Life is like a song

H7

Austin Pov:

Ik keek er heel erg tegenop om met Lucas in een auto te zitten dus had ik een uitvlucht gezocht en hem verteld aan Jesse. Ik had tegen hem gezegd dat ik een groepswerk moest maken met iemand uit mijn klas en dat ik daarom dus niet mee reed. Jesse had gevraagd wie het was en toen had ik hem een naam verteld van iemand die hij zeker niet kende. Wat moeilijk was want Jesse kende bijna iedereen op school persoonlijk, en daarmee bedoel ik vooral de meisjes. Mijn broer staat bekend als de Flirtkoning van onze school en de meisjes hebben het graag want mijn broer is niet echt heel lelijk.

Ik had een plan. Ik ging na het school te voet naar Laura om haar de waarheid te vertellen over Ethan. Maar de weergoden waren me niet echt goedgezind want het regende nog harder dan deze morgen.

Gelukkig wist ik Laura wonen, maar dat was wel een dik half uur lopen en met dit weer kon je er gemakkelijk tien minuten bijtellen.

 Dus ik zat ongeduldig met mijn voet op de grond te tikken tot eindelijk de bel zou gaan. En eindelijk was de laatste bel gegaan. Ik zag Laura samen met Ethan naar buiten gaan, ik hoopte maar dat ze niet samen naar huis gingen. Gelukkig moest Ethan weer weg en ik wist natuurlijk al waar hij naartoe ging. Laura reed samen met Nina met de fiets naar huis. Even was ik bang dat ze me zouden zien maar gelukkig hadden ze niet door dat ik ook naar Laura's huis ging. Zij waren natuurlijk ook wel sneller met de fiets!

 Door de regen liep ik zo snel ik kon naar Laura's huis en toen ik haar straat in liep begon mijn hart sneller te slaan en kon ik nog nauwelijks ademen. Maar ik vermande me ik MOEST Laura vertellen wat ik gezien had. Ik moest haar vertellen dat ik gelijk had gehad over Ethan en dat hij haar bedroog.

De nummers van de huizen die ik voorbij liep bleven verhogen en ik wist dat ik bijna bij nummer 79 was. Ik liep voorbij nummer 71,73,75,77. Mijn hart raasde nu bijna zo snel dat het leek alsof ik net een marathon had gerend aan 85 kilometer per uur. En toen zag ik het huis van nummer 79, het was nog niets verandert dan de laatste keer dat ik hier was geweest. Dat was de dag nadat Laura was vertrokken naar Engeland. Ik herinner me het nog perfect...

Ik kwam aangefietst en reed in een snel tempo voorbij alle huizen met maar een doel voor ogen Laura zeggen dat ik verliefd op haar was. Ik wou haar vertellen hoe speciaal ze was voor mij, maar ik was bang om het haar te vertellen omdat ik bang was dat ze me zou afwijzen. Maar toch wilde ik haar het vertellen en omdat ze niet op school was geweest was ik bang dat de situatie met Cassidy de oorzaak van alles was. Ik belde aan bij haar thuis maar niemand deed open, ik probeerde enkele keren. Toen besloot ik door het raam te kijken maar de rolluiken waren naar beneden. Ik liep rondom het huis opzoek naar ergens waar ik naar binnen kon kijken. De achterzijde was vol met ramen zonder gordijnen. Ik keek naar binnen en hoopte dat niemand me zou zien maar ik hoopte wel dat er iemand thuis was. Ik zag niet meteen iemand en ik vond dat het huis er adnormaal leeg uitzag. Toen zag ik iets wat al helemaal niet normaal was, de meubels waren overdekt met een doek. Ik dacht eerst dat het was omdat ze gingen schilderen of zoiets maar ik besefte dat er nergens verfpotten stonden. Dus dat kon ookal niet. Een gevoel van paniek overspoelde me. Een klein stemmetje in mijn hoofd zei dat ze weg was maar ik wou het stemmetje geen gelijk geven. Ik hoopte dat Laura hier opeens voor me zou staan en dat ik in haar vragende ogen keek terwijl ze om uitleg vroeg. Maar mijn hoop vervloog helemaal toen ik een halfuur later nogsteeds geen Laura had gezien of iemand van haar familie. Zuchtend en radeloos ging ik weer naar de voorkant van het huis ik mijn fiets tegen het hek van het huis had gelegd. Ik zag een oud vrouwtje, ik vermoedde Laura's buurvrouw, naar buiten komen. Ze deed de deur dicht van een klein oud huisje. Ik greep de kans om haar te vragen waar Laura was. Ik liep naar de oude vrouw, ze had grijs haar en droeg een versleten lange rok met een bloes die waarschijnlijk al ouder was dan zij zelf. Ze was twee koppen kleiner dan mij en had een vriendelijk gezicht met vele rimpels. Ze had donkere en wijze ogen en ze glimlachte breed naar me. 'Mevrouw, weet u soms waar Laura is. U weet wel het meisje dat hiernaast woont. Ze was vandaag niet op school en ik was een beetje ongerust...' Ik zei de dingen zo snel dat ik niet zeker wist dat de oude dame me wel goed had verstaan. 'Knul, weet je dat dan niet?' vroeg ze met een hoog stemmetje. 'Wat?!' vroeg ik, ik had geen idee wat ze er mee bedoelde. Waren ze dan echt weg?! Nee dat kon niet, dat had ik geweten... Toch?! 'Ze zijn gisteren vertrokken' zei de dame en ze keek naar het grote huis. Mijn hart stond even stil en mijn aller grootste nachtmerrie werd waar. Het gevoel was niet te beschrijven, ik voelde me een beetje gekwetst en het was alsof ik in een grote put werd gegooit waar het donker was en ik geen enkel licht meer kon zien. Zoveel gevoelens gingen door me heen. Maar ik had nog een sprankje hoop, misschien waren ze verhuisd naar een stadje in de buurt en kon ik haar nog terugzien. Maar dat was niet zo de oude vrouw keek me vol medelijden aan toen ze me vertelde dat Laura naar Engeland was verhuisd.  Het leek alsof de hele wereld instorte ik zag geen enkel sprankje licht meer. Net op het moment dat ik haar wou vertellen hoe ik me ECHT voelde. Ik wou haar vertellen dat ik al meer dan drie jaar smoorverliefd op haar was. En nu viel mijn kans in het water omdat ze verhuisd was naar Engeland. Ik mompelde 'daag' tegen de oude vrouw en ik stapte op mijn fiets zonder echt op te letten wat ik deed. De vrouw keek me bezorgd na toen ik vertrok. Ik was haar kwijt, de enige persoon die mijn wereld verlichte was weg en misschien zelfs voorgoed...