H26

537 42 5
                                    

Austin Pov:

Ik zuchtte. Ik had geen oog dicht gedaan. Het voelde alsof de helft van mijn hart weg was. Ik had me nog nooit zo verloren en alleen gevoeld. Het deed pijn als ik ademde. Het deed pijn als ik aan haar dacht. Het deed pijn dat ze niet bij me was...

Ik vroeg me af of ze ook dacht aan mij. Ik vroeg me af hoeveel pijn ik haar gedaan had. Misschien dacht ze echt dat ik alles meende. Dat ze dacht dat ik het zou kunnen om alles te vergeten. Ik oet zeggen ik probeerde het maar niets leek meer zinloos. Ik wou haar niet vergeten. Ookal was ik boos geweest op haar, ik kon niet zonder aan haar te denken. Ik kon haar niet vergeten...

Ze was niet alleen het mooiste meisje ter wereld, ze was ook zo speciaal en lief en warm. Ik wou er alles voor doen om nu bij haar te zijn. Maar ik voelde me machteloos want ik kon niets doen.

Ik kon haar niet achterna, want ik wist niet waar ze was. En ze was vast ook heel erg boos op mij!

Ik had alles verpest. Het ergste was nog dat ik dacht dat ze niet van me hield, terwijl ze er altijd voor me was. Hoe kon ik zo stom zijn?!

Mijn leven was zinloos, waarom was ik hier? Ik hoorde bij haar te zijn.

Nee! Ik hoorde haar te vergeten! Zij deed net hetzelfde. En ik gunde haar een beter lief als ik was. Want ik was best egoïstisch en beziterig maar dat kwam omdat ik haar echt niet wilde verliezen. Maar nu was het me toch gelukt haar te verliezen. Alles was uitelkaar gevallen. Onze liefde, onze relatie, onze harten.

Ik wou dat we het allemaal nog eens over konden doen. Maar daarvoor was het nu te laat, vreesde ik. Maar haar daarom vergeten? Nooit!!

Laura Pov:

Ik zuchtte en stapte uit de taxi die was gestopt voor ons nieuwe huis. Het was een groot wit huis. Ik moest zeggen dat het er best mooi uitzag maar ik voelde me hier gewoon niet thuis. Het was hier zo anders dan-

Nee, ik moest het verleden loslaten. Er niet meer aan terugdenken. Austin was me vast al vergeten. Zo ging dat bij jongens. En al helemaal nadat hij zo boos was geworden.

Mijn hart leek niet meer totaal. Het hong helemaal uit elkaar. Het liefst was ik naar een kamer gerend me opgesloten en gehuild alsof mijn leven ervan af hong. Maar ik wou mam niet kwetsen en keek met een dubbelgevoel naar de witte glazen voordeur.

Mam en ik bekeken heel het huis en ik zette mijn koffers in mijn kamer. Mijn kamer was al ingericht. Het zag er heel erg dromerig uit. Op de muur stond geschreven: Our love will never fade...

Ik kreeg tranen in mijn ogen en las het zinnetje enkele keren. Kon mam nu geen beter zinnetje bedenken? Elke keer ik naar de muur naar de muur zou kijken zou ik aan Austin moeten denken. Het zinnetje klopte niet. Elke liefde was vergankelijk, zelfs de ware liefde.

Vanaf nu geloofde ik niet meer in sprookjes. Ik wou leven in het heden. Niet in het verleden of de toekomst. Het was allemaal nu dat het gebeurde. Ik moest leren los laten. Plezier hebben, zoveel mogenlijk was met een gebroken hart.

Austin wist het misschien zelf niet maar het deed pijn. Maar zolang hij er niet vanaf wist vond ik het niet zo erg.

Ik moest verdergaan in mijn leven maar hoe kon ik dat nu in hemelsnaam gedaan krijgen als Austin door mijn hoofd bleef spoken. Hij was het beste wat er gebeurt was in mijn leven. Al was het daardoor enkel nog moeilijker om verder te kunnen gaan.

Zou ware liefde dan toch niet bestaan? Was het allemaal enkel en alleen een droom? Liet ik me teveel meeslepen in het sprookjes verhaal? Terwijl sprookjes helemaal niet bestaan?

Ookal was het dan allemaal een droom, ik hield van dromen. Je hoofd in de wolken. Zweven boven alles en iedereen. Maar alles is nooit wat het lijkt...

Mam had er voor gezorgd dat er een piano in mijn kamer stond. Het was een prachtig wit ding.  Mijn vingers begonnen te kriebelen en ik kon het niet laten wat te spelen. Het was zo'n prachtige piano. Waar ik als klein meisje van droomde ereen te hebben.

"you would not believe your eyes
if ten million fireflies lit up the world as i fell asleep
'Cause they'd fill the open air
and leave teardrops everywhere
you'd think me rude but I would just stand and stare

I'd like to make myself believe
that planet Earth turns slowly
Its hard to say that I'd rather stay awake when I'm asleep
'Cause everything is never as it seems

To ten million fireflies
I'm weird 'cause I hate goodbyes
I got misty eyes as they said farewell
but I'll know where several are
if my dreams get real bizarre
'cause I saved a few and I keep them in a jar

I'd like to make myself believe
that planet Earth turns slowly
Its hard to say that I'd rather stay awake when I'm asleep
'Cause everything is never as it seems

I'd like to make myself believe that planet earth turns slowly
It's hard to say that I'd rather stay awake when I'm asleep
Because my dreams are bursting at the seams"

Pap had me dit liedje ook aangeleerd. Ik had de tekst de afgelopen jaren een beetje aangepast. Ik vond het vroeger heerlijk samen met hem te zingen. We lachten de hele tijd. We speelden samen piano, ik de hoge stem en hij de lage.

We deden nog veel meer dingen samen. Soms deden we een wedstrijdje om ter snelste spelen, of we speelden allebei een stuk en mam moest kiezen wie het beste speelde. Ook vond ik het leuk als hij een liedje speelde en ik moest raden welk liedje, als ik het had geraden speelde we samen verder en zongen uit volle borst. Ik had enkel en alleen maar goede herinneringen aan pap. We waren altijd twee handen op een buik. Nooit hadden we ruzie gemaakt. We hadden zo'n ontzettend hechte band. Er ging geen dag voorbij dat ik niet aan hem dacht. Ik mistte hem echt zo hard.

Hij was veel te vroeg heengegaan. We hadden nooit de tijd gehad om de wereld te verkennen. Om over de liefde te praten. We hadden niet genoeg tijd gehad dingen te doen met elkaar die de meeste ouders met hun kinderen deden.

We waren een veel te korte tijd een hecht gezin geweest. Ik had er alles voorover de tijd te keren. Ik wou hem graag nog een keer terugzien. Hem vertellen over alles, over mijn optreden. Ik hoopte dat hij trots op me was. Ik hoopte met heel mijn hart dat hij me kon zien. En zou denken dat hij een fantastische dochter had waar hij fier opwas.

Life is like a songWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu