Lyrical Paradox | ✔

❝Maiksing Nobela❞

Hindi ka ba nagtataka,

kung bakit ka nabubuhay pa?

Sa mundong hindi mo naman alam

ang iyong kahahantungan,

Na sa tuwing gigising ka sa umaga, babangon,

hihigop ng mainit na kape,

At pandesal na iyo ng almusal sa pangaraw-araw,

Ay patuloy lang ang buhay mo at

patuloy ka lang nabubuhay para mamatay.

Ano ba ang silbi ko sa mundong ito?

Iyan ang madalas kong itanong sa sarili ko.

Ilang taon ang ginugugol sa pag-aaral para

Magkaroon daw ng magandang trabaho at kinabukasan.

Pero hindi mo ba iniisip na kung sa kabilang buhay

Ay kakailanganin pa ba ang lahat ng pinaghirapan?

O pinaghirapan mo lang sila dito sa mundo

dahil iyon na ang ating nakasanayan?

Paulit-ulit, proseso, tila pinaglalaruan lamang tayo,

At wala naman tayong ibang ginawa

kundi ang sumunod lang sa uso.

Isisilang ka, mabubuhay... at darating ang araw,

Na kakailanganin mo namang tanggapin

na ikaw ay tuluyan ng lilisan.

Kaya kung bibigyan ng pagkakataong pumili,

Bago ka mamuhay sa mundo ng kasinungalingang ito,

Hindi mo ba pipiliin na huwag na lang

dahil pansamantala lang din

Ang kasiyahang madarama mo

sa pagpapatuloy mo dito?

O ikaw 'yong tipo na masaya ng maranasan

kahit saglit lang,

Dahil alam mo'ng minsan lang dumating

ang pagkakataon?

Pagkakataon na kapag iyong sinayang

ay pagsisisihan mo ng higit pa sa iyong buhay.

Ano ba ang naisip ko at isinulat ko ito?

Pampalipas oras, pang-hugot,

o kung ano pa ang sabihin niyo,

Wala akong pakialam kasi hindi naman tayo.

Walang "tayo", walang "kami", pero bakit may "sila"?

Gaya ng umiiyak ako samantalang lahat ay masaya.

Sino ba kasi ang nagsabing "Walang forever"?

Kung wala eh bakit may "Happily ever after"?

Naiinis, naguguluhan, nababaliw, nawiwindang,

Ganyan ang pakiramdam ng bawat taong nasabi na

ang mga salitang "Sana tayo na lang".

No'ng ikaw ang nagmahal,

ibinigay mo naman ang lahat,

Pero bakit no'ng huli parang hindi pa sumapat?

Kaya ka nagawang iwan kasi daw may mali,

Oo meron... At iyon ang desisyong

mahalin mo pa siyang muli.

Ayoko na, tama na,

akin na 'tong wawakasan,

Hindi ang sarili kundi itong isinusulat at binabasang

wala namang kahahantungan.

Dahil masyado ng mahaba at wala na akong maisip pa,

Kaya dito na nagtatapos ang maiksi kong nobela,

Maraming salamat, madla.