Life is like a song

H24

Austin Pov:

Ik deed een versleten jeans aan en een rood T-shirt. Ik hechtte nooit erg veel belang aan mijn kleding en zeker vandaag niet. Ik wou eigenlijk de hele dag in mijn pyjama rondlopen maar ik had band repetitie. Jammer genoeg. Ik had geen oog dicht gedaan. Ik moest haar uit mijn hoofd zetten maar dat lukte echt niet. Ik moest steeds denken aan haar mooie gezicht. Haar hazelnoot bruine ogen. Haar perfecte lippen. Zo zacht en lief. Haar perfecte tanden, die een perfecte glimlach konden vormen.

We hadden het nooit echt uitgemaakt. Betekende dat dat we nog samen waren? Of was het voor haar gedaan? Misschien moest ik haar bellen voor zeker te zijn van de situatie waar we in beland waren. Maar in haar ogen was ik nogsteeds boos. En misschien was dat ookwel deels waar. Ik moest toch niet degene zijn om de eerste stap te zetten. Maar voor ik het wist was ik te laat en zat ze op een vliegtuig naar verweg van hier.

Ik ging naar beneden. Lucas en Will konden elk moment komen. Ik was erg stil en dat merke Jesse op. Maar ik had geen zin om hem de hele situatie uit te leggen. Ik wou het liefst van al vergeten. Maar een meisje als Laura vergat je niet 'zomaar'!

Nadat Lucas en Will waren aangekomen gingen we naar de oefenruimte. Op automatische piloot nam ik mijn gitaar en stemde het instrument. De andere deden hetzelfde met hun instrumenten. We hadden de voorbije weken gewerkt aan een nummer. Het stond nog niet helemaal op punt maar het klonk al redelijk goed. We begonnen te spelen. Maar ik kon mijn hoofd niet bij de noten en akkoorden houden en verpestte het hele nummer. Ook de anderen werden doormij afgeleid en begonnen fouten te spelen. Mijn stem klonk ook niet al te best. Ik zat vaak naast de toon. Het was mijn dagje dus niet vandaag.

Halverwege het liedje gaf Jesse het op en riep 'stop'. We stopten met spelen en ik wist al wat er zou volgen. Hij zou me vragen wat er scheelde. Wat kon ik daar op antwoorden? Gefrustreerd legde ik mijn gitaar weg en ging in de zetel zitten met mijn hoofd in mijn handen.

"Wat is er toch, dude?" vroeg Will. Hij kwam naast me zitten en ook Lucas en Jesse namen plaats dichtbij mij. Ik zuchtte. "Ik weet het niet. Ik krijg Laura gewoon niet uit mijn hoofd."

"Wat is er met Laura? Ik dacht dat jullie een hecht koppel waren, is er iets gebeurd?" Ik voelde de blikken van Jesse en Will branden.

"Ze gaat verhuizen"zei ik. "Naar Australië"

Het werd stiller. Will keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan en Jesse klopte broederlijk op mijn schouder. Lucas was het stilste van allemaal. Ik was gisteren niet bepaald aardig geweest tegen hem en misschien zat dat hem nogsteeds dwars.

"We hebben ruzie gemaakt" zei ik. Ruzie was niet het juiste woord om de situatie van gisteren te beschrijven. Ruzie was minder erg."Waarover?" vroegen Will en Jesse in koor. "Ik had haar horen praten met Nina en ben zo het nieuws te weten gekomen. Ze had dus niet eens de moeite genomen het me te vertellen. Als ze het dan toch zou willen hebben verteld wanneer dan?" De boosheid van gisteren kwam terug.

"Misschien wist ze niet hoe" bracht Lucas uit. Hij had nog niets gezegt en nu hij wel iets zei was het hetzelfde als wat hij me had verteld gisteren.

"Dan nog, is zwijgen dan beter?" Daar had hij niets op terug te zeggen. Weer was het stil. Maar toen verbrak Will de stilte: "Zou jij het makkelijk vinden het te vertellen? Tegen iemand waar je ontzettend veel van houdt? Ik denk dat ik hetzelfde had gedaan als haar. Jij niet?"

Ergens had Will een punt. Laura had het vast niet makkelijk gevonden, en daarom zweeg ze. Ze wilde het me echt later vertellen...

"Je hebt misschien dan wel gelijk" gaf ik toe. Lucas en Will keken elkaar triomfantelijk aan. "Maar nu maakt het niets meer uit want morgen stapt ze op het vliegtuig naar de andere kant van de wereld. Er is geen toekomst voor ons. Het is beter dat we elkaar gewoon vergeten!"