Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 16

Είναι τόσο Κοπανος.

Αρκετά ασχολήθηκα μαζί του. Τον μισώ , τον μισώ με όλη την δυναμη της καρδιάς μου.

Τον μισώ όσο κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να μισήσει.

Βγάζω μια κραυγή και πετάω όλα τα πραγματα που ηταν πανω στο γραφείο μου.

Η μητέρα μου μπαίνει σαν τρελή μέσα στο δωμάτιο και τρέχει κατα πανω μου.

Την κοιτάω σαν τρελή με δάκρυα οργής να τρέχουν απο τα ματια μου.

"Παιδι μου.." λέει με ενα χαμένο βλέμμα.

Κοιτάει το πάτωμα και το χάλι που εχω κανει.

"Τον μισώ" της λέω και με κοιτάω με πόνο.

Πεφτω στην αγκαλιά της και ξεσπαω σε αναφυλιτα.

"Γιατί παντα αγαπάμε τους λάθους ανθρώπους;" της λέω και αυτή με οδηγει στο κρεβάτι.

Με κρατάει στην αγκαλιά της σφιχτά.

"Νιώθω σαν να μου παίρνουν την ψυχή. Δεν μπορω να καταλάβω γιατί νιώθω τόσο ασχημα. Γιατί νιώθω τόσο κενή." της λέω και δεν σταματάω να κλαίω.

"Είναι που ερωτευτηκες πρωτη φορά. Μα σου το υπόσχομαι θα ξανά γίνει. Και αυτή την φορά θα είναι πιο ομορφο απο ποτε"

Την κοιτάω και θέλω τόσο να την πιστέψω. Θέλω τόσο να τον βγάλω απο το μυαλό μου και απο την καρδιά μου.

"Πως θα τον ξεχασω;" 

"Αυτό δεν μπορω να στο πω εγώ. Μονο η καρδιά σου." μου λέει και μου χαϊδεύει τα μαλλια.

"Θα κοιμηθώ" ανακοίνωνω γιατι δεν θέλω άλλο να σκέφτομαι.

"Εντάξει παιδι μου. Μάζεψε όμως λίγο εδώ. Καληνύχτα" λέει και μου αφήνει ενα φιλί στο κεφάλι.

Κλείνει η πόρτα και αφήνω μια κουρασμένη ανάσα.

Το κινητό μου δονείται που σημαίνει οτι εχω μύνημα.

Το πιάνω στα χέρια μου και ανοίγω την οθόνη.

Πάω στο μύνημα και βλέπω εναν άγνωστο αριθμο.

Τουλαχιστον έτσι νόμιζα.

'Συγνώμη για σήμερα. Ημουνα απαραδεκτος. '

Ξανά κοιτάω τον αριθμο και τον επαναλαμβάνω στο μυαλό μου.

Ο Νίκος; το ξανά διαβάζω.

Παταω διαγράφει και κουλουριαζομαι στο κρεβάτι.

Δεν εχω δυναμη για τίποτα.