Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 29

'Waarom huil je?' Shawn zijn lieve ochtendstem haalt me uit mijn gedachtes.  Ik schrik er van. Ik had niet door dat er ondertussen geluidloze tranen over mijn gezicht rolde.

Met een lief gebaar veegt Shawn ze van mijn gezicht af. Dan begin ik zijn vraag te beantwoorden.

'Ik zat aan mijn vader te denken...' heel even stop ik met praten.  'Ik heb Luke gister vergeven,  maar eigenlijk kan ik dat helemaal niet. Nog niet.' ik kijk Shawn aan en hoop dat hij het begrijpt. Beter kan ik het namelijk echt niet verwoorden. Natuurlijk begrijpt hij het.  Hij knikt.

'Je hoeft  hem ook nog helemaal niet te vergeven. Het is goed van je  dat je dat tegen hem gezegd hebt. We weten allemaal dat hij niet  meer heel lang te leven heeft en nu voelt hij zich in ieder geval iets minder rot.  Je hebt geen idee hoe erg hij er mee zit. Het is verschrikkelijk wat er gebeurd is maar hij heeft je vader niet expres vermoord. Hij was onder verdoving. Verdoving van alle medicijnen die hij op dat moment moest slikken en de depressie waar hij onder lijde. Ze hadden hem die dag net opgegeven. Ze gaven hem nog een aantal jaar...' Hij slikt hoorbaar.

Verder kan ik het niet meer aanhoren. Ik wil niet dat hij afweegt of hij het voor mij of voor zijn tweelingbroer gaat opnemen. Daarom zoen ik hem zacht op zijn lippen. Zo maak ik een eind aan zijn woorden terwijl ik mijn eigen gedachten weer opnieuw moet gaan ordenen. Ik heb nooit iets geweten over de manier waarop de moord verlopen is.

 'Dankje Shawn, voor het vertellen.' fluister ik. Hij knikt. 'Your welcome bae.'

Dan sta ik op uit het bed en loop  ik naar Shawn zijn kast. Dit keer leen ik wel echt een shirt en  een jogginsbroek  van hem. Plotseling voel ik zijn twee sterken armen weer om  me heen. Ik draai  me om.

'Je mag zo gaan om je spullen te pakken,' zijn gezicht betrekt even, 'maar eerst moet je nog even bij me blijven.'

'Geen probleem.'  Ik leg mijn hoofd tegen zijn borst aan en zo blijven we even staan. Allebei in onze eigen gedachtes verzonken.

'Ik zie je zo in de ontbijt zaal. Ik moet nu echt gaan want het vliegtuig vertrekt over drie uur.' Zeg ik na een tijdje. Hij knikt en laat me los.

Ik geef hem nog snel een kus op zijn  wang en dan loop ik naar mijn eigen kamer. Daar tref ik mijn moeder en Pieter aan. In tegenstelling tot Shawn en ik, hebben hun wel gewoon slaapkleren aan in bed. Ik kan een glimlach niet onderdrukken. Ben ik nou al verder met Shawn dan deze twee volwassenen voor me?

Uiteindelijk is daar dan toch het moment gekomen: Ik moet afscheid nemen van Shawn en hij van mij. Zijn vlucht vertrekt een uur later en dus kan hij mij uitzwaaien.

Mijn moeder en Pieter staan samen verderop en Shawn en ik staan ook samen. Ik zet mijn koffer neer en gooi mezelf in zijn armen. 'Luke komt zo. Ik denk dat het goed voor jullie beide is, dat jullie elkaar nog even zien.' Ik kijk Shawn dankbaar aan. Dan verschijnt Luke al.

Hij komt een beetje verlegen op me af gelopen, maar zodra ik hem omhels, slaat hij zijn armen om me heen. 'Ik zal ons interview publiceren als je bekend bent.' Vertel ik hem. 'Is goed. Hopelijk zie  ik je snel weer. Ik mag je wel Jess.' Mijn ogen beginnen weer vochtig te worden. 'Ik jou ook. Ondanks alles.' Ik geef hem een kleine glimlach.

'Jess! We moeten gaan!' Hoor ik mijn moeder roepen. 'Ga naar Shawn.' Fluistert Luke in mijn oor, voordat hij me na de laatste omhelzing loslaat.

Shawn opent zijn armen weer en ik laat mezelf erin vallen. Hij begint me hevig te zoenen en ik  ga  er helemaal in mee. Mijn moeder roept nogmaals, voor de tweede keer.

Langzaam laat ik hem los. De tranen stromen nu over mijn wangen en hij heeft het er ook moeilijk mee.

'Niet huilen. Ik kom snel naar Nederland. Deze keer laat ik je niet in de steek. Ik beloof het. Echt.'

'Ik hou van je Shawn.' Fluister ik. 'Ik ook van jou Jess.' Antwoord hij.
Ik kijk hem aan en neem mezelf voor dat ik deze blik van hem nooit meer mag vergeten. De manier waarop hij naar me kijkt, laat me smelten. Ik omhels hem nog één keer. Hij knijpt in mijn hand en dan laat ik hem los. 

Samen met mijn moeder loop ik de gate binnen. Ik kijk nog één keer om. Shawn en Luke staan allebei te zwaaien. Dan sluit de gate zich achter me en kan ik ze allebei niet meer zien.