Life is like a song

H8

Laura's Pov:

Ik lag op mijn bed en dacht aan mijn gesprek met Austin. Had ik er wel goed aangedaan om tegen hem te beginnen roepen? Hij was wel begonnen met liegen, toch? Waarom voelde ik me zo verscheurd.

Ik vertrouwde Ethan natuurlijk, maar ik wist wel niet waarom hij altijd weg moest. Hij deed er inderdaad wel erg geheimzinnig over...

En dan was er Austin, ik wilde hem niet geloven. Maar een stemmetje diep in mijn hoofd zei steeds tegen me dat hij er niet over zou liegen.

Ik voelde me zo radeloos en alleen. Het deed echt pijn Austin zo te zien vol emoties op zijn gezicht maar hij had gelogen wat moest ik anders doen. Ik zuchtte waarom verliep mijn leven niet gewoon gemakkelijk? 

Ik zag mijn piano in de hoek van de kamer staan en voelde me er totaan getrokken. Altijd als ik me slecht voelde speelde ik piano en zong daarbij. Ik liep erheen en zette me op het krukje van de piano en begon te spelen. Mijn handen gleden over de toetsen en al meteen had ik een melodie, ik begon te zingen: 

'Once upon a time

I believe it was a Tuesday when I caught your eye

And we caught onto something

I hold onto the night

You looked me in the eye and told me you loved me

Were you just kidding cause it seems to me

This thing is breaking down, we almost never speak

I don't feel welcome anymore

Baby, what happened, please tell me

Cause one second it was perfect

Now you're half way out the door

And I stare at the phone

He still hasn't called

And then you feel so low

You can't feel nothing at all

And you flashback to

When he said forever and always

Oh, and it rains in your bedroom

Everything is wrong

It rains when you're here

And it rains when you're gone

I was there when you said forever and always

Was I out of line?

Did I say something way too honest?

Made you run and hide like a scared little boy

I looked into your eyes

Thought I knew for a minute now I'm not so sure

So here's to everything coming down to nothing

Here's to silence that cuts me to the core

Where is this going?

Thought I knew for a minute but I don't anymore

And I stare at the phone

He still hasn't called

And then you feel so low

You can't feel nothing at all

And you flashback to

When he said forever and always

And it rains in your bedroom

Everything is wrong

It rains when you're here

And it rains when you're gone

I was there when you said forever and always'

Een traan rolde over mijn wang en ik veegde hem snel weg.

'Pap, waarom is het leven niet altijd zoals je het verwacht?' vroeg ik aan de foto van mijn vader die op mijn piano stond.

Ik zuchtte: "tegen een foto praten is echt heel normaal Laura!" zei ik tegen mezelf. Ik was zo moe van het hele gedoe vandaag dat mijn ogen bijna dicht vielen en ik hoopte met heel men hart dat dit allemaal  maar een nachtmerrie was die morgen als ik wakker werd gewoon gedaan was.

Ik zuchtte en besloot voor ik ging slapen eerst te douchen. Ik douchte altijd als ik me ongelukkig voelde. Het warme water liet me rustig worden en voor tien korte minuten mijn problemen vergeten. Tijdens het douchen leek ik in een trance te raken, ik voelde enkel het warme water op mijn huid. Mijn hoofd was leeg ik dacht niet aan Ethan of Austin.

Na het douchen droogde ik langzaam mijn haren. Ik droeg normaal altijd lenzen maar thuis zette ik mijn bril op. Ik deed mijn pyjama al aan en was klaar om te gaan slapen toen ik een sms-je kreeg. Het was van Ethan. Eén helft van me wou het lezen maar de andere helft wilde het niet open doen. De nieuwsgierige helft won het van de helft die even niets van Ethan moest weten. En tot slot per rekening had Ethan niets te maken met wat er vandaag was gebeurd. Alleen had Austin me doen twijfelen al wou ik dat natuurlijk niet aan hem toegeven. Ik zag aan zijn ogen dat hij niet loog maar mijn woede op dat moment had me het niet laten inzien. Er was iets aan Austin wat Ethan niet had. Iets puurs en betrouwbaars. Ik was altijd al verliefd op Austin geweest en toen ik naar Engeland was verhuisd dacht ik de hele tijd aan hem. Zelfs toen Ethan er was kon ik Austin maar niet uit mijn hoofd zetten alleen de laatste zes maanden probeerde ik Austin echt te vergeten. Wat me bijna gelukt was todat ik te horen kreeg van mam dat we terug naar hier gingen verhuizen. Ik zuchtte waarom gaf Austin me gevoelens die ik niet kreeg van Ethan?

