wiskunde is voor nerds. Echt, je kan me een hoop wijsmaken, maar dit gaat er bij mij niet in. Hersens en er lekker uit zien?” zegt Thijs, terwijl hij zijn neus optrekt. “Ja, Thijs, maak dat de kat wijs. Sinds wanneer ben jij zo wijs dan? Daar denk ik anders over en zeker wanneer je weer met een kater op bed ligt.” zegt Merle met haar ogen rollend. “Nou, mam, ik lig eerder met een lekkere poes in bed.” zegt hij wiebelend met zijn wenkbrauwen. “Thijs, jongen, daar heeft je moeder een punt. Ze hebben jou niet zoveel wijs kunnen maken, want anders had je wel iets beters kunnen worden dan putjesschepper.” zegt Jack grijzend. “Ik ben helemaal geen putjesschepper! Ik ben barman, hoe denk je anders dat ik aan al die poezen in mijn bed kom.” “Laat me een gok wagen, door al die muizen die jou aantrekkelijk vinden?” vraag ik Thijs. “Welkom in de familie, je bent goed gekeurd, meid.” zegt Jack lachend en hij geeft me een high five. Merle staat op om de tafel op te ruimen en ik volg haar voorbeeld om haar te helpen. “Lieverd, dat hoeft niet hoor, je bent tenslotte de gast. Alhoewel ik je hakken wel geweldig vind. Welke maat heb je?” zegt ze op mijn hakken wijzend. “38.” zeg ik vragend. “Jongens, ruimen jullie de tafel even op. Ik ga even met Yentl naar boven, want ik heb nog een geweldig paar hakken, die ik moest kopen. Alleen pas ik ze niet.” Ze pakt me bij mijn arm vast en trekt me mee naar boven. Boven in de gang hangt een foto van een kleine Ruben en Thijs. “Ah, hij ziet er daar zo schattig uit.” zeg ik. Merle komt naast me staan en knikt. “Ja, daar was hij nog schattig. Ik heb nog meer leuke foto's.” zegt ze enthousiast. “Als je het maar laat.” schreeuwt Ruben van beneden. “Wat laten? Moet ik er nog eentje laten?” vraagt Thijs. “Nee, smeerkees. Ma wilt de babyfoto's laten zien.” legt Ruben uit. “Dat is sneu ma.” schreeuwt Thijs naar boven. “Kom maar Yentl, ik zal even het fotoboek pakken.” zegt ze knipogend, terwijl ze een schoenendoos pakt in plaats van een fotoboek. Ze neemt me mee naar haar slaapkamer en doet de deur op slot. “Nee!” brult Ruben vanaf beneden en even later klinkt er gestommel op de trap. “Ma, doe normaal! Doe die deur open of ik trap hem open. Ik meen het!” zegt hij tegen de deur bonkend. Ze gniffelt en ik heb moeite om een harde lach te onderdrukken. “Kijk en hier staat hij tegen een boom te plassen. Het spetterde alle kanten op.” zegt ze en ze haalt een hak uit de doos. Door haar opmerking heb ik nog meer moeite om mijn lach in te houden. “Ach wat schattig.” zeg ik om het nog een beetje erger te maken. “Ah, nee, niet die foto!” jammert Ruben vanaf de andere kant van de deur. “Kijk en hier loopt hij in een jurk van zijn nicht.” zegt ze en ik begin keihard te lachen. Ik lach zo hard dat de tranen over mijn wangen rollen. Nu maakt ze me wel nieuwsgierig naar die foto's. “Nee, ma, waarom moet je het nou verpesten. Wil ik een keer een serieuze relatie en nu ben jij het aan ruïneren.” kreunt Ruben. Ik haal de deur van het slot en hij stormt de kamer in. “Waar is dat verdomde fotoboek?” Hij kijkt om zich heen als een hondsdolle puppy op zoek naar een tennisbal. “Zitten ze lekker Yen?” vraagt Merle doodserieus alsof er niks gebeurd is. “Jij ongelooflijke...” “Ongelooflijke wat?” onderbreekt zijn moeder hem met een stalen gezicht. “Niks, laat maar.” zegt hij hoofdschuddend en hij laat zich verslagen op het bed vallen. Ik bijt op mijn lip om niet weer in lachen uit te vallen, maar Ruben’s chagrijnige gezicht maakt me weer aan het lachen. “Ik krijg jou nog wel, kleine.” zegt hij en hij prikt me in mijn zij. Ik laat me grijnzend naast hem vallen en kus hem op zijn mond.