Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 19

Hij zoent me nu zo vurig dat ik helemaal in hem opga en de wereld uit niets meer bestaat dan hij en ik. Ergens hoor ik vaag dat Shawn zijn mobiel overgaat. Hij word gebeld, maar dat interesseert ons beide helemaal niks.

Als hij nog vijf keer gebeld word, trekt hij zich toch voorzichtig terug, zucht hij diep en neemt hij uiteindelijk toch zijn mobiel op.

'Ja,' zegt hij super chagrijnig. Dan worden zijn ogen groot, 'serieus? We komen er nu aan!' hij drukt het telefoongesprek weg en springt van het bed op. 'Het spijt me heel erg Jess, maar we moeten nu gaan.' ondertussen gooit hij wat kleren naar me toe. We hebben namelijk allebei nog onze slaap kleren aan. Hij trekt in één keer zijn shirt uit. Even kan ik mijn ogen niet van zijn sixpack afhouden, maar dan ga ik snel weer over naar actie. Ergens weet ik dat er iets ergs gebeurd is en dat ik moet opschieten. Ik doe de kleren aan die hij naar me toegooit. 'Wat is er aan de hand?' vraag ik ondertussen. Ik bind mijn haar in een slordige staart en doe een joggingsbroek van Shawn aan. Vervolgens ook een sweater.

'Luke ligt in het ziekenhuis. Jouw moeder is er ook en wacht op je.' Ik kan de informatie even allemaal niet bevatten, maar Shawn pakt mijn hand al vast en trekt me mee. We rennen naar zijn auto toe en Shawn springt achter het stuur.

Hij schijnt de weg naar het ziekenhuis te weten terwijl ik niet eens weet ik welk ik huis net was. Onderweg is hij zo nerveus dat hij helemaal trilt. Hij rijd bijna iemand aan. Ik pak zijn hand vast. 'Rustig oké? We gaan nu naar hem toe en alles komt goed.' Hij knikt en kalmeert een beetje. 'Als hij nu dood gaat vergeef ik het mezelf nooit.' mompelt hij zachtjes. Ik knijp even zachtjes in zijn hand en dan rijden we de parkeerplaats van een groot ziekenhuis op.