Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 6

Οι εξετάσεις είχαν αρχίσει . Τα πήγαινα αρκετά καλά μέχρι στιγμής. Μας ειχε μείνει μια εβδομάδα ακόμα και έπειτα καλοκαίρι. Ξεκουράση για λίγο όμως καθώς θα αρχίσουν γρήγορα τα φροντιστήρια.

Την Τρίτη γράφαμε Μαθηματικά και την Παρασκευή Φυσική και τέλος. Είχα διαβάσει τέλεια για τα μαθηματικά και για αυτό έκανα ένα διάλειμμα.

Έβλεπα μια ταινιά στην τηλεόραση αρκετά ενδιαφέρουσα.

Η μητέρα μου είχε πάει σε μια φίλη της καθώς σήμερα ήταν Κυριακή και δεν είχε δουλειά.

Το κουδούνι χτυπάει αρκετές φορές και επίμονα.

Τρέχω και ανοίγω την πόρτα. Αχ όχι πάλι , δεν θέλω να βασανίζομαι άλλο. Μπαίνει γρήγορα μέσα και κλείνω την πόρτα.

"Τι έγινε;" ρωτάω απορρημένη.

Φαινόταν χάλια , είχε μαύρους κύκλους κάτω από τα έντονα κόκκινα μάτια του και τα ρούχα του ήταν τσαλακωμένα.

Γύρισε και με κοίταξε πριν σωριαστεί λυπόθημος στο πάτωμα και ένιωσα μια μαχαιριά να περνάει μέσα από την καρδιά μου.

"Νίκο" φωνάζω και τρέχω να τον σηκώσω.

Οι χτύποι της καρδιάς μου είναι αμέτρητοι ανα δευτερόλεπτο και νιώθω ότι θα λυποθημήσω. Τον ξαπλώνω στον καναπέ και τρέχω στην κουζίνα. Βάζω ένα ποτήρι νερό και τρέχω έξω . Προσπαθω να συνεφέρω τον Νίκο με οποιοδήποτε τρόπο.

Ξαφνικά βλέπω τα μάτια του να πεταρίζουν και αντικρίζω επιτέλους τα γαλάζια του μάτια. Αφήνω την ανάσα που κρατούσα τόση ώρα και του προσφέρω το νερό.

Αυτός κοιτάει τριγύρω και πίνει το νερό. Έχω τόσα να του ρωτήσω όπως , τι χαλιά είναια αυτά γαμώτο.

"Νίκο; είσαι καλά;"

"Πέγκυ ζαλίζομαι" λέει και τον βλέπω να αναγουλιάζει. Σκατά!

"Σήκω, σήκω" στηρίζεται πάνω μου για να μην πέσει. Ανεβαίνουμε τα σκαλιά όσο πιο γρήγορα γίνεται.

"Κρατήσου" φτάνουμε στο μπάνιο και ξερνάει μέσα στην λεκάνη.

Τον κοιτάω ανήσηχη και δεν μπορώ να καταλάβω τι παίχτηκε εδώ.

"Τελείωσα" λέει με φωνή που σβήνει.

Τον σηκώνω με δυσκολία απο κάτω και τον οδηγώ στον νιπτήρα.

Ανοθγω την βρύση και βλέπω που δεν κάνει καμία κίνηση.

"Σοβαρα;"