Yeniden Ceren'den bir bölüm.Umarım beğeniyorsunuzdur.Eğer beğenmediğiniz yönler varsa lütfen söyleyin...Bir de hastane bölümlrinin artık tüm hikayelerde klasikleşmiş olduğunu biliyorum.Ve evet ben de klasik bölümlerden yazıyor olabilriim.Ama kendimce özgünleştirmeye çalışıyorum emin olun.:D
Yorum yapan ve vote veren herkese çok teşekkür ederim...Sizleri seviyorum:DBir duygusallığım tuttu yine:D
İyi okumalra!!!
-Ceren-
Can'la konuşmak iyi geliyordu bana. Yine aynı seyi yapmıştı sempatik sempatik davranıp beni neselendirmeye çalışmıştı. Beni gulumsetmeyi başardığı kesindi ama kısa süreli bir gülümsemeydi. Neye üzülmeliydim ki ben simdi Ogün'le kavga ettiğimemi, kaza yaptığımami yoksa babamdan yiyeceğim azara mı?Ama tartışılmaz en büyük sorun ogündu. Baska kim olucakti ki?Hayatımın merkezine oturmus adam. Bugun niye oyle davranmıştı?Tabi ki hatanın hepsi onda demiyorum. Benim yüzüğü evde unutmam başlı basına bir hataydı zaten. Ama onun da bu kadar cok üstüme gelmesi normal bir sey sayılmazdi.
Onu bu kadar sinirlendirecek bir sey yapmamıştım. O yüzüğü takmamış olmam ona karşı olan sevgimi ölçemezdi. Onun degerini, ona olan sevgimi sadece duygularim kalbim gosterirdi. Ogun bu kadar kucuk bir meseleye parlayan biri asla degildi. En azından onu tanidgim bu süre icinde hic oyle olmamisti. Allah askına neyi vardı bu cocuğun ?Bu sorunun cevabını onunla konuşmadan bulmam imkansizdi. Su an ihtiyacım olan tek sey Ogün'du. Ama o yanımda degildi.Eğer o gelmiyorsa ben gitmeliydim.Ne kadar aciz göründüğümü biliyordum aama bunu yapmalıydım.
Kolumdaki askilik, diger kolumdaki sargi beziyle ve kafamdaki çiziklerle nasıl göründüğümü merak ediyordum. Eminim ki onlar çirkinligime çirkinlik katmıştı. Elimdeki serumu bir kenara bırakıp ayak ucumda duran çantadan temiz kıyafet aldım. Hastane kıyafetlerinden kurtulup onları geçirdim üstüme. Bu lanet olası odadan çıkıp Ogüne gitmek istiyordum.Hala bu kadar acizce davrandığıma inanamıyordum. Ama kafamdski düşünceler beynimi yiyip duruyordu. Kapıyı actım. Kapıyı acmamla bizimkilerin bana dikkat kesilmesi bir oldu. Abim yanımda bitip koluma girdi. Olcay ise oldugu yerden
'Ne yapıyorsun Ceren daha bir kaç saat önce bir kaza geçirdin ve ayaklanmissin. Kafayı mı yedin kızım?'dedi.
Kafayı falan yemedim ama orada oylece yatakta yatamam.
' Benim gitmem lazım.Hem bir şeyim yok. Sadece bir kaç çizik. 'Diye bağırdım.
Hic birini dinlemeden hastaneden dışarı attım kendimi. Hava ne çabuk kararmıştı. Yanında bir de yanıma ne cüzdan ne de telefon almıştım. Ogün' ün evini biliyordum ama oraya nasıl gidecektim.Bu işi biraz ertelemem gerekiyordu.Ama erteleyemezdim, olmazdi. Acaba basından beri Ogün'le olmak yanlış karar mıydı? Gercek miydi hissettiklerim? Hisleri güçlü muydu peki onun?Belki ondan ayrı olmak benm icin daha iyi olacaktı. Hayır hayır ondan ayrılamzdım.Sadece bir ay olmuştu cikmaya başlayalı ama o bir ayin her gunünü beraber geçirmiştik. Hayatımda olmazsa boşluğa düşerdim. Parcalanip giderdim. Bunları düşünürken nereye gittiğimi bilmeden yürüyordum. Bir markete girdim ve kasada duran yaşlı amcaya yalvararak
'Amca telefonu kullanabilir miyim?'dedim. Gülümseyip telefonu bana uzattı. Hemen ezberimden numarayı çevirdim. Çalıyordu ama açan olmuyordu. Üst üste çaldırinca açtı.Nerdeydi kim bilir.
'Hangi cehennemdeisn?'diye bağırdım.
'Asıl sen neredesin Ceren?Yerini söyle almaya geliyorum hemen. 'Diye bağırdı o da bana telefonun karşı tarafindan
'Hastanenin yakınlarında bir yerde olmalıyım. Bir marketteyim'dedim. Ben hastanedeyken yanıma gelmemişti .Ben onu arayinca mı aklına geliyordum? Sinirden elim ayağım titriyordu. Disari Çıkıp kaldırımın kenarına çöktüm.
Adam bana bakmak icin hastaneye gelmemişti ya. Aklım almiyordu. Beni nasıl bu kdar az önemserdi. Bir de sabah bana hiç bir şeyi önemsemediğimi söylemişti. Sinirden hızımı alamayip yani başındaki duvara yumruk attım. Ardından da kivranmaya başladım. Salak kafam zaten acıdan sizlayan elimle vurmustum duvara. Simdi de feci acıyordu. Gözerlimden süzülen yaşlara engel olamıyordum. Acısı her tarafıma işlemişti. Gozlerimi koluma kaydirdigimda kırmızılık gördüm. Nerdeyse kolumun her tarafına yayılmıştı.Yaram acilmis olmaliydi. Beyaz sargı bezi tamamen kırmızıya dönmüştü.
Midem daha fazla bakmayı kaldıramadı ve gözlerimi baska tarafa çevirdim.Acidan kivranıyordum nerdeyse. Cok geçmeden bir araba önümde durdu. Bu Ogündu. Karşıma geçip öylece durdu. Bense güldüm ve zorlukla ayağa kalkıp
'Gelmeseydin keske Ogün. Senin de keyfini bozdum özür dilerim. 'Dedim.
Gelip yanıma oturdu. Benim de yanına oturmamı işaret etti. Ama inadım tutmuştu. Konuşmayacaktım sadece hastaneye dönmek istiyordum. Biraz önce onu buraya ben çağırmıştım ama şimdi ise onun yüzünü bile grmek istemiyordum.Hemen hastaneye geri dönmek istiyordum.
Yavas yavas yürümeye başladım ama kolumun acısı sanki tum vücuduma yayılmıştı. Bir uyku bastırmisti. Bacaklarımda güç bulamayıp yere çıkıp dizimin üstünde durdum.Arkadan ogunun geldigini anlayabiliyordum. Gelip beni yerden kaldırdı ve kucağına aldı.Bir şeyler söylüyordu ama bana uğultu gibi geliyordu söyledikleri.Gözlerim kapanmıştı. Kolumun acısından baska bir sey düşünemiyordum. Burnuma gelen yoğun kan kokusu Ogün'ün parfümüyle de birleşmisti. Derin derin nefes almaya çalıştım. Ogün 'ün beni sarsmasına rağmen uykuya kendimi teslim ettim.
