Life is like a song

H18

Het spijt me heel erg dat ik zolang geen nieuw hoofdstuk heb gepost maar Wattpad deed een beetje moeilijk op mijn computer maar ik beloof om nu sneller nieuwe hoofdstukken online te plaatsen. ik hoop dat jullie mijn boek nogsteeds leuk vinden!! <3 <3

Liefs Viomind13

Laura Pov:

Heel de rit naar school dacht ik aan het eigenaardige liedje. Waarom had ik het gevoel gehad dat Austin bij me was en meezong? Dat was toch niet normaal. Ik lette zelfs niet op Nina. Ik hoorde haar op de achtergrond druk praten. Maar ze had zelf niet eens door dat ik er niet volledig bij was.

Toen we op school kwamen probeerde ik echt aandachtig te luisteren naar wat Nina zei. Voor ze doorkreeg dat ik niets van het gesprek op de fiets had meegekregen. Ik wist dat ze heel graag wou horen waarom ik nu weg was gegaan. Maar ze was zo beleefd om niets te vragen. Ik zag dat het een hele opoffering vergde om de vraag niet te stellen. Maar ja wat kon ik doen? Het vertellen? Of toch het deel wat overeen stemde met Austin's versie. Want ik wou niet dat ze alles van hem te horen zou krijgen. Het was het beste dat ik zoveel ik kon vertellen tegen haar zei.

Ik begon mijn verhaal tegen haar. Niet te gedatailleerd maar toch genoeg om Nina geen vragen meer te laten stellen. Ze luisterde dan ook met grote ogen maar stil naar mijn verhaal.

Austin Pov:

Ik reed samen met Lucas naar school en dacht aan dat eigenaardige liedje. Het was zo vreemd. Maar ik wist zeker dat ik het me had ingebeeld. Ik was blij toen ik een kwartiertje later Laura aan haar kluisje zag staan. Ik ging naar haar toe en knuffelde haar van vanachter. Ze verschoot maar toen  ze doorhad dat ik het was draaide ze zich om en kustte ze me. Het was een lange kus alsof geen van ons beide de kus wou verbreken. Maar toch al veel te snel verbrak Laura de kus en glimlachte ze naar me. Maar haar ogen glimlachte niet mee. Ik vroeg me af of ze nogsteeds over die hele situatie van gisteren inzat. Ik nam me voor het straks aan haar te vragen als we alleen waren.

Ik nam haar vast en trok haar wat naar me toe. Ik wou zo dicht mogenlijk bij haar zijn. Dat voelde zo goed. En ik wou het dan ook het liefste de hele tijd. Laura leunde met haar hoofd tegen mijn schouder en glimlachte genietend maar nogsteeds glimlachten haar ogen niet volledig mee.

Ik liep hand in hand met Laura naar de klas en de hele schooldag waren we samen. Ik wist zeker dat Laura ergens mee zat want ze had de hele dag bijna nog geen woord gezegt. En tijdens wiskunde zat ze in de plaats van oefeningen te maken te tekenen in haar schrift. Ik wou haar echt vragen wat er aan de hand was maar dat wilde ik enkel als er niemand anders bij was.

Ik voelde me machteloos en dacht weer aan deze morgen.  Het eigenaardige liedje. Ik twijfelde misschie begreep Laura wel wat ik bedoelde. Ze begreep me zo goed. Maar dit was anders. Ze zou me echt gek verklaren net als alle andere. Maar toch wist ik diep in mijn hart dat Laura me nooit zou uitlachen. Misschien moest ik het straks maar vertellen. Maar over de nachtmerrie besloot ik maar te zwijgen. Want ik wist niet hoe ze daarop ging reageren. Een ding was duidelijk ik voelde onheil in de lucht maar ik kon niet verklaren waarom dat gevoel me steeds weer overviel vandaag.  Zelfs het weer leek er last van te hebben. Het werd als maar grijzer en grijzer.

Ik bleef herhalen dat het in mijn hoofd zat maar Laura's ogen maakte dat die gedachte steeds minder waar kon zijn. Lag het echt alleen aan mij?

Laura Pov:

Austin's ogen maakte het me steeds moeilijker om zorgeloos de les te volgen. Ik voelde hoe mijn lippen zich vormde tot een glimlach maar mijn ogen lachten niet mee. Ik hoopte dat Austin daarvan niets zou merken maar niets was minder waar, want na school sprak hij me aan. Hij zei dat we eens moesten praten. Mijn hart klopte in mijn keel. Had hij gemerkt dat ik iets achterhield? Dat mijn ogen niet meelachten? Dat ik op het punt stond te verhuizen naar de andere kant van de wereld?

"Is er misschien iets?" vroeg hij bezorgd, nadat we naar buiten waren gegaan. Nina en Lucas waren al naar huis vertrokken. Daar had Austin voor gezorgd.

Ik probeerde zo zorgeloos en oprecht mogenlijk te klinken. "Natuurlijk niet, wat zou er moeten zijn?" Mijn stem klonk vals en schor in mijn oren en ik hoopte met heel m'n hart dat Austin er niets van had gemerkt, dat hij voor een keer een obtimistische jongen kon zijn die niet door had dat zijn vriendinnetje ergens meezat. Voor een keer was de sterke band die we hadden in mijn nadeel.

