Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 11

Ο ήχος του κινητού μου χτυπάει καθώς εγώ προσπαθώ να σηκωθώ απο αυτό το τόσο ομορφο και άνετο κρεβάτι. Η Ναταλία κοιμόταν παντα παρα πολύ βαριά με αποτέλεσμα να μην εχεις ακούσει ουτε λίγο τον θορυβο.

Σηκωνομαι βαριεστημενη έτοιμη να βρισω οποίον μου χαλούσε αυτον τον τόσο υπέροχο ύπνο.

Ψάχνω στα πεταγμένα ρούχα μου αλλά τελικά το βρίσκω πανω στο γραφείο της.

Σερνω τον αντίχειρα μου για να απαντήσω σε αυτή την τόσο ενοχλητική κλήση χωρίς να κοιτάξω το όνομα που αναγράφεται στην οθόνη του.

'Λέγεται' λέω και παραξενευομαι και εγώ η ίδια με τον τροπο που απάντησα στο τηλέφωνο.

'Πέγκυ;' Άκου κάποιον να λέει ακόμα πιο παραξενεμένος απο μένα.

' Νίκο' ανακοινωνω.

'Καλημέρα όμορφη' λέει γλυκά και χαμογελάω στον εαυτό μου.

'Καλημέρα' λέω ακόμα πιο γλυκά έχοντας αλλάξει η διάθεση μου.

'Σήμερα θα πηγαίναμε για καφέ το ξέχασες;' ρωτάει και κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέπτη του δωματίου απογοητευμένη.

'Ετσι είπαμε;' λέω θέλοντας να κάνω ενα μπάνιο και να πάω σπίτι μου να σουλουπωθω. Δεν ήθελα να με δει σε αυτά τα χάλια.

'Ναι. Ετσι ακριβώς' λέει και έπειτα γελάει. Η καρδιά μου χτυπάει τόσο δυνατά.

'Εντάξει όμως πρεπει να ετοιμαστω '

'Θα περάσω απο το σπίτι σου;'

'Ναι καλυτερα. Αλλα θα σε πάρω τηλέφωνο να σου πω ποτε. Εντάξει;'

'Εντάξει μωρο μου'

Λέει και τερματιζουμε την κλήση με εμενα να κάθομαι σαν χαζή μπροστά στον καθρέπτη και να χαμογελάω.

(..)

'Θα με πάρεις τηλέφωνο να μου πεις πως πέρασες εντάξει;' λέει η Ναταλία ενω στέκομαι στην πόρτα μετα το μπάνιο.

'Εντάξει. Τα λέμε' λέω και φεύγω.

Εφτασα στο σπίτι και το σαλόνι ηταν άδειο.

Ανεβαίνω πάνω και ακούω συνομιλίες απο το δωμάτιο των γονιών μου. 'Δεν θέλω να ξερω' ψυθιρίζω στον εαυτό μου.

Μπαίνω στο δικο μου και ξαπλώνω ατσαλα στο δροσερό κρεβάτι μου.

'Τι θα φορέσω τώρα;' μονολογω ενω σηκωνομαι αναγκάστηκα και πηγαίνω στην ντουλάπα μου.

Βγάζω μια σαλοπετα και μια αμάνικη μπλουζα.

Τα φοραω και χτενιζω τα κυματιστά μαλλια μου. Βάζω τις δυο αρχικές τούφες με πίσω απο τα αφτιά μου. Κλασσικά.