Life is like a song

H25

Laura Pov:

Hier zat ik dan op mijn bed. In een lege kamer. Ik had gisteren-avond nog tot heel laat zitten inpakken. En nu was het zo ver ik zou vertrekken. Naar Australië. Ik had gisteren afgesproken met Nina. Het was een zwaar afscheid geweest. Maar ik had haar beloofd te bellen zodra ik was aangekomen in mijn nieuwe huis. Toen ik terug thuiskwam die namiddag stond er een grote verrassing me op te wachten. In hoogsteigen persoon stond Austin daar voor mijn neus. Eerst was ik blij hem te zien, daarna besefte ik welke moeilijke taak me te wachten stond. Ik moest het uitmaken. De enige mogenlijkheid hem gewoon door te laten gaan met zijn leven. Enkel dan zou hij me vergeten. Dat was toch wat ik wilde. Ik had nooit verwacht dat een rustig gesprek zo verkeerd kon aflopen. Hij was kwaad geworden. Hij leek helemaal iemand anders te zijn geworden. Hij was niet de liefe, zachte Austin die ik kende. Waarvan ik zielsveel hield.

Ik had hem verteld dat het beter was dat we uit elkaar gingen, daarna ging hij helemaal door het lint. Hij begon dingen te vertellen die me echt kwetsten. Zo vertelde hij me dat ik hem gebruikt had. Dat ik nooit echt van hem hield, maar niets was minder waar. Natuurlijk hield ik van hem. Maar wat me nog het allermeeste kweste was dat hij zij dat hij alles zou vergeten. Ons hoofdstuk zou kapotscheuren en verbranden. Het brak niet alleen mijn hart, het had er ook voor gezorgd dat ik de hele avond en nacht had zitten huilen. Ik had geen enkele minuut geslapen. Ik was de hele nacht klaarwakker geweest. Het leek er ook niet op dat er snel verandering zou komen aan dit patroon. Het zou ervoor zorgen dat ik nog kapotter werd. Vanbinnen en vanbuiten.

Ik wou dat ik nooit hier terug was komen wonen. Dat ik gewoon in Engeland was gebleven. Het leven daar was zo simpel. Ik zou nooit meer hetzelfde kunnen meemaken want nu wist ik wat het was om echte liefde te voelen. Ik wist nu dat een jongen plotseling een hele wereld kon veranderen in enkele weken. Dat door een oogopslag je hele leven kon veranderen.

Ik zou nooit meer dezelfde liefde kunnen voelen als ik nu deed. Nooit zou het zo vanzelfsprekend zijn