Ik was toch verliefd op Ethan en niet op Austin! Waarom was ik dan zo in de war over alles. Zelfs nadat ik ruzie met hem had. Ik kon er niet meer aan uit mijn hoofd wist het niet meer en mijn hart al helemaal niet! Ik sprong in bed en keek naar het plafond alsof er ineens een teken zou komen over wat ik moest doen. Maar dat kon natuurlijk alleen in films! En dit was geen film, dit was gewoon een slechte nachtmerrie waarvan ik wou dat hij zo snel mogelijk zou eindigen.

Ik woelde de hele nacht lang en toen ik eventjes in slaap viel was het een nachtmerrie over Ethan en Austin en nog een paar andere. 

Ik stond op het schoolplein en wachtte todat Ethan naar buiten zou komen. Ethan had me beloofd mee te helpen met men huiswerk. Ik wachtte daar tien minuten, dat werd al snel een halfuur. Uiteindelijk toen ik het beu was draaide ik me om en daar stond Ethan kussend met een ander meisje. Ze had lang blond stijl haar en droeg bergen make-up. Ik voelde me bedrogen en kreeg tranen in mijn ogen. Ik draaide me weer om en daar stond Austin ook kussend met een ander meisje. Nu ik beter zag, zag ik dat het Cassidy was. Nu begon ik echt te huilen. Ik wilde me niet meer omdraaien omdat Ethan daar stond maar Austin zien kussen met een ander meisje vond ik ook alles behalve leuk! Ik sloot mijn ogen en toen ik ze weer open deed zag ik Austin&Cassidy, Ethan&het blonde meisje en Nina&Lucas. Ze stopten even met kussen en keken me alle zes doordringend aan. Ethan deed als eerste zijn mond open. "Dacht je nou echt dat ik verliefd was op JOUW!" zei hij en hij proestte het uit van het lachen. De andere begonnen ook te lachen. Ik keek hen één voor één aan. "Je dacht toch niet dat we ooit iets om je gaven?!" zei Nina en ze begon nog harder te lachen. "A-austin!" zei ik, mijn wangen waren nat van de tranen. Austin stopte even met lachen en keek me aan. "Je bent te laat Laura, ik heb je het verteld maar je wou niet luisteren." hij keek me recht aan en in zijn bruine ogen zag ik dat ik te laat was. Cassidy lachte gemeen naar me en het deed echt pijn te moeten kijken hoe Austin daar stond met haar hand in de zijne. "En trouwens je had inderdaad gelijk ik zie Cassidy graag, bedankt om me dat te laten inzien. Ik ben nu zo véél gelukkiger" nadat Austin me dit had gezegd draaide hij zijn rug naar me toe en begon opnieuw met Cassidy te kussen passioneel, hij leek er niets op tegen te hebben dat ik daar stond op te kijken. En plotseling verdwenen Ethan&het blonde meisje en lucas&Nina. Ik stond daar toe te kijken hoe ze maar bleven kussen. Ik voelde me koud vanbinnen en heel alleen.

Ik werd schreeuwend wakker. Ik besefte dat het gelukkig maar een droom was. Ik zuchtte en hoewel het maar een droom was kreeg ik de beelden van Cassidy en Austin maar niet uit mijn hoofd. Ik voelde me leeg en heel alleen als ik eraan dacht dat ik ruzie had met Austin. Waarom voelde ik me toch zo verscheurd?! Wat moest ik nu doen...

Voor wie moest ik kiezen Austin of Ethan?