Life is like a song

H23

Austin Pov:

Ik was nogsteeds razend op Laura maar elke seconde dat ik niet bij haar was leek ik niet te leven. Leek mijn hart moeite te hebben te kloppen en konden mijn longen amper zuurstof binnen krijgen. Alles was in elkaar gestort. Mijn hele leven was niets meer waard.

Was het Laura's schuld? Of de mijne? Het antwoord op die vraag wist ik niet.

Het leek logisch Laura de schuld te geven maar een stemmetje in mijn hoofd vertelde me: Het is niet Lauras fout dat ze gaat verhuizen.

Ik wilde het stemmetje geen gelijk geven. En bleef koppig strijden: Als het niet haar fout was waarom vertelde ze me dan niets, als ze dan toch zoveel om me geeft?

Misschien wou ze je niet kwetsen. Misschien wil ze helemaal niet verhuizen. Misschien kon ze het niet aan om het jouw te vertellen

Wat ben ik nu met misschien?! Helemaal niets. Je weet niks zeker. Laura denkt gewoon enkel aan haar zelf!

Ja, dat was het. Laura dacht enkel aan haar zelf. Het was me gelukt mezelf nog kwader te maken. Ik sloeg de deur van mijn kluisje hard dicht en ging naar m'n fiets. Met een rood hoofd van de opwinding. Ik kwam Lucas tegen in de gang maar zei niets tegen hem. Hij wist het vast ookal. Iedereen wist het behalve ik! Lucas hield me tegen aan mijn arm. Kwaad schudde ik zijn hand van me af. Ik was niet in de stemming om te praten. Begreep hij dat nou niet? Hij was er toch zelf bij toen ik Laura had horen praten met Nina.

"Lucas, ik wil naar huis!" snauwde ik tegen hem. Hij had misschien niets fout gedaan maar toch voelde het goed mijn woede uit te werken op iemand. En hij had me tegengehouden, dus ergens was dit toch wel te verwachten.

"Je moet met Laura praten" Lucas wond er geen doekjes om. Hij was direct to the point.

"Waarom zou ik, ze vond het niet eens de moeite me te vertellen dat ze zou verhuizen naar Australië. Dus ik denk niet dat praten iets uitmaakt!" Ik was nog steeds niet gekalmeerd. Maar Lucas liet niet af: "Je kan toch proberen het bij te leggen, luisteren naar haar verhaal. Ik begrijp je, bro. Maar ik denk echt dat je spijt gaat krijgen later als je het nu niet uitpraat met haar"

"Wat maakt later nu uit, ze vertrek naar Australië. En mocht je het niet weten dat is de andere kant van de wereld. Wat maakt het dan uit dat ik met haar ga praten! En wat dat later betreft, dat zullen we later dan wel zien!" Ik keerde me weer om en liep naar buiten. Ik sprong op mijn fiets en reed weg. Ik trapte zo snel, ik wist niet waarheen maar ik moest weg. Weg van hier. Weg van school, weg van Laura, weg van alles en iedereen.

Het kon me niet schelen dat het begon te regenen. Het kon me niet deren dat auto's toeterden als ik overreed terwijl het nog rood was. Het kon me niets schelen dat ik niet wist waarheen. Het kon me niet schelen dat mijn hart bonkte in mjn keel. Het kon me niet schelen dat ik nat was. Het kon me niet schelen dat het koud was. Het kon me niet schelen dat ik misschien morgen zien was. Het kon me niet schelen dat ik de weg naar huis niet meer wist. Niets kon me schelen op dit moment!

Toen ik langer dan een half uur had gefiets stopte ik. Legde mijn fiets in de aarde en ging onder een boom zitten. Stilaan was het bijna gedaan met regenen. Maar ik was wel nat van de rit daarnet. Het was koud, maar heel erg was het niet. Ik zuchtte en legde mijn hoofd tegen de koude beukenboom. Ik keek op en zag twee initialen in de boom. 'L&A'

Was dit toeval? Was dit het lot? Was dit een teken? Moest ik me hiervan iets aantrekken?