"Ik weet niet, maar je klinkt niet echt overtuigd. Weet je zeker dat je de waarheid verteld. Want Laura je weet dat je me altijd alles kan vertellen. Ik zal er altijd voor je zijn. Ik wil dat je dat weet" Austin klonk zo oprecht dat het pijn deed. Ik wilde hem zo graag alles vertellen maar er kwam geen enkele lettergreep uit mijn mond. In plaats daarvan slikte ik het brok in mijn keel door. Hij dacht dat hij het zo makkelijker maakte voor mij maar niets was minder waar. Ik keek naar mijn schoenen. Twee seconden langer in zijn bruine ogen kijken kon ervoor zorgen dat ik alles opbiechte. Waarom ik het dan niet deed, wist ik zelf niet eens. Het was te moeilijk voor me. Misschien verwachtte ik dat het makkelijker zou worden als het nieuws wat verteerd was. Maar diep vanbinnen wist ik dat tijd het alleen maar moeilijker zou maken. Ik slikte mijn tranen weer in. Ik kon niet huilen, niet nu. Het was gewoon zo hard. Het leven was zo hard. Het lot was me echt niet goed gezind. Integendeel, altijd als ik het geluk gevonden had ontglipte het me weer. Dat was mijn lot. 

"Er is niets om je zorgen over te maken, het is gewoon een ingewikkelde situatie thuis. Maar als er iets is weet ik dat jij ervoor me ben" Ik deed me sterker voor dan ik me voelde vanbinnen. Ik was verscheurd, gebroken in duizenden stukjes en bijna niemand deed de moeite om me weer aan elkaar te plakken. En diegene die het probeerde die ik het liefste zag die slaagde er niet in. Dit was mijn eigen rotzooi en ik kon er niet eens voor zorgen dat er iets aan gedaan werd. Mam wou naar Australië dat wist ik na het gesprek van gisteren wel honderd procent zeker. Ik kon haar besluit niet meer veranderen. Want toen ze het tegen me zei leek het alsof het van levens belang was. Ik voelde de tranen branden. 

"Er is nog iets" zei Austin. Ik keek verrast op. Zat hij ook ergens mee? Wilde hij het uitmaken? Vond hij ons dan toch te verschillend. Mijn hart versnelde en ik kon bijna geen adem meer halen. Was dit het einde? Ik zag mijn weerspiegeling in zijn ogen en zag hoe ongelukkig iik eruitzag. Misschien wou hij er daarom een punt achter zetten omdat hij dacht dat ik me ongelukkig voelde in deze relatie. Het klonk best als een goede reden om het uit te maken.

"Deze ochtend" Austin leek zich wel ergens over te schamen want hij keek me nu niet meer aan. Ik zag ook een lichte blos op zijn wangen. Waar ging dit gesprek naartoe?

"Het was vreemd ik werd wakker, uit een nare droom, en toen begon ik spontaan een melodietje te spelen. En even leek het alsof, alsof ik je kon horen zingen. Ik weet dat het bizar klinkt maar het is echt zo en ik wilde het je eerst niet vertellen omdat ik dacht dat je het misschien totaal gestoord zou vinden. Maar om een of andere redene had ik dan toch besloten het te zeggen. Het spijt me als je me nu totaal krankzinnig vind maar het moest eruit en-" Het leek als een donderslag op heldere dag. Totaal van de kaart gebracht staarde ik Austin aan. Ik wist dat het hem alleen onzekerder maakte maar ik kon niet anders. Hij had hetzelfde voor gehad als ik en misschien nog veel erger dan dat hij had me horen zingen. Ik kon niet zeggen dat ik hetzelfde voor had gehad, want dan ontdekte hij mijn geheim. Als ik goed kon zingen had het me niets uitgemaakt maar ik kon niet zingen dus kon ik het hem ook niet vertellen. Maar ik kon toch onmogelijk ontkennen dat ik hetzelfde had meegemaakt. Dan zou hij zich zo ontzettend voor schut voelen. En ik wist als de beste hoe het voelde. Ik zuchtte in twee-strijd met mezelf. Ik zou zo graag hem alles vertellen. Maar dan ook echt alles. Over de verhuis, de droom, mijn muziek, mijn vader (die er toch voor een groot deel mee te maken had gehad). Maar niet nu, dit was niet het juiste moment.

Ik knikte enkel. Legde een vinger op Austin's mond, ten teken dat hij moest zwijgen. "Austin, misschien had het te maken met gisteren. Voelde je je alleen en droomde je het allemaal"

Ik probeerde met mijn ogen veel meer te zeggen en hoopte dat hij de boodschap zou begrijpen. "Maar het leek zo echt" Austin keek nu zo overtuigd. Alsof hij hoopte dat hij het zich niet allemaal had ingebeeld. Ontzet keek hij me aan. Ik probeerde voorzichtig te glimlachen.

"Je hebt vast gelijk"' zei hij na een poosje. Ik zuchtte opgelucht. Maar een stemmetje in mijn hoofd schreewde dat ik hem de waarheid moest vertellen. Mijn verhaal...

Ik kon er niet naar luisteren. Ik kon het gewoon niet.