Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 27

"Πώς πήγε;" Με ρωτάει η μαμά από το τηλέφωνο καθώς μπαίνω στο σπίτι.

"Καλά υποθέτω. Θα κοιμηθώ λίγο , αλήθεια δεν θέλω να χάνω χρόνο αλλά νιώθω πολύ εξαντλημένη."
Η αλήθεια είναι ότι ούτε να φάω δεν ήθελα. Τα είχα πάει καλά πιστεύω αλλά με την έκθεση ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Απλά έβαλα τα δυνατά μου.

"Εντάξει παιδί μου . Χαλάρωσε, ξεκουράσου και όλα καλά θα πάνε. Θα τα πούμε το βράδυ. Φιλάκια" μου λέει και το κλείνουμε.

Ξαπλώνω στο κρεβάτι αφού έχω βγάλει τα ρούχα μου και χαλαρώνω  νοιώθοντας το δροσερό σεντόνι ενάντια στο ζεστό  δέρμα μου. Λοιπόν η ζέστη όντως είχε φτάσει στο απροχώρητο της.

...

Το διάβασμα έμοιαζε ατέλειωτο αλλά προσπαθούσα να ηρεμήσω και να καθησυχάσω τον εαυτό μου καθώς ήταν Παρασκευή και γράφαμε ξανά την Δευτέρα. Διάβασα αρκετά και κατά τις 1 ένιωσα την ανάγκη να σηκωθώ και να πάω μια βόλτα.

Ήταν αργά για να κυκλοφορώ μόνη μου αλλά η Ναταλία μου είχε ήδη πει καληνύχτα οπότε δεν είχα και πολλές επιλογές. Ντύθηκα και έφυγα όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Δεν ήθελα να ξυπνήσω την μαμά γιατί τότε σίγουρα δεν θα έπαιρνα τον καθαρό αέρα που είχα ανάγκη.

Βγαίνοντας απο το σπίτι και καθώς προχωρούσα συνειδητοποίησα ότι ίσως να μην είναι τόσο καλή ιδέα με τέτοια σκοτεινιά.

Ο Απόστολος ήταν αυτός που ήρθε αμέσως στο μυαλό και έτσι άρχισα να πληκτρολογώ τον αριθμό του .

"Αχ σηκωσε το " σχεδόν φώναξα μετά από αρκετή αναμονή.

Θα κοιμάται λογικά. Σκατά.

Στο μυαλό μου ξεπετάχτηκε ένα άλλο πρόσωπο και χωρίς δεύτερη σκέψη, για την ακρίβεια χωρίς καμία σκέψη το κινητό βρισκόταν πάλι στο αυτι μου περιμένοντας να το σηκώσει. Κάτι μου έλεγε μέσα μου ότι θα το έκανε.

Πάνω που ήμουν έτοιμη να το κλείσω αναλογιζόμενη ότι μάλλον πάω να κάνω ένα τεράστιο λάθος το κινητό έπαψε να χτυπάει και η φωνή του γέμισε την απόλυτη ησυχία.

"Πέγκυ;" Η δυσπιστία στην φωνή του ήταν ξεκάθαρη.

"Εμμ, ναι γειά , εγώ είμαι" λέω τελείως αμήχανα και θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

"Τι έγινε; Έπαθες κάτι;" Μπορούσα να τον νιώσω να ανασηκώνεται στο κρεβάτι ανήσυχος και να περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

"Λοιπόν όχι, δεν έγινε. Απλά βγήκα για να πάρω λίγο αέρα και δεν έχω παρέα. Σκέφτηκα μήπως θες να έρθεις μαζί μου. Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι να περπατήσω μόνη και πραγματικά το έχω ανάγκη. "Μιλάω όσο πιο γρήγορα μπορώ πράγμα που με αγχώνει παραπάνω για την απάντηση του αλλά και για την δική μου απόφαση.