Life is like a song

H12

Laura Pov:

Ik had nooit verwacht dat een avond zoals deze me te wachten stond. Eerst helemaal overspoeld door verdriet en eenzaamheid en nu zat ik hier met Austin naast me. Hij had een arm rodom me geslagen en het voelde zo goed en juist. Daarnet toen we hadden gekust voelde ik miljoenen kriebelende beestjes door mijn hele lichaam. Ik had dit nog nooit eerder gevoeld en Austin had met veel liefde mijn gebroken hart weer gemaakt. Het voelde nu zelfs nog beter aan dan ooit te voren. Het was zo knus zo dicht bij Austin. Ik wou dat er nooit een einde kwam aan deze fantastische avond.

Ik had me nog nooit zo gelukkig en goed gevoeld. Alles wat ik mistte bij Ethan vond ik bij Austin en alles waar ik in mijn stoutste dromen over had durven dromen had ik ook bij Austin. Ik zuchtte verliefd en keek even naar zijn prachtige gezicht in de laatste stralen licht van de zon. Net op dat moment keek hij mij ook verliefd aan en kwam hij stilletjes dichterbij. Zonder twijfelen deed ik hetzelfde en onze lippen raakten elkaar zacht. Weer krioelden miljoenen beestjes door mijn lichaam. Zou dat ooit veranderen?

Mijn hart klopte zo snel en hard dat ik verwachtte dat Austin het kon horen te keergaan. We keken elkaar lang in de ogen en uiteindelijk lukte me het om gelukkig te zuchten, me los te maken van zijn lieve blik en mijn hoofd weer op zijn schouder te leggen. We keken zo naar de zonsondergang. Ik voelde dat Austin me een kusje op mijn haar gaf. Ik nam langzaam zijn hand en beloofde mezelf dat ik hem nooit meer zou loslaten. In deze super mooie nacht had ik geen enkele keer gedacht aan Ethan die me bedroog. Hij was het niet waart! Ik had veel beter nu!

Zo zaten Austin en ik, ik weet niet precies hoelang, maar voor mij was dat zelfs nog te kort. Voor mij was alles te kort. Ik wilde eeuwig zo blijven zitten. Bij mijn droomprins...

Ik zat de volgende ochtend goed gehumeurd aan tafel. Ik straalde volledig. Net als gisteren maar nu had ik een andere reden. Ik had met Austin afgesproken in het park. Ik glimlachtte dromerig bij de vooruitzichte. Ik had de hele nacht over Austin gedroomd. Zijn licht blonde haar, zijn prachtige bruine ogen waar je sprakeloos van werd en zijn perfecte mond waarmee hij zo'n pracht van een glimlach mee kon produceren dat het wel leek dat het zijn beroep was. Hij was de aller mooiste jongen op aarde. Nee, wat zeg ik? Van het heelal en veel verder. Hij was een geschenk uit de hemel voor mij. Enkel en alleen voor mij. Ik wilde hem voor geen goud ter wereld delen! Nee, Austin was van mij en dat bleef zo!

Ik glimlachtte toen ik aan tafel zat en was een beetje aan het neuriën. Mam vond het raar om me twee dagen achter elkaar zo vrolijk te zien. Maar ze was zelf ookwel blij. Volgens mij deed het echt pijn voor haar om me zo verscheurd te zien. Maar die periode was gelukkig maar voorbij. Ik had de ware gevonden en niets kon daar ook maar iets aan veranderen. Ik liet niets tussen mij en Austin inkomen. Dat had me voorgenomen en daar ging ik me aan houden. Wat ik daarvoor ook moest doen.

"Schatje, het doet me echt deugd je zo vrolijk te zien!" zei mam met een brede glimlach, maar ik wist dat ze nog niet klaar was. Nu ging ze me ondervragen dat wist ik tweehonderd procent zeker. Ik kende mam. Ze liet me geen twee dagen vrolijik en gelukkig zijn zonder ze wist wat er aan de hand was. Maar eens ze het wist liet ze haar met rust enkel zou ze af en toe nog een vraag stellen. Maar dat was de enige optie die ze had. Verzwijgen kon onmogelijk, twee dagen zonder enige reden blij zijn na zo'n moeilijke periode daar moest een rede voor zijn. Mam zou geen genoegen nemen bij het antwoord: "zomaar mam, mag een mens niet vrolijk zijn?" Nee, dat wist ik zeker.

"Dus wat is de rede?" vroeg mam en ze keek me vragend en nieuwsgierig aan. Ik zuchtte, het was net zoals ik verwacht had. Ik schraapte mijn keel en zweeg even. Hoe kon ik mam vertellen dat mijn vriendje Ethan me bedroog en Austin, mijn nieuwe vriendje, me was komen troosten en dat er meer van kwam dan enkel troosten. 

Ze bleef me verachtingsvol aankijken en ik wist dat ik nu wel iets moest vertellen. Ik schraapte nogmaals mijn keel. Mam had Austin natuurlijk al eens gezien. Ik had hem een paar dagen geleden in de regen buiten laten staan. Achteraf voelde ik me daar heel erg schuldig voor maar dat deel wist mam niet.

