Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 18

"Εσυ;" ρωτάω και τον κοιταω τόσο μπερδεμένη.

"Ανησύχησα " λεει και μπαίνει μέσα με φορά.

"Ποιος ειναι;" λεει ο Απόστολος  και εμφανίζεται  στην υποδοχή.

Κοιτάω με αγωνία και φόβο το προσωπο του Νίκου.

Κοιτάει τον Απόστολο  χαμένος.  Το στομα του είχε ανοίξει ελαφρώς  και ένιωθε ξάφνιασμενος

"Διέκοψα  κάτι μηπως;" με ρωτάει με ένα βλέμμα  όλο αγωνία.  Ξέρω ότι θέλει να του πω όχι.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι Διέκοψε

"Κατά κάποιον τρόπο  ναι" λεει γλυκά ο Απόστολος. 

Ξέρω ότι νιώθει αβολα. Άλλωστε είναι πρώην μου και υπάρχει έντονες ηλεκτρισμος στην ατμόσφαιρα.

Ο Νίκος με κοιτάει  προσεχτικά σε όλο  το προσωπο μου.

Προσπαθεί να βρει ένα σημάδι  για το τι διεκοψε.

"Τότε να πηγαινω" λεει αλλά δεν κάνει βήμα.

"Αποστολε, μπορείς να μας αφήσεις για λίγο μονους; σε παρακαλω" του λέω και μου κάνει νόημα.

Πλησιαζω τον Νίκο . Δεν έχει πάρει τα μάτια του από πάνω μου.

Αυτά τα υπέροχα γαλάζια ματιά του.

"Νικο δεν θέλω να επεμβενεις στην ζωή μου" του λέω θέλοντας  να δείξω ότι είμαι θυμωμενη αλλά πιο πολύ για παράκληση  ακούγεται.

Δεν ξέρω αλλά μαλακωσα  ξαφνικά.

Είμαι σίγουρη  ότι αύριο πάλι κάτι θα κάνει και θα τα χαλάσει όλα.

"Απλά ανησυχησα " λεει ακόμα χαμένος.  Η φωνή του έβγαινε σιγάνη  από το στόμα του αλλά βαριά και βραχνη  όπως πάντα.

"Δεν θέλω να ανησυχείς. " του λέω όσο πιο αυστηρά μπορώ.

"Συγγνώμη " ξαφνικά είχε γίνει άλλος άνθρωπος.  Δεν ήταν αλαζονικος και κακός όπως είχε γίνει τον τελευταίο καιρό.

Πόσο δύσκολο μου το εκανε αυτό.

"Δεν χρειάζεται να ζητάς συγγνώμη. Απλά εμείς έχουμε τελειώσει. Οριστικά " το λέω για να το συνειδητοποιησω  πιο πολύ εγώ.

Κοιτάω βαθιά  στα μάτια του και αυτός στα δικά μου.

"Οριστικά;" ρωτάει και νιώθω την καρδιά μου να σπάει.

"Οριστικά.  Εσύ το επέλεξες.  Και τώρα πρέπει να πηγαίνεις.  Δεν είναι σωστό να τον αφήνω μόνο "

"Δεν θέλω να μάθω  τι κάνατε.  Αλλά ένα θα σου πω. Και άκου το  πολύ καλά.  Σαν και εμένα κανένας δεν θα σε νοιάστει  ούτε θα σε αγαπήσει " λεει επιθετικά

"Νομίζω πως υπερβαλλεις.  Καληνύχτα " του λέω και φεύγει.

Προχωράω προς το σαλόνι  κοιτώντας σκεπτικη  στο πάτωμα.

"Πεγκυ" τον ακούω να λέει και με πιάνει από το χέρι βάζοντας με να κάθισω  δίπλα του.

Τον κοιτάω με ενοχές.  Ημασταν έτοιμοι να φιληθουμε  πριν από λίγα λεπτά.

"Ηρεμησε" μου χαιδευει τα μαλλιά και κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να ηρέμησω.

Η αλήθεια είναι πως το άγγιγμα του με χαλαρώνει.

"Δεν τον έχεις ξεπεράσει ακόμα ετσι;"μου λέει και ανοίγω  με την μια τα μάτια μου έτοιμη να το αρνήθω

"Μην προσπαθήσεις να το αρνηθείς. Το ένιωσα εκεί μέσα. "

Νιώθω τόσο άσχημα για αυτόν.

"Συγγνώμη " του λέω  και με αρπάζει  αστραπιαια  από το προσωπο ενωνοντας  τα χείλη μας.

Τα μάτια μου έχουν ανοίξει διαπλατα  μην περιμένοντας  μια τέτοια αντίδραση.

Τα χείλη μου ανταποκριθηκαν  αυθόρμητα και τα μάτια μου έκλεισαν  παρασυρμενα  από το φιλί του.

Ήταν μεθυστηκο, έντονο, παθιασμενο, γλυκό.  Ένιωθα τόσο όμορφο όση ώρα τα χείλη του ακουμπουσαν  τα χείλη μου και τα φιλουσαν κτητικα.

Τραβηχτηκα  πριν προχωρήσει παραπάνω αυτό το φιλί.

Τον κοιτάω προσπαθώντας να πάρω ανάσα και αυτός το ίδιο.  Ακόμα είχε τα χέρια του στο πρόσωπο μου.

"Θα τον ξεπεράσεις όμως.  Στο υποσχομαι" μου λέει και εγώ ακόμα παλεύω  με τις ανάσες μου.