Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 22

"Ξέρεις τι θέλω να κανουμε;" μου λέει ο Απόστολος  και αγχώνομαι.

Δεν είμαι έτοιμη για να ολοκληρώσω.

"Όχι αυτό που φανταστηκες" λέει και χαμόγελα πονηρά. 

"Δεν σκέφτηκα τιποτα" παίζω την θιγμενη  και αυτός χαμογελα.

"Λοιπόν,  γίνεται ένα πάρτι εδώ κοντά... Θες να πάμε;" Μου λέει ενθουσιασμένος

Η αλήθεια είναι πως δεν ήθελα καθόλου να βγω σήμερα .. αλλά βλέποντας τον τόσο ανυπόμονο δεν ήθελα να του χαλάσω χατίρι. Εξάλλου με το διάβασμα φέτος είχαμε βγει ελάχιστα .

"Ας πάμε .. τι ώρα;" Του λέω και ένα πλατύ χαμόγελο σχηματίστηκε στο πρόσωπο του.

"Στις 11 να είσαι έτοιμη. Θα περάσω από εδώ. "

" Καλά " του λέω και συνεχίζω το διάβασμα προσηλωμένη.

(...)

Η ώρα ήταν 10:30 και είχα σχεδόν ετοιμαστει. Διάβαζα μέχρι της 9 και , οπότε δεν είχα και ιδιαίτερα πολύ χρόνο για να ετοιμαστώ. Ωστόσο, είχα πετύχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα.

Αποφάσισα να πάρω τηλέφωνο την Ναταλία να δω τι θα κάνει αυτή σήμερα.

" Έλα , τι κάνεις;" Της λέω αμέσως μόλις απαντάει στο τηλέφωνο.

" Καλά ξαπλώνω. Εσύ;" Μου απαντάει βαριεστημενα

" Ε περιμένω τον Απόστολο θα πάμε σε ένα πάρτι. Δεν ξέρεις τίποτα για αυτό;" Της λέω με περίεργο τόνο.

"Ξέρω ... Απλά νιώθω κάπως αδιαθετη. Το μεσημέρι έκανα εμετό . Και λέω να μην πάω"

" Γιατί δεν μου είπες τίποτα; Πώς νιώθεις;" Της απαντάω με ανησυχο τονο.

"Καλά είμαι .. μην ανησυχείς για εμένα. Καλά να περάσεις και εσύ και ο Απόστολος. Και κοίταξε να τον ξεπεράσεις. " Μόλις το ακούω αυτό κάθομαι στο κρεβάτι απογοητευμένη.

Τον είχα ξεπεράσει.. αυτό ήθελα να πιστεύω. Ποιος ήταν πια; Σιγά τον σημαντικό. Με φλομωσε στα ψέματα. Πότε δεν ένιωσε κάτι. Τόσους μήνες που κάναμε παρέα ,ήταν απλά ένας υποκριτής. Και  ότι τάχα μου ήταν ερωτευμένος μαζί μου από την πρώτη γυμνασίου. Μια αλήθεια είχε πει μόνο.

Και αυτή ήταν ότι απορούσε πώς δεν του έδινα σημασια τόσα χρόνια. Αυτό ήθελα... Να με καταφέρει για να ικανοποιήσει τον εγωισμό του..

"Καλό βράδυ Ναταλία" της λέω και το κλείνουμε..

Το κουδούνι χτυπάει και περνώ τα πράγματά μου και κατεβαίνω.