Ik dacht aan alle mooie momenten met Laura en begon te glimlachen. Ik had zoveel plezier beleefd met haar. Al mocht dat maar enkele maanden duren. Ik dacht aan Ethan en een rilling liep over mijn rug. Ik was blij dat Laura had ontdekt wie hij echt was. Ik mocht er niet aan denken dat...

Zou ze nog aan me denken in Australië? Zou ze snel een ander vriendje hebben? Misschien weer zo iemand als Ethan. Ik hoopte van niet. Ik hoopte dat ik voor altijd haar lief kon zijn. Haar wederhelft, haar man. Dat we samen een toekomst zouden hebben...

Ik legde mijn hoofd in mijn handen en zat een tijdje zo. Wat had Laura met me gedaan? Ik herkende mezelf niet meer? Niets leek interessant zonder haar... Wat kon ik nu doen?

Naar haar toe gaan? Smeken te blijven? Nee, ik was nogsteeds boos op haar. Ik wou niet meer bij haar zijn. Ik moest en zou haar vergeten. Al kostte het een eeuwigheid om haar engelengezicht uit mijn gedachten te bannen. Ik zou blijven proberen.

Dat was het beste voor ons beiden, toch? Of had ik het fout en moest ik luisteren naar dat ene stemmetje? Ik zuchtte voor de honderste keer. Kon er nu nooit eens iets goed gaan?

Laura Pov:

Huilend zat ik op mijn bed. Mam, had me gevraagt te beginnen inpakken. Maar ik kreeg Austin maar niet uit mijn hoofd. En inpakken deed zoveel pijn. Nina en ik hadden morgen afgesproken. Op school had ik al afscheid genomen van Lucas. Daar kwamen enkele tranen bij te pas. Hij had me beloofd nogeens met Austin te praten maar ik zei hem dat hij geen moeite moest doen. Dat het misschien beter zo was. Hij leek me niet helemaal te begrijpen maar zei er niets meer over.

Ik had nooit gedacht de school nogmaals te moeten achterlaten. Ik had gehoopt hier af te studeren. Mijn toekomst hier te beginnen. Samen met Lucas, Nina en Austin naar de universiteit gaan. Van het echte leven proeven. Maar dat was voor mij dus geen optie. Nina, Lucas en Austin werden gelukkig samen en ik was helemaal alleen in Australië.

Lucas was echt een leuke jongen en ik begreep wat Nina in hem zag. Hij stond er altijd als je hem nodig had. Ik zou nooit nog een jongen als hem tegenkomen en hetzelfde gold voor Austin. Austin...

Ik ging naar mijn keyboard en begon te spelen. Misschien wel voor de laatste keer in dit huis.

"It started out as a feeling
Which then grew into a hope
Which then turned into a quiet thought
Which then turned into a quiet word

And then that word grew louder and louder
'Til it was a battle cry

I'll come back
When you call me
No need to say goodbye

Just because every thing's changing
Doesn't mean it's never been this way before
All you can do is try to know
Who your friends are as you head off to the war

Pick a star on the dark horizon
And follow the light

You'll come back
When it's over
No need to say goodbye

You'll come back
When it's over
No need to say goodbye

Now, we're back to the beginning
It's just a feeling and no one knows yet
But just because they can't feel it too
Doesn't mean that you have to forget

Let your memories grow stronger and stronger
'Til they're before your eyes

You'll come back
When they call you
No need to say goodbye

You'll come back
When they call you
No need to say goodbye"

Pap had samen met mij dit liedje geschreven. Twee maanden voor hij stierf. Een traan rolde over mijn wang. Pap had vast raad geweten met Austin. Hij wist altijd precies wat te doen.

Maar eigenlijk had ik geen keus. Ik kon alleen maar proberen hem te vergeten. Hij wou me niet meer zien. Zoveel was al lang duidelijk. Anders had hij vast wel gebeld of een berichtje gestuurd.

Kon ik hem maar tonen dat het me echt speet dat ik hem niets had verteld. Dat ik het echt wilde maar niet over mijn hart kreeg. Maar nu was het te laat. Ik had alles verpest. Mijn hele wereld doen in elkaar storten.