Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 12

'Σήμερα θα βγούμε' μου λέει η Ναταλία και την κοιτάω βαριεστημενα ξαπλωμένη πανω στο μαλακό κρεβάτι της.

'Δεν δέχομαι οχι ως απάντηση' λέει και την κοιτάω περίεργα.

'Και που θα πάμε;' λέω και σηκωνομαι.

'Σε ενα καινούργιο μαγαζί στο κέντρο. Θα δεις είναι τελειο. Αμα θες πες και τον Νίκο' μου λέει και παίρνω το κινητό μου πο το κομοδινο.

Μετα απο 3χτυπηματα η φωνη του Νίκου ακούγεται στην αλλη γραμμή του τηλεφώνου..

'Νίκο;' ρωτάω και τον ακούω να βηχει.

'Ελα μωρο μου.' μου λέει και νιώθω τόσο τυχερή που τον εχω δίπλα μου.

'Τι κανεις;'λέω ενω κάνω βόλτες στο δωμάτιο.

'Είμαι λίγο άρρωστος . εσυ;'λέει και νιώθω ηδη πολύ αρνητικη στο να βγω σήμερα.

'Ω αληθεια; κρίμα γιατί έλεγα να βγούμε. Η Ναταλία δηλαδή έλεγε' του αποκαλυπτω τα σχεδια για απόψε και βήχει αλλη μια φορά.

'Δυστυχώς μωρο μου δεν θα μπορέσω απόψε' λέει και μου έρχεται μια ιδέα.

'Θες να έρθω απο εκεί; θα περάσουμε τέλεια. Να σου κάνω και παρέα' λέω πονηρά. Μου είχε λείψει πολύ. Είχα να τον δω 3 ημερες.

'Πέγκυ δεν την βρίσκω και πολύ καλη ιδέα. Δεν θέλω να σε κόλλησω , εσύ βγες και περνά ωραία. Μην με σκέφτεσαι Δηλαδή να με σκέφτεσαι και φρόνιμα' λέει και αν και εγώ ήθελα να περάσω το βράδυ μαζί του. Δεν του φέρνω αλλη αντίρρηση.

'Εντάξει μωρο μου. Σ'αγαπω' του λέω για πρώτη φορά.

Για λίγη ωρα ακουγόταν μονο η ανάσα του και τίποτα άλλο.

'Και εγώ σ'αγαπω. Το ξέρεις αυτό έτσι;' μου λέει κάπως περίεργα . η αλήθεια είναι οτι αυτός μου το είχε ξανά πει αλλά εγώ δίσταζα.

'Το ξέρω. Περαστικά. Θα σε πάρω και αργότερα . τα λέμε' λέω και το κλείνω.

(..)

"Πως με κατάφερες παλι;" λέω ενω προσπαθούμε να περάσουμε αναμεσα από χιλιαδες ατομα ώστε να φτάσουμε στο μπαρ.

Γινόταν χαμός και εγώ νιωθα τόσο άβολα σε αυτό το μικρο φόρεμα που μου έδωσε η Ναταλία.

Ελπίζω να μην μαθει ο Νίκος τι φορούσα σήμερα και θυμώσει. Τα πάμε τόσο καλά.

"Δυο βοτκες" λέει η Ναταλία φλερτάροντας με τον μπάρμαν. Αυτός της κλείνει το ματι.

"Ναταλία" της ψυθιρίζω προειδοποιητικά.

"Εγώ ήρθα να διασκέδασω. εξάλλου δεν είμαι δεσμευμένη.