Life is like a song

H16

Austin Pov:

Ik was boos maar niet alleen op Laura maar ook op mezelf. Misschien had ik iets te dramatisch gereageerd. Maar ja, ze wou het me niet vertellen. Dat had me ergens wel gekwetst. Maar misschien kon ze het niet vertellen... Misschien had ik echt overdreven. Ik had haar huilend de klas uit zien rennen en ergens was het mijn fout. Ik voelde me een misdadiger. Ik had het meisje waar ik zoveel van hield laten weglopen. Het was allemaal zo frustrerend. Ik wou naar haar toe gaan haar troosten maar het volgende moment dacht ik weer aan haar geheim. Misschien was ze huilend de klas uitgerend omdat ze zich schuldig voelde. Misschien was ze wel bij een jongen? Nee dat kon niet. Ik wist zeker dat Laura dat niet zou doen. Maar wat dan wel. Het had iets met die talentenjacht te maken dat wist ik bijna honderd procent zeker. Of temiste ik hoopte dat het daarmee te maken had en niet met een andere- Nee ik kende Laura het had daarmee te maken!

Verbouwereerd zat ik in het ondertussen al lege klaslokaal naar het bord te staren. Ik moest naar Laura, toch? Maar waar zou ze zijn?

Ik stond recht en liep naar de deur. Ik dacht na: Waar zou een meisje zich schuil houden als ze verdrietig is. Ik kreeg meteen een briljante ingeving: de meisjes-wc. Natuurlijk dat was een typische plek om alleen te gaan zitten huilen. Ik rende naar de meisjes-wc maar bedacht oppeens dat het de meisjes-wc was. Een plek waar enkel meisjes naar binnen mochten. Dus geen jongens, zoals ik. Ik keek naar de deur. Misschien was er niemand buiten Laura. Die kans was heel erg klein. Nee dat kon ik niet riskeren. Wat zouden de meisjes denken als ik daar ineens binnen zou gaan alsof er niets aan de hand was. Ik kon natuurlijk ook een pruik opzetten. Nee, dat was het stomste idee dat ik had bedacht. Maar ja ik kon ook niet gewoon naar binnen gaan. Ik zuchtte.

En ging tegen de muur tegenover de deur van de wc zitten. Misschien kwam ze vanzelf naar buiten. Al zou ik hier jaren moeten zitten. Ik zou wachten, op Laura. Mijn hele leven als het moest.

Ik legde mijn hoofd tegen de koude muur. Klaar om daar uren te zitten. Wat niet echt mogelijk was vermits dit een openbare gang was waar leerkrachten langskwamen en die gingen me niet zomaar hier tegen de muur laten zitten terwijl ik les had.

Ik hoopte maar dat Laura buiten zou komen. Ik keek hoopvol naar de deur toen die openging. Maar ik zuchtte teleurgesteld toen ik zag dat het enkel een meisje was dat enkele jaren jonger was dan mij. En zo zat ik daar de hele pauze zonder dat er ook maar één meisje buitenkwam dat leek op Laura. Ik zuchtte verslagen toen de bel ging en ik niet langer op haar kon wachten. Ik bleef nog even wachten, misschien kwam ze wel naar buiten om naar de les te gaan. Maar dat was niet zo.

En voor hetzelfde geld zat ze niet eens op de meisjes-wc. Ik draaide me om en wou verder lopen toen ik een vertrouwde stem mijn naam hoorde zeggen.

"Austin?!" Laura stond daar met betraande ogen. Ze keek verwonderd naar me. Alsof ze niet had verwacht mij hier te zien. Ik rende naar haar toe en draaide haar rond in een stevige omhelsing.

"S-sorry" stotterde ze terwijl ik haar neerzette maar haar niet losliet. Ik legde een vinger op haar lippen. "Het spijt mij Laura. Ik was gewoon boos en besefte niet eens hoe stom het was van mij om te zeggen dat je me niet vertrouwde. Kan je het mij vergeven?" ik veegde de tranen van haar wangen en glimlachte verontschuldigend.

