Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 19

Μια εβδομάδα είχε περάσει ήδη από εκείνη την ημέρα που φιληθηκα  με τον Απόστολο και τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ.

Στο σχολείο είμαστε σχεδόν συνέχεια μαζί, με γυρνάει στο σπίτι, έρχεται και με πηγαίνει στο φροντιστηριο και με γυρνάει. Περνάμε πάρα πολύ χρόνο μαζί γενικότερα.  Είτε από κοντά είτε από το τηλέφωνο.

Δεν ξέρω και εγώ πως βρίσκουμε να πούμε τόσα πολλά πράγματα ενώ μιλάμε συνέχεια.

Νομίζω πως είμαστε μαζί. 

Εννοώ  φιλιομαστε  ,βγαινουμε έξω και συμπεριφερομαστε  σαν ζευγάρι.  Δεν γίνεται να σημαίνει κάτι άλλο όλο αυτό.

Και χαίρομαι τόσο πολύ γιατί μου ομορφυνε  την ζωή.

Με το υπέροχο αισιόδοξο χαμόγελο του και τα ζεστά γαλανα μάτια του.

Σήμερα θα με πήγαινε στο σινεμά.

Είχα ντυθεί καθημερινά.  Ενα τζιν μια φουτερ και πολύ απαλό βάψιμο.

Μου έστειλε μυνημα όταν ήταν έξω και σχεδόν πέταξα έξω από το σπίτι μου.

Η μητέρα μου πάντα με κοιτούσε σαν να ήμουν καμία δαιμονισμενη.

Πάντα έτρεχα για να τον συναντήσω.

Τον αρπαζα και τον φιλουσα σαν μανιακη.

Δεν ήθελα ουτε λεπτό να γυρίσω πίσω στον Νίκο.

Ειδικά όταν αρχιζα να τον σκέφτομαι κάποιες άκυρες  στιγμές ή  επερνα  τηλέφωνο τον Απόστολο  ή  του έλεγα να έρθει να με βρει ή  γενικά προσπαθούσα να έχω μια επαφή μαζί του.  Οποιαδήποτε.

Έτσι και τώρα τον αρπαξα  και τον φιλησει παθιασμενα  χωρίς να σκεφτώ ότι βρίσκομαι ακριβώς έξω από το σπίτι μου.

Με απομακρύνει μετά από λίγο προσπαθώντας να πάρει ανάσες.

'Κατσε βρε μωρό μου κάθε φορά λες και έχουμε να ιδωθουμε δεκαετίες ' λέει λαχανιασμενος γελώντας.

'Δεν θες να σε φιλαω;' λέω ναζιαρικα .

Χαμογελάει πονηρά και μου πιάνει το χέρι μπλεκοντας  τα δάχτυλα μας.

'Έχουμε και μια ταινία να προλάβουμε ' μου λέει και τον ακολουθω.

'Πώς ηταν η μερα σου;' με ρωταει στην διαδρομή.

'Κουραστική. Ξέρεις διάβασμα, φροντιστηριο. . Βαρετά  εσυ;'

'Τα συνηθισμένα.  Προσπαθούσα να διαβάσω αλλά δύσκολο με εσενα στο μυαλό μου' μου χαμογελάει πλατιά.

'Αντε βρε βλακα' του λέω και τον σπρώχνω

'Την αλήθεια λέω αφου' περνάει το χέρι του από τον ώμο μου και με φέρνει κοντά του γελώντας.

'Το καλό  που σου θέλω. ' του απαντάω γελώντας

(..)
Φτάσαμε στο σινεμά  και πήραμε τα εισητηρια μας.

'Θα πάρω να φαω' του λέω και σχεδόν τρέχω προς το μέρος που πουλάνε τα "φαγητα"

'Γειά σας, θα ήθελα την μεγάλη συσκευασία με τα ποπ κορν. Μην το τσιγκουνεφτητε'τους λέω με θράσος και ο πωλητής γελάει.

'Πόσα χρόνια έχεις να φας;' μου λέει ο Απόστολος  ενώ ακουμπάει το χέρι του στην πλάτη μου και με φιλάει απαλά στον λαιμό.

'Μου ανοίγεις την ορεξη' του λέω αισθησιακα  και του κλείνω το μάτι.

'Όλες στην θέση σου θα είχαν τα ίδια συμπτώματα '

Του βγάζω την γλώσσα μου και περνώ τα ποπ κορν μου.

'Παμε τωρα' του λέω και κατευθυνομαστε  προς την κοπέλα που βρίσκεται στην είσοδο των αίθουσων .

Μια γνωστή φωνή ακούγεται όσο πλησιάζουμε.

Στεκομαστε πίσω από ένα ζευγάρι που δίνει  τα εισητηρια τους.

Το αγόρι γυρνάει και κοιτάει την κοπέλα.

Η καρδιά μου σταμάτησε.  Οι χτυποι της σίγουρα επιβραδυνθηκαν

Ο Νίκος στεκοταν εκει και κρατούσε τρυφερα το χερι μιας κοπέλας.

Είχε προχωρήσει  και αυτος τελικά.

Αυτος που υποτίθεται με αγαπούσε. ..

Φαινόταν να νοιαζεται πολύ για αυτή την κοπέλα.

Ο Απόστολος μου έπιασε το χέρι και το εσφυξε συμπονετικα.

Τον κοιτάω για να του δείξω πως όλα είναι καλά.

Και είναι, δεν μπορώ να ποναω πια.