Life is like a song

H29

-Als je het leuk vond, please Vote&Comment&Follow (Ik volg terug!!) Ook komt er weer een bijzonder hoofdstuk aan!! ;) En als jullie nog een boek willen lezen ga dan zeker eens kijken bij Jolientje ze is echt een superschrijfster + mijn aller beste vrienden (een echte schat!!) Ze heeft drie supergoede boeken: -A long way...
 -Ik hou van jou♥                              -Just best friends?

Veel plezier met het hoodstuk!! Love y'all!! <3 <3-

Laura Pov:

"Je had nooit gezegt dat je zo goed kon zingen!" zei Maia, het was pauze en ik had ontdekt dat zij en Luna beste vriendinnen waren. Bij hun groepje hoorde ook de slungelige jongen die naast Luna zat tijdens wiskunde en een andere jongen ook uit onze klas. Een jongen met bruin haar. Zoals er wel meer waren in onze klas. Het was echt een hecht groepje vrienden. Die lachten en gezellig dingen deden samen, zonder dat er verschil werd gemaakt over het geslacht. Ze namen me meteen op in hun groep en daar was ik heel blij mee. Ze vroegen wel dingen over me maar ik vond het niet moeilijk ze te beantwoorden. Ik praatte zelfs over Nina, Lucas en een beetje over Austin. Ze merkten gelukkig wel dat ik het moeilijker had over hem te praten dus vroegen niet verder. En nu waren we bij het onderwerp muziek beland.

"Je had ook nooit gevraagd erover" lachtte ik de vraag weg. De lange jongen: Logan zei: "goed opgemerkt" en gaf me een knipoog. Ik lachtte en Maia gaf hem een speels  duwtje. Ze waren echt goeie vrienden zonder dat er meer van kwam. Jonah, de andere jongen van ons groepje lachtte mee met ons. Luna kon ook geen glimlach onderdrukken.

"Het was gewoon prachtig! Hoe kon je ernu zelf niet overbegonnen zijn?!" ze meende het precies echt wel. Ik begon te blozen. Ik vond mezelf nooit echt goed, maar misschien was ik geen objectieve partij. Ik had wel de talentenjacht op school gewonnen dat konden niet veel andere vertellen. Ik had 'To Four' de beste band, die ik kende, verslagen! En Austin zong echt prachtog. Ik smolt nogsteeds toen ik dacht aan het moment dat hij van het podium afsprong en naar mij kwam. Mijn hart sloeg zo snel. Ik had nognooit eerder een jongens zoiets lief zien doen. Ik was zo trots op mijn vriendje. Ex-vriendje. Het deed pijn te weten dat die tijden over waren. Ik dacht zoveel aan hem en ik vroeg me af of hij hetzelfde deed.

Austin Pov:

Ik zat op mijn bed met mijn gitaar in mijn handen. Ik had net een liedje geschreven. Ik vond het best wel goed al was ik er zeker van dat ik het nooit zou laten horen aan iemand. Het liedje was te persoonlijk en bracht veel te veel herinneringen naar boven. Ik had tranen in mijn ogen gekregen van het schrijven. Ik slikte ze in, ik wou niet huilen. Al was het moeilijk om niet te doen.

Ik begon te spelen: "They say you know when you really find the one
But it's hard to tell with the damage that's been done
But I'd like to say that it's your fault but I know better
Cause I'm a fool to think you wait around forever
Maybe I could have loved you
Maybe i could have shown
That I still do care about you more than you could know
Don't say it's too late to try
To make it right
So make it right
I didn't know how good you were for me
Now it's clear I'm seeing all that we could be
And I know that it's my fault
But I'm gonna treat you better
Cause if had one wish you'd be with me forever
Maybe I could have loved you
Maybe i could have shown
That I still do care about you more than you could know
Don't say it's too late to try
To make it right
Is there something I could say
Show me how to break it down
So before you walk away
Take the time to turn around
Listen to me now
Maybe I could have loved you
Maybe I could have shown
That I still do care about you more than you could know
Don't say it's too late to try
Maybe I could have loved you
Maybe I could have shown
That I still do care about you more than you could know
Don't say it's too late to try
To make it right
To make it right
Make it right
Gonna make it right"