"Nee Austin" zei Laura en ik keek haar onbegrijpend aan. Laura keek zo serieus dat ik er nog minder van begreep.  "Maar waarom niet?" vroeg ik terwijl ik haar los liet. Wou ze dan niet meer met me samenzijn om dat ik zo ontzettend egoïstisch had gereageerd? Ik keek naar mijn schoenen. Ik had het verpest met het meisje van mijn dromen.

"ik kan het je niet vergeven omdat" teder duwde ze mijn hoofd omhoog zodat ik in haar ogen keek. "Omdat ik echt sorry moet zeggen, het spijt me. Ik kan je het gewoon niet vertellen. Het is te moeilijk voor me. Ik begrijp het best als je het wilt uitmaken" Nu keek zij naar beneden. Ik omhelsde haar.

"Waarom zou ik het willen uitmaken? Laura voor zoiets stom, waar ik véél te dramatisch overdeed. Ik vertrouw je en ik ken je. Ik weet het zeker als je er klaarvoor bent dat je het tegen me verteld maar nu kan je dat gewoon nog niet. Dat begrijp ik best." ik kustte haar op haar voorhoofd. Ze begon weer te glimlachen, de mooiste glimlach ooit. Die had ik zo gemist.

"Je bent nog mooier met die prachtige glimlach op je gezicht!" zei ik en ik streelde een haar uit haar gezicht. "Maar nu moeten we naar de les,voor mr Jonaf volledig doordraait." ik nam Laura's hand vast en we gingen samen naar onze klas. 

Laura Pov:

Ik had zoveel geluk met een vriendje als Austin. Hij was echt zo lief. Ookal was ik in de fout hij verontschuldigde zich. Ik moest hem vasthouden voor altijd. Waaraan had ik zo iemand verdient? Na al die jaren van pesterijen? Ik kon nooit zoveel geluk hebben. Dat wist ik zeker. Er moest een mindere zijde aan zitten.

De rest van de dag bleef ik aan de zijde van Austin en toen we afscheid moesten nemen namen we onze tijd. Ik wou geen afscheid van hem nemen, het gaf me een raar gevoel. Alsof ik hem dan kwijt zou raken maar dat zat waarschijnlijk enkel in mijn hoofd. Toch kon ik het gevoel niet vergeten. Ook niet toen ik met Nina naar huis reed. Ze begon niet meer over de middag. Ze had waarschijnlijk geweten van Austin of Lucas of wie dan ook dat ik op de meisjes-wc heb zitten huilen.

Toen ik thuis kwam van deze uitputtende dag school wou ik meteen naar boven gaan maar ik werd tegen gehouden door mijn moeder. Misschien was het ontbijt van deze ochtend toch niet voor niets. Ze keek me met zo'n blik aan dat ik zeker wist dat ze geen goed nieuws voor me had. Ik vroeg me af of ik me echt zorgen moest beginnen te maken.

"Hey Laura" zei mam alsof er niets aan de hand was maar ik kende haar veel te goed en ik wist dat als ze daar zo zenuwachtig stond, dat ze iets moeilijk moest vertellen.

"Wat is er mam?" vroeg ik terwijl ik haar gespannen aankeek. Haar gezicht ontspande geen enkel moment. Ze ging zitten en deed teken dat ik ook moest gaan zitten. Ik deed wat ze vroeg en bleef haar onderzoekend aankijken.

"Ik weet niet hoe je gaat reageren op dit nieuws maar..." Mam keek naar beneden en dat maakte me enkel nog banger.

"We gaan... Verhuizen" ze keek me onderzoekend aan. Als ik een glas water had vast gehad was het zeker kapotgevallen. Mijn hele wereld stortte in. We konden niet verhuizen. Al mijn vrienden. Austin...