Έρωτας Χωρίς Ανταπόκριση.

Chapter 14

1 μήνας αργότερα

"Αύριο ξεκινάνε ξανά τα σχολεία"λέει λυπημένη η Ναταλία .

"Ναι το ξέρω" λέω αδιάφορα ενω κοιτάω εξω απο το παράθυρο.

"Θα δεις ξανά τον Νίκο" λέει και το σωμα μου τρανταζεται. Την κοιτάω αυστηρα.

"Τι έχουμε πει για το όνομα αυτό αλλά και γενικά για αυτό το άτομο;" ήμουν τόσο θυμωμένη όταν ξεχνούσε αυτό που της είχα πει. Δεν ήθελα να τον αναφέρει. Ακόμα και αν είναι τεραστια αναγκη δεν ήθελα να ξανά ακούσω αυτό το όνομα.

"Εντάξει ,ηρεμησε. Απλα ξεχναω μερικές φορες οτι το άτομο που σε έκανε να χαμογελας όπως ποτε δεν είχες ξανά χαμογελάσει πλεον σου δημιουργεί θυμό και οργή"

Κάθεται δίπλα μου στο παράθυρο.

"Ολά θα πάνε καλά" με πέρνει αγκαλιά και τα δάκρυα απελευθερώνονται για αλλη μια φορά.

"Τελευταια φορά " ψυθιριζω. Δεν θα χυσω αλλά δάκρυα για αυτον.

Τελειωσε .

(..)

Κοιτιεμαι αλλη μια φορά στον καθρέπτη και περνώ την τσάντα μου.

"Φεύγω" φωνάζω στην μαμά μου .

"Δεν θα φας παιδι μου; γιατί τρέχεις ; "

"Βιαζομαι" λέω και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Η Ναταλία καθόταν στο πεζουλακι της αυλής.

Ηταν λίγο σκεπτική , μπορουσα να το αναγνωρισω απο μακρυά.

"Καλημέρα" της λέω και με κοιτάει ξαφνιασμένη.

"Που πετουσες;" της λέω χαμογελώντας.

"Πουθενά. Ολά καλά . Πάμε;" σηκώνεται και έχει ηδη προχωρήσει.

"Ναι" ψυθιρίζω και την ακολουθώ.

...

Μπαίνουμε στο προαύλιο. Τελευταια χρόνια επιτέλους.

"Τελευταία χρόνια που η 11 Σεπτεμβρίου είναι μαρτύριο" μου λέει και την κοιτάω συμπονετικα.

"Πες το ψέματα" Συμφωνώ.

Τα ματια της ξαφνικα παγώνουν.

Την κοιτάω περίεργα.

"Τι έγινε;'' λέω και κουναω το χερι μου μπροστά στο προσωπο της.

"Τίποτα πάμε" μου λέει και αρχίζει να με τραβάει απο την αντίθετη πλευρά.

Πρόλαβα όμως να κοιτάξω προς το μέρος που το βλέμμα της είχε σταματήσει προηγούμενος.

Ολο το σωμα μου σταματάει να υπακούει στα σπρωξίματα της κολλητης μου.

Εμάς οξύς πόνος χτυπάει την καρδιά μου. Νιώθω σαν χιλιαδες μαχαιριές μπιγονται στο σωμα μου.

Πίστευα πως θα αντεχα , πως τον είχα ξεπεράσει.

Ποσο λάθος είχα.

Βλέποντας τον να φιλιεται με μια κοπέλα, ο θεός να την κανει, πλεον ήξερα ποσο ηλίθια ήμουν.

Ενιωσα τόσο πληγωμενη. Ηθελα να φύγω σαν τρελή απο εδώ μέσα.

Ηθελα να τρεξω σαν να μην υπάρχει αύριο. Να εξαφανιστω.

Αλλά δεν γινόταν. Επρεπε να μεινω εδώ να σταθώ στα πόδια μου και να το συνηθισω.

Δεν είχα αλλη επιλογή.

Επρεπε να τον προσπερασω.

Τα ματια μας συναντήθηκαν.

Το προσωπο του άλλαξε και απομακρύνθηκε απο αυτήν. Πήγε να ερθει προς εμένα αλλά εγώ άρπαξα την Ναταλία και κατευθύνθηκα προς την αντίθετη κατευθυνση απο αυτον.

Επρεπε να ειμαι δυνατή.