Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 20

Ρίχνει μια κλέφτη μάτια πριν φιλησει το κεφάλι της κοπέλας τρυφερά.

Ένιωσα το κορμί μου να με εγκαταλείπει.  Σαν μια σφαίρα  να εμπιξε  στην καρδιά μου, σκοτωνοντας με.

'Νίκο ' λέει ο Απόστολος και τον κοιταω εκπληκτη.

Νιώθω δάκρυα στο πρόσωπο μου και τα σκουπίζω  γρήγορα πριν τα αντιληφθεί  κάνεις.  Εδώ ούτε εγώ το καταλαβα.

'Αποστολε , Πεγκυ' λέει καθώς γυρνάει προς το μέρος μας ακόμα κρατώντας σφιχτά το χέρι της κοπέλας.

Η κοπέλα με κοιτάει περίεργα.

Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιει και να μην ξανά βγω από εκεί μέσα.

'Τι κανετε;' ρωτάει και εγώ προσπαθώ να χαμογελάσω  γιατί το να μιλήσω δεν είναι καν επιλογή.

Νιώθω πως άμα προσπαθήσω να βγάλω έστω και μια λέξη  από το στόμα μου θα πλανταξω  στο κλάμα.

'Μία χαρά , δεν θα μας συστησεις στην κοπελα;' λέει ο Απόστολος και το βλέμμα μου δεν μπορεί να ξεκολλήσει  από τα χέρια τους που είναι σφιχτά δεμένα.

'Ναι σωστά,  από εδω η Πόπη,  η κοπέλα μου' τα νύχια μου μπιχτικαν  στην παλάμη του ελεύθερου μου χεριού.

Τον κοίταξα στο πρόσωπο και τα μάτια του ήταν καρφωμενα πάνω μου.

Τόνισε την λέξη "κοπελα μου" για να με πονέσει . Τόσο ξεφτιλας ήταν.

'Απόστολος χαρηκα' Μην χάσεις και εσύ.

'Πεγκυ ' λέω εγώ χωρίς να κανψ χειραψία.

'Αποστολε  πάμε,  θα χάσουμε  την ταινια' τον τραβάω από το χέρι και δίνουμε τα εισητηρια στην κοπέλα.

(..)

Στην παλάμη  του χεριού μου είχε δημιουργηθεί  μια πληγή.

'Εγω πάω λίγο στο μπανιο' λέω και με κοιτάει κάνοντας μου νόημα.

Σηκωνομαι και κατεβαίνω τις σκάλες προσεχτικά.

Πηγαινω προς το μπάνιο κοιτώντας απορροφημενη την παλάμη μου.

Το σώμα μου συγκρουεται με ενα άλλο.

'Ωπα  προσεχε' ακούω την φωνή του .

Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιταω.

'Λίγο αργά μας τα λες αυτα' του λέω.  Ξεκάθαρη σπόντα.

Πάω να φύγω  αλλά με πιάνει από το χέρι σταματοντας  με.

'Πάλι μαζί μου τα έχεις βαλει;' μου λέει και με κοιτάει έντονα στα μάτια.

'Παλι; ποτέ δεν τα έβαλα μαζί σου για τιποτα.  Και τώρα άσε με' του απαντάω ειρωνικά .

Το βλέμμα του πέφτει στο πληγωμενο χερι μου.

Τα μάτια του ανοίγουν διαπλατα και μου πιάνει το την χέρι ώστε να δει καλύτερα.

Προσπαθώ αν τραβηχτω  αλλά ασκεί περισσότερη δύναμη.

'Τι είναι αυτο; πως το επαθες;' με ρωταει περίεργο.

'Να μην σε νοιαζει' τραβιεται ξανά και απομακρυνομαι.

'Δεν φαντάζομαι να σε πληγωσε αυτος' μου λέει και τα φρύδια του σμιγονται.

'Δεν είσαι καλά.  Είναι ο μόνος που δεν με έχει πληγωσει ποτέ ' του λέω νευριασμενη.   Ακόμα και αυτή η πληγη εξαιτίας του  δημιουργήθηκε.

Εξαιτίας αυτού του καφρου.

'Τότε πως  το επαθες;' συνεχίζει απτοητος.

'Όπως γουστάρω. Πάνε τώρα στην κοπελίτσα   σου και άσε με εμενα να πάω τουαλέτα επιτέλους ' τα μάτια του φωτιστηκαν

'Κατάλαβα κατάλαβα. Σε πείραξε ετσι;' με ρωταει και πλησιαζει προς το μέρος μου.

'Καθόλου και αντιο' φεύγω σχεδόν τρέχοντας από δίπλα του .

Κλεινομαι  σε μια τουαλετα και αφήνω τα δάκρυα να τρέξουν.

Κουραστικα ... Δεν αντέχω άλλο.  Θέλω να φύγω από εδω. Να πάω να μείνω σε μια μακρινή  πόλη  που δεν θα ξέρω κανέναν.

Τόσο δύσκολο ειναι;