Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 17

"Μου αρέσεις"  επαναλαμβάνει και εγώ δεν ξέρω τι να του πω.

Θέλω να πω τόσο καιρό που τον ξέρω ημασταν φίλοι μετα τα έφτιαξα με τον Νίκο και όλο το καλοκαίρι το πολύ πολύ να μιλήσαμε 3 φορες.

"Μου ηρθε απότομο" παραδεχομαι .

"Είναι φυσιολογικό" λέει και εκείνη την στιγμη χτυπάει το κουδούνι.

"Δεν ξέρω" λέω και σηκωνομαι.

"Δεν θέλω να σε φρικαρει αυτό" μου λέει και προχωράμε προς την τάξη μας.

"Δεν με φρικαρει. Εξάλλου δεν μου έκανες και ερωτικη εξομολόγηση. Ενα μου αρεσεις μου είπες." τον καθησύχαζω

"Σωστα"

"Είναι τιμη μου" του λέω ναζιστικά και χαμογελάω.

Χαμογελάει και αυτός ξινοντας το σβέρκο του.

(..)

Ύστερα από αυτή την μικρή εξομολόγηση δεν ξανά μιλήσαμε.

Έφυγα για το σπίτι μου χαρούμενη.  Μετά από πολύ καιρό ένιωθα  ζωντανή.

Το στομάχι μου γουργουρισε και ένα τεράστιο  χαμόγελο σχηματίστηκε  στο πρόσωπο μου.

Όλα θα πάνε καλά ,είπα στον εαυτό μου μετά από καιρό και το πίστεψα.  Δεν ήταν απλώς μια ακόμα ψυχρή πρόταση.

Την πίστευα.  Την ένιωθα. 

Μπήκα στο σπίτι και η μυρωδιά  από το παστίτσιο τρύπισε  την μύτη  μου.

Έτρεξα στην κουζίνα και είδα ένα πιάτο φαΐ  πάνω στο τραπέζι με ένα σημείωμα.

'Σήμερα είμαι μεσημεριανή και έφυγα πιο νωρίς για την δουλειά. Σαλάτα έχει στο ψυγείο.  Ελπίζω να φας σήμερα.  Σ'αγαπω ,μαμα'

Εννοείτε πως θα φάω.

Βγάζω την σαλάτα και χωρίς να χάσω δευτερόλεπτο αρχίζω το γεύμα μου.

Το τηλέφωνο μου χτύπησε και κατάραστικα  όποιον διακόπτες αυτη την ιερή στιγμή.

"Ναι" απαντάω νευρικό στον άγνωστο αριθμό.

Καμία απάντηση δεν ήρθε.  Άκουγα μόνο τις ανάσες του ατόμου.

"Ποιος είναι;" ρωτάω χάνοντας την υπομονή μου.

"Άμα δεν είχες σκοπό να μιλήσεις τι χαλάς την κάρτα σου;" λέω νευρικα ενω βάζω στο στόμα μου μια μεγάλη μπουκιά.