Life is like a song

H22

Laura Pov:

Ik besloot dat ik er beter geen doekjes om kon winden. Het maakte de situatie er toch niet makkelijker op. "Ik euhm, ik ga verhuizen" zei ik. Peilend keek ik naar Nina's gezicht. Ze was helemaal uit het veld geslagen, te verwachten eigenlijk.

"WAT!! Gaan jullie verhuizen?!" zei ze en ze keek zo ontzet dat ik er meteen spijt van had haar eerst het nieuws te vertellen.

"Mam, heeft een heel toffe job aangeboden gekregen" zei ik stil. Nina had het verstaan en haar gezicht klaarde een beetje op.

"Dichtbij dan toch mag ik hopen" zei ze en ze bestudeerde ook mijn gezicht. Ik keek naar beneden. Misschien maakte dat het makkelijker.

"Niet echt, eerder het tegenovergestelde" gaf ik toe. Ik kon haar gezicht zien veranderen in hoopvol naar nog ontzetter dan eerst. "Gaan jullie dan terug naar Engeland? Als dat zo is kunnen we elkaar toch nog bezoeken vaak zelfs. Of toch zoveel mogenlijk. We verzinnen wel wat op de afstand. Net zoals vroeger" ik hoorde de emotie in haar stem. Ze deed echt moeite om zoveel mogelijk manieren te bedenken zodat we elkaar toch nog bleven zien. Ik schudde mijn hoofd. Ik voelde de tranen branden.

"Nee, we gaan naar Australië" zei ik nogsteeds naar beneden kijkend. "Naar Australië"

Nina kon ook niet langer haar tranen in bedwang houden. "J-je g-gaat naar Australië? Maar dan kunnen we elkaar niet meer zien" ze besefte nu wat dat betekende en omhelsde me. Ik knuffelde terug. Ik ging haar zo ontzettend hard missen. We bleven een tijdje in stilte knuffelen. "Wanneer vertrek je?" vroeg ze, nogsteeds glinsterden de tranen in haar ogen. "Overmorgen"zei ik erg stil. "Ohh Laur, ik ga je zo ontzettend hard missen! Je bent mijn zusje!" Ze nam me nog steviger vast. "Ik jouw ook Nina, je weet niet half hoeveel je voor mij betekent. Je bent er altijd voor mij!"

"Weet Austin dit al?" Ik schudde mijn hoofd en kreeg het nog moeilijker. "Natuurlijk niet, anders was hij vast niet zo vrolijk."Ze liet me los en nam mijn handen in de hare. "Je moet het hem wel vertellen! Hij moet weten dat je overmorgen vertrekt!" Ik wist dat zelf ookwel, ze had enkel en alleen het beste met me voor.

"Hoe denk je dat hij zou reageren?" vroeg ik aan haar. Maar het antwoord op die vraag kwam niet uit haar mond. "Wat dacht je van dit" zei een stem die ik maar al te goed kende. De stem kwam vanachter mij. Ik draaide me om en zag Austin staan. Zijn gezicht stond boos maar in zijn ogen zag ik veel meer. Ik zag dat hij gekwetst was, zijn hart gebroken. Ik schrok er zo erg van. Ik had niet verwacht dat hij er op deze manier zou achterkomen. Het allerergste was nog dat het mijn fout was.

Austin ging tegenover me staan en keek me boos recht in de ogen. "Wanneer ging je me precies vertellen dat je zou verhuizen naar Australië?!" vroeg hij, zijn stem bijtend.

Geschrokken staarde ik hem aan. Ik wou iets zeggen maar hij gaf me geen kans. "Overmorgen, als je weg was. Wou je het via de telefoon doen misschien? Hoelang weet je het al?"

"Austin, Ik kan het uitleggen" begon ik maar hij wou er niets van weten. "Hoelang, Laura?!"

"Enkele weken" zei ik kijkend naar mijn roze schoenen. Ik durfde hem niet aankijken. Maar toch deed ik het. Ik zag een koude blik met ogen die me gekwetst aankeken. Ik voelde de tranen naar boven komen en kreeg bijna geen lucht meer.

