Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 9

Ημουν τόσο ευτυχισμένη που έβλεπα τον πατέρα μου μετα απο τόσο καιρό.

"Δεν σε περίμενα" του λέω ενω τον αγκαλιαζω τόσο σφιχτά.
"Είπα να σας κάνω έκπληξη" λέει ενω με φιλάει στο μέτωπο.
"Η μαμά;"
"Η μαμά δεν ξέρει τίποτα,θα της ετοιμάσω δείπνο"
"Με διώχνεις;" ρωτάω παιχνιδιάρικα.
"Δεν σε διώχνω παιδί μου. Απλώς τυχαίνει να έχουμε επέτειο και καταλαβαίνεις"

"Ναι καταλαβαίνω, δεν πειράζει. Θα πάω να μείνω σε μια φίλη μου"

"Ελα κάθισε λίγο να τα πούμε" με παροτρύνει ενώ προχωράμε προς το σαλόνι. Είχαν γίνει τόσα πολλά. Η ζωή μου είχε αλλάξει ραγδαία και όλα ηταν τόσο όμορφα.

"Τι κανει το Ναταλακι μας;"

"Μπαμπά, μην την λες έτσι. Ξέρεις οτι δεν της αρέσει" λέω παραπονιαρικα.
"Δεν είναι εδώ τώρα, οπότε δεν το ξέρει." γελάει.
"Καλά είναι μπαμπά. Ανθίζει" λέω γελώντας.
"Ο Νίκος τι κάνει;" μου λέει και παγώνω. Πως ξέρει για τον Νίκο;
"Πως..."
"Η Μαμά" με διακόπτει.

"Αμάν αυτή η γυναίκα. Δεν μπορεί να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Τι σου είπε δηλαδή; εγώ με τον Νίκο είμαστε μονο φιλοι να το ξέρεις αυτό"

"Ηρέμησε κοπέλα μου. Εννοείται πως είστε μόνο φίλοι . κάτι άλλο δεν θα ήταν επιτρεπτό."

"Μπαμπά, είμαι αρκετά μεγάλη"
"Για μένα δεν είσαι" λέει αυστηρά.
Το τηλέφωνο μου χτυπάει και αναγκάζομαι να ανέβω τις σκάλες.

Στην οθόνη του κινητού μου αναβοσβηνει το όνομά του. Δηλαδή όχι ακριβώς το όνομα του. Το είχε αλλάξει.
Το πιο όμορφο ,έξυπνο και σέξυ αγόρι στον κόσμο.

Ξέρω πολύ μεγάλο αλλά αμα είναι ψωνάρα ο άνθρωπος.

Αποφασίζω να απαντήσω στην κλήση.

"Μωρό" αναφωνεί απο την άλλη άκρη της γραμμής. Το χαμόγελο μου δεν θα μπορούσε να ηταν μεγαλύτερο.
"Καλημέρα" λέω γλυκά.
"Τι κάνει ο άγγελος μου;" λέει και ξέρω ήδη την πονηρή έκφραση του προσώπου του.
"Τέλεια, εσύ;" λέω και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου.
"Τώρα που σε ακούω perfect"
Χαμογελάω ενώ δαγκώνω τα χείλη μου.
"Θες να πάμε στην παραλία;" μου προτείνει.
"Για μπάνιο;" ρωτάω.
"Ναι ρε μωρό"λέει αυταρεσκα
"Μην με λες έτσι" λέω ενώ έχω κοκκινίσει ολόκληρη. Τι επιρροή ασκεί πάνω μου ακόμα και μέσα απο ένα τηλέφωνο.

"Πως έτσι;" ρωτάει και τον φαντάζομαι να έχει ενα τόσο χυδαίο χαμόγελο στο πανέμορφο πρόσωπο του.
"Ξέρεις..." λέω διότι δεν θέλω να με ακούσει ο πατέρας μου τυχαία.