Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 3

Μία εβδομάδα άρρωστη κατάντησα. Ο Νίκος ερχόταν κάθε μεσημέρι μετά το σχολείο, μου κρατούσε συντροφιά και περνούσαμε τέλεια. Ακόμα και αν διαβάζαμε εγώ περνούσα τέλεια.

Σήμερα πρώτη μέρα του Απρίλη έπρεπε να επιστρέψω ξανά στο σχολείο. Το καλό ήταν ότι σήμερα θα πηγαίναμε "περίπατο" και έτσι απλώς θα καθόμασταν σε μια γωνίτσα και θα κάναμε χαβαλέ.

Ξύπνησα πολύ νωρίς και έκανα ένα κρύο μπάνιο για να ξυπνήσω. Ένιωθα μπερδεμένη εδώ και μια εβδομάδα. Βλέπω κάτι περίεργα όνειρα. Ίσιωσα τα μαλλιά μου και έβαλα ένα ανοιχτόχρωμο τζιν και μια άσπρη με μαύρες ρίγες λεπτή μπλούζα. Είναι λίγο προκλητική καθώς έχει ένα αρκετά βαθύ ντεκολντέ. Δεν βάφτηκα πολύ, έβαλα μόνο μολύβι , make-up και μάσκαρα.
Φόρεσα την ζακέτα μου και αφού πήρα τα πραγματά μου και φόρεσα παπούτσια έφυγα από το σπίτι. Στο δρόμο ήμουν εντελώς αφηρημένη διότι σκεφτόμουν τα περίεργα όνειρα που έβλεπα τελευταία!

Ξαφνικά δυό χέρια τυλίχτηκαν γύρω απο την μέση μου και μι ζεστή αγκαλιά με έσφυξε. Το άρωμα του, με έκανε να καταλάβω τον άνθρωπο που με αγκάλιαζε. Ο Νικός.

-Καλήμέρα Νίκο λέω ενώ του χαμογελάω.
-Καλημέρα Πέγκυ. Επιτέλους θα έχω διπλανό,λέει ενθουσιασμένος.
-Γιατί μόνος σου καθόσουν ; λέω ενώ προχωράμε δίπλα-δίπλα.
- ε ναι! Σιγά μην έβαζα κανέναν άλλον στην θέση σου. Ντροπή! Λέει με αυτόν τον πειραχτηκό τόνο.
- ει ρε από εδώ! Λέω και του ρίχνω μια ελαφριά αγκωνιά.

Εκείνη την στιγμή μπαίνουμε στο προαύλιο και η κολλητή μου τρέχει και πέφτει με δύναμη πάνω μου αγκαλιαζωντάς με.
-αχ πόσο μου έλειψες λέει και με σφύγγει παραπάνω.
-και εμένα μου έλειψες ντολμά. Χαμογελάω.

Έπειτα το βλέμα της πέφτει πάνω στον Νίκο. Αυτός την αρπάζει από την μέση γλυκά και την φέρνει κοντά του. Τα χέρια του τυλιγμένα γύρω της και το προσωπό του εκατοστά από το δικό της. Όσπου έπειτα από μια σειρά κοιταγμάτων , ο Νίκος έκλεισε το περιθώριο φιλώντας την με πάθος! Ήθελα να πάρω τα μάτια μου απο πάνω τους αλλά μου ήταν δύσκολο. Όταν επιτελους το έκανα παρατήρησα ότι πολλά βλέματα ήταν στραμμένα πάνω τους και μάλιστα καθόλου φιλικά. Μόλις η κολλητή μου απέκτησε πολλους εχθρούς.

Μπήκαμε σε γραμμές και περιμέναμε να φύγουμε. Το μέρος όπου πηγαίνουμε "περίπατο" είναι αρκετά κοντά οπότε πάμε με τα πόδια. Ο Νίκος είχε σταθεί δίπλα μου. Άρχισα να αναπολώ και να σκέφτομαι πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα μέχρι πρόσφατα δεν τον έβλεπα καν , τον αγνοούσα και τώρα στέκεται δίπλα μου και με έχει αγκαλιά διότι κρυώνω. Ναι κρυώνω γιατί μην ξεχνάμε άρρωστη ήμουν.