"Ken je die blonde jongen, Austin nog?" vroeg ik en ik keek naar mijn boterham op mijn bord. Die ik roerloos had laten liggen toen mam begon met praten. Ze was recht over me gaan zitten en knikte nieuwsgierig. Ze had geen idee van wat nu ging komen. Ze had het vast zo erg gevonden voor Austin. En nu ineens was haar dochter zijn vriendje. Hoe ging ze dat opnemen. Ze ging vast en zeker heel erg geschokt en verbaasd kijken. Dat wist ik zo.

"Wel ja, gisteren was het heel erg gezellig" ik besloot niet alles te vertellen. Mam keek me aan en glimlachte half.

"Maar je had toch al een vriendje?!" merkte mam op en ik hoopte zo dat ze daar niet over begon. Maar ze begon er inderdaad over en ik moest haar vertellen dat hij mij had bedrogen.

"Ja, maar hij was anders dan ik dacht dat hij was..." bij elk woord ging ik een beetje stiller praten. Het liefst van al zou ik Ethan nooit meer willen zien en nooit meer met of over hem willen praten. Maar dat ging jammer genoeg niet. Ethan bestond nog altijd. Jammer genoeg kon ik het hoofdstuk Ethan niet volledig afsluiten. Het zou me altijd blijven achtervolgen. Hoe hard ik ook probeerde om het hoofdstuk te vergeten. Het zou voor eeuwig in mijn boek zitten. Uitscheuren was onmogelijk. Maar ik ging het wel achter me laten en er proberen nooit meer aan te denken. Dat lukte niet met al die vragen die nog over hem zouden worden gesteld in de toekomst. Iedereen zou willen weten waarom ik op het feestje van Will zo hard wegrende. Ondertussen zouden er wel al roddels verspreid zijn over mensen die fantaseerde over wat er zou kunnen zijn gebeurt. Ethan had vast een verhaal verzonnen dat hem niet in schande bracht. Dat kon Ethan goed, zich ergens onderuit praten. Dat wist ik maar al te goed!

"Wat heeft hij dan gedaan?" vroeg mam en ze keek me nieuwsgierig aan. Het koste me moeite om even naar haar te kijken zonder dat er tranen naar boven zouden komen.

"Op het feestje gisteren zag ik hem een ander meisje kussen" zei ik en ik keek heel eventjes op naar mam. Ze keek me medeleven aan en wreef troostend over mijn arm. Ik glimlachte half.

"Maar hoe kwam het dan dat Austin en jij nu een koppel zijn?" vroeg mam en ik was blij dat het hoodstuk Ethan weer van de tafel was verdwenen. Ik glimlachte nu helemaal en vertelde alles in geuren en kleuren aan mam. Ze was zo gelukkig voor me dat zag ik gewoon aan haar gezicht. Ik had een vermoeden dat ze Austin wel mocht en daar was ik blij voor. Ik wilde mijn vriendje niet verbergen voor mijn moeder omdat ze hem niet zou mogen. Austin had waarschijnlijk indruk op haar gemaakt toen hijheel alleen door de regen naar hier was gekomen. Te voet dan nogwel. Dat maakte indruk op iemand. Toen maakte dat zelfs indruk op mij, al wilde ik dat niet toegeven. Austin had toen bewezen dat hij echt veel om me gaf.

"Ik ben zo blij voor jullie. Ik mag die Austin wel!" mam bevestigde stralend mijn gevoelens en nu was ik nog vrolijker. Het alsof de wereld me vandaag toe lachtte in de plaats van me enkel ongeluk te gunnen.

"Daar ben ik blij om mam. Ik zie hem echt graag" ik sprak niets dan de waarheid en dat zag mam. Ze stond op en ik deed hetzelfde en we omhelsden elkaar. Ik was blij dat ik haar alles had verteld.

Ze ging weer tegenover me zitten en startte haar verdere kruisverhoor. Uiterlijk wist ze alles van Austin al maar over zijn innerlijk vroeg ze vanalles aan me. Ze vroeg me dingen over zijn hobbies, prestaties op school en van die dingen. Ik beantwoorde de vragen zonder morren. Mam had het beste met me voor en was geïnteresseerd in mijn vriendje en dat begreep ik uiteraard wel.

"Hebben jullie afgesproken vandaag?" vroeg mam ten slotte en ik wist dat haar kruisverhoor bijna voorbij was. Ik nam een hap van mijn boterham, die nog bijna volledig was omdat ik er niet van kon eten omdat mam maar bleef door vragen. Zo erg vond ik het niet om vragen over Austin te beantwoorden.

"Ja" gaf ik glimlachend toe. Hij had me vroeg deze ochtend een berichtje naar me gestuurd om te vragen of ik zin had om samen met hem naar het park te gaan. We hadden om twee uur in het park afgesproken. Ik keek er heel erg naaruit.

Maar eerst moest ik iets doen op Facebook. Ik moest mijn relatiestatus nog veranderen. Ik wou niet langer dat mensen zagen dat ik bij Ethan was, of liever gezegt was geweest. Ik was nu met Austin. Einde slecht hoofstuk. Tijd om de pagina voorgoed om te draaien.