Ik wou de kans krijgen om het echt goed te maken. Maar die kans zat er niet aan te komen. Daar was het leven niet eerlijk genoeg voor. Ik geloofde in het lot, maar dit zou me te boven gaan. Ik had een korte tijd te veel geluk gehad. Het moest ooit stoppen. Nu zat ik een donkere tunnel waar geen eind aan leek te komen. Maar er scheen altijd wel licht ergens. Al was het soms nog veel te ver om de moed te blijven hebben om door te gaan. Men zei dat er na regen altijd zonneschijn kwam. Maar gold dat ook voor mij of had ik de deuvel te veel uitgedaagd? Ik wist het niet maar ik hoopte op nog een kans. Een kans voor mij en Laura. Ik had zoveel spijt dat ik haar had laten gaan. Maar om in een bericht te sturen dat het me speet dat vond ik niets. Ik hield niet zo van sms-jes met gevoelens in. Zoiets deed je als je elkaar kon zien. Maar Laura weerzien, dat was onmogelijk. Ik legde mijn gitaar weg en klapte mijn laptop open. Ik ging naar facebook, misschien was Laura wel online en dan kon ik haar misschien iets sturen. Om haar te tonen dat ik niet meer boos was, dat ik spijt had. Maar ik moest wel suptiel zijn. Niet te opvallend. Maar wat als ze niet zou antwoorden. Dat zij wel boos op mij was. Ik was niet alleen bang omdat ik niets zou terugkrijgen. Ik was ook bang dat ze me niet wilde vergeven, me het liefst zou vergeten. Wat zou ik doen als dat zo was?

Ze was niet online, dat bespaarde me veel miserie maar ik was ookwel teleurgesteld. Ik had gehoopt dat we het zouden bijleggen. Toen schoot me iets te binnen. Het tijdsverschil! Natuurlijk, ze was nu aan de andere kant van de wereld. Wat dom van me om dat te vergeten!

"Pfffff" zei ik luidop en ik liet me achterover zakken. Zou ze het al gewend zijn om daar naar school te gaan. Zonder vrienden? Maar zo'n mooi meisje als Laura had vast geen problemen om vrienden te maken. Ik bleef zeker drie uur naar het computer scherm staren. Nogsteeds geen teken van Laura. Ik had geen idee hoe laat het nu precies bij haar was, maar ik was er zeker van dat het geen nacht was. Als ik goed had opgelet bij aardrijkskunde wist ik vast wel hoelaat het daar nu was. Maar aardrijkskunde was nu niet meteen mijn favoriete vak. Misschien dat ik daar nu verandering in bracht. Wat meer oplette, zeker als het over Australië ging. Want daar was Laura nu ergens. Ik wist niet eens waar, ik was zo'n slechte vriend.

Net voor ik de laptop wou dichtklappen kwam er een foto. Het was een foto van Laura. Waarschijnlijk van haar eerste schooldag. Laura stond er prachtig op. Ze had een paars topje met diamantjes aan en een grijze broek. Ze was verbluffens. Maar ze stond niet alleen op de foto. Bij haar stonden nog vier anderen. Twee meisjes en twee jongens. Ze lachten alle vijf op de foto. En een jonge met bruin haar stond achter Laura en had zijn armen rond haar nek geslagen. Het leek Laura niet te storen, integendeel ze lachte haar prachtige tanden bloot.

Was ze me nu al vergeten? Zo leek het allezinds wel. Ik zuchtte, ze kon ook niet voor eeuwig wachten totdat ik me verontschuldigde. Maar één dag, dat leek me een beetje weinig. Had ik me zo vergist in haar? Ik klapte de laptop dicht. Het deed best wel pijn om haar zo gelukkig te zien, terwijl ik hier zo alleen en verdrietig zat. Ik leek meer op een hoopje miserie dan een jongen van zeventien.