Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 1

Μια άλλη καθημερινή μέρα στο σχολείο είχε ξημερώσει. Είχα ξυπνήσει στις 7 και 15 όπως πάντα και είχα βάλει ένα απλό τζιν με σκισίματα και μια λεπτή φούτερ, τα μαλλιά μου τα είχα αφήσει στο φυσικό τους,δηλαδή σπαστά και φόρεσα τα super star μου μιας και ο καιρός δεν ήταν τόσο άσχημος. Ο Μάρτιος ήταν ο πιο καλός μήνας πιστεύω. Δηλαδή για έμενα, διότι οι διακοπές του Πάσχα πλησίαζαν και στο σχολείο ήμασταν λίγο πιο χαλαρά. Η β'λυκειου στο σχολείο ήταν πιο απλή διότι επειδή είχαμε φροντιστήρια μας άφηναν πιο χαλαρά στο σχολείο. Στο προαύλιο η κολλητή μου με πλησίασε ενθουσιασμένη.

- Δεν θα το πιστέψεις. Λέει η Ναταλία ενώ με αγκαλιάζει βιάστηκα.
-Ας μην το πιστέψω λέω ειρωνικά.
-Ο Νίκος με φίλησε. Λέει ακόμα πιο ενθουσιασμένη.
- ποιος ειναι αυτός; λέω μπερδεμένη. Τόσο καιρό Νίκο ακούω Νίκο δεν βλέπω.
- αχ δεν γίνεται να μην τον ξες ειναι από τους γνωστούς. Τους κούκλους άλλα αυτός ειναι διαφορετικός!
- θα μου τον δείξεις και τότε θα σου πω άμα έχεις δίκιο ή όχι.

-αχ στα αλήθεια δεν με νοιάζει κανένας και τίποτα , το μόνο που με νοιάζει ειναι ότι με φίλησε και ήταν το πιο όμορφο φιλί στον κόσμο.

-χαίρομαι για εσένα λέω και νιώθω τόσο περίεργα που δεν έχω συναντήσει αυτό το παιδί.

Χτυπάει το κουδούνι και προχωράω προς την τάξη μου. Ήμαστε σε διαφορετικές τάξης με την Ναταλία και η αλήθεια ειναι ότι με ενοχλεί αυτό. Μπήκα μέσα και κάθισα στην θέση μου. Ο καθηγητής της ιστορίας μπήκε αργότερα μέσα και δεν είχε και τα κέφια του.

-Σήμερα θα σας εξετάσω μέσα από τον κατάλογο, Λέει αυστηρά και συνεχίζει, Νίκος Γεωργιάδης. Φωνάζει το όνομα ενός παιδιού που δεν έχω παρατηρήσει. Ακούω την βραχνή φωνή του από το βάθος της αίθουσας και γυρνάω να τον αντικρίσω. Προς έκπληξη μου αυτό το παιδί δεν το είχα ξαναδεί. Εγώ ξέρω όλα τα παιδιά στο σχολείο τουλάχιστον φατσικα άλλα αυτός μου είχε ξεφύγει. Είναι αρκετά όμορφος , πολύ όμορφος. Έχει έντονες γωνίες , γαλάζια μάτια και καστανόξανθα μαλλιά. Το σώμα του ειναι αρκετά γυμνασμένο και το καταλαβαίνω από τον τρόπο που η μπλούζα αγκαλιάζει τους μεγάλους του μυς. Ο κύριος μάλλον είχε τελειώσει από την εξέταση και ένιωσα το βλέμμα του πάνω μου, μια ανατριχίλα διαπέρασε όλο το σώμα μου ώσπου κατάλαβα ότι με κοιτούσε όλη η τάξη. Γύρισα μπροστά μου και τότε κατάλαβα ότι ο καθηγητής μου μιλούσε.
- Δεσποινίς Παπαδόπουλου σας μιλάω. Τόσο όμορφος σας φαίνεται πια ο Γεωργιάδης;! Λέει αυστηρά και ένιωσα να κοκκινίζω ολόκληρη. Όλη η τάξη άρχισε να γελάει και διάφορα επιφωνήματα ακούστηκαν από κάποια σημεία της τάξης. Εγώ γύρισα και τον κοίταξα για ακόμα μια φορά και αυτός μου σήκωσε το φρύδι του ειρωνικά πριν γυρίσει μπροστά του και αδιαφορήσει παντελώς για όλο αυτό.