Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 7

Ik ga rechtop in  het bed zitten en hij komt voorzichtig naast me zitten. Ik moet me inhouden om niet weer gelijk in huilen uit te barsten. We moeten nu eerst praten en ik wil niet zwakker overkomen dan dat ik nu al gedaan heb.

'Jess, wat is er? Waarom reageer je zo heftig, ik weet dat het erg was maar...' Hij slikt een brok in zijn keel weg.

'Shawn, nadat we dat gedoe met het kind hebben gehad is mijn... is mijn...' ik kan het bijna niet verwoorden. In die vijf verschrikkelijke maanden heb ik het nog nooit  uitgesproken. Tegen niemand. Altijd probeerde ik eromheen te draaien. Mensen hielden er ook rekening mee en zeiden er uit medelijden nooit iets van. Dat heb ik zo gehouden. Tot vandaag. 'Vader. Dood.' dat zijn de twee woorden die uit mijn keel kunnen  ontsnappen.

Weer kan ik de tranen niet in bedwang houden. Shawn kijkt me even sprakeloos aan, maar al snel voel ik dat hij zijn sterke armen om me heen slaat. Aan zijn houding voel  ik dat hij boos is. Even krijg ik het gevoel dat hij meer weet dan ik of dat hij het al wist van mijn vader, maar ik kan me er niet tot toe zetten om het aan hem te vragen. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en probeer weer tot rust te komen. Hij aait over mijn haar en het voelt zo vertrouwt. Zo vertrouwt...

Toch haat ik hem.

~Omg! Schreeuwt Anna in mijn oor. Ik kan alleen maar glimlachen en weet wat ze bedoelt. Na al die jaren komt hij dan in Nederland en wij hebben zo een meet and great! Gewonnen via Facebook. Ik dacht dat ik kapot ging toen ik het hoorde. Na zijn concert mogen we gewoon met hem praten. Zonder alle andere fans, praten met Shawn Mendes! De glimlach was niet meer van mijn gezicht af te vegen. Dan zie ik hem het podium oplopen. Iedereen om me heen begint te gillen. Ik kan alleen maar kijken. Volgens mij is mijn mond opgezakt. Hij is nog zoveel hotter dan op alle foto's in mijn kamer samen. Heel simpel gekleed, met zijn gitaar in de hand. Dan zie ik hem ook naar mij kijken. Ik zou zweren dat we een aantal seconde oogcontact hebben en hij knipoogt. Vanuit mijn ooghoek zie ik achter de schermen iemand staan. Hij staat onopvallend opgedekt achter het podium. Hij kijkt mij ook aan. Hij lijkt erg op Shawn... Dan verbreken allebei de jongens het oogcontact. Shawn met een vrolijk gezicht, de jongen achter de schermen met een vernietigende blik. Verschillende meiden om mij heen kijken me jaloers aan, maar ik kan alleen maar naar Shawn kijken.  De jongen achter de schermen is al weer weg gelopen.~

Ik schrik op. 'Wat is er?' vraagt Shawn bezorgd. 'Iets nieuws...' mompel ik, 'Flashbacks.' hij knikt. Dan begint Shawn uit zich zelf over zijn eigen leven te praten. Iets waar ik altijd het liefst naar luisterde toen we nog samen waren.

'Ik heb nog nooit ergens zo'n spijt van gehad als van dit. Het feit dat ik je achtergelaten heb.  Nadat ik van je ben weggegaan ging er geen minuut voorbij zonder dat ik aan je dacht. Maar ik moest verder. Ik had werk, een nieuw album en fans. Ik wilde nog wat van me laten maar ik kón het niet. Ik wist ook niet dat het zo erg met je was. En je vader... Het spijt me. Maar weet dat ik altijd van je gehouden heb.' Even lijkt het alsof hij nog iets wil zeggen, iets wat er toedoet, maar hij doet het niet.

Ik haat hem. Hoe kan hij dit nou een halfjaar later gaan beweren?