"Austin, ik wou het je echt wel vertellen. Ik wist enkel niet hoe" zei ik, mijn stem klonk schril. Nina en Lucas keken met open mond naar dit tafereel maar ik keek enkel naar Austin. Begreep hij dan niet dat het zo moeilijk was voor mij?

Austin zei niets meer maar keek me met zijn hazelnoot ogen strak aan. Het voelde alsof mijn hart er werd uitgerukt en in stukjes werd gescheurd. Ik had het verpest, voorgoed. "zeg iets" smeekte ik.

"Laura, ik kan het gewoon niet geloven..." zei Austin, ik moest wegkijken. Het deed niet enkel mij pijn,dat kon ik zien. Voor Austin was het genoeg geweest, hij vertrok. Ik was hem voorgoed kwijt...

Ik huilde hartverscheurend. Ik bleef staren naar de plek waar hij twintig seconden geleden nog had gestaan. Lucas gaf me een schouderklopje en ging achter Austin aan. Ik kon niet bewegen. Mijn benen wogen loodzwaar. Ik kon er geen beweging in krijgen.

Nina nam me mee naar de lunchzaal en zette eten voor mijn neus. Ik kreeg geen hap door mijn keel en Nina keek bezorgd naar me. Ik ontweek haar blik en zocht naar Austin. Maar hij was er niet.

Ik voelde me rotslecht. Van de sfeer van gisterenavond was al lang geen spraken meer. Mijn vleugels waren verdwenen en nu stortte ik neer. Aan de val kwam maar geen einde. En elke meter dichter bij de grond deed een beetje meer pijn. Nog even en ik hong niet meer bij elkaar. Op automatische piloot ging ik naar de eerste les van de namiddag. Austin zat naast Lucas en zag er net zo uit als ik me voelde. Hij leek mijn spiegelbeeld te zijn.

De afstand tussen ons was groter dan ooit te voren. Maar het had misschien wel een voordeel. Als Austin boos op me was, was het makkelijker om afscheid te nemen. Ja, van die kant moest ik het bekijken. Ik moest even doorzetten. Misschien was het beter zo.

De rest van de namiddag probeerde ik niet meer aan Austin te denken. Maar ik slaagde niet in mijn opdracht. Integendeel, hoe meer ik hem probeerde te vergeten hoe meer ik aan hem dacht. En ook de omgekeerde theorie werkte niet. Ik kon Austin niet uit mijn hoofd zetten. Voor hem was het vast veel makkelijker...

Austin Pov:

Ik kon niet geloven dat Laura op het punt stond te verhuizen en me niets had verteld. Ik was het te weten gekomen toen ik ze hoorde praten. Ze vond het dus niet belangrijk om het mij te vertellen. En dat deed pijn, ontzettend veel pijn. Meer dan pijn zelfs. Mijn hart was er uitgerukt en verbrand en daarbovenop werden er nogeens naalden in gestoken. Ik dacht echt dat Laura de ware was. Maar nu weet ik dat dat niet bestaat. Liefde is het allerergste ding dat bestaat. Het laat je even denken dat je alles kan en dan in een seconde maakt het heel je leven kapot.

Ik moest verdergaan maar hoe? Ik kreeg Laura maar niet uit mijn hoofd. Ik kon me mijn toekomst gewoon niet meer inbeelden zonder haar. Het leek zo zwart. Geen enkel lichtje.

Dat kwam vast ook door de liefde. Het zorgde ervoor dat je blind werd. En dat moment heb je het niet eens door maar even later wordt alles duidelijk. En kan je nooit meer licht zien.

Laura had mijn leventje serieus op z'n kop gezet. Maar ik kon die mooie momenten toch niet vergeten? Dat was ondraaglijk. Het leven was ondraaglijk. Het was een donkere hel geworden. Waar geen ontsnappen meer aan was.

Maar het aller raarste was dat ik zelfs nu geen spijt voelde over dat ik Laura toen had gekust op het strand. Ik had er geen spijt van dat ik verliefd op haar was geworden. Dat ik wéér voor haar was gezwikt.

Als ze in Engeland had gebleven had dat beter geweest? Had dat mijn leven beter gemaakt? Was dit mijn lot of was ik gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats geweest?

Voor die vragen had ik geen antwoord. Er waren duizende vragen zonder antwoord in mijn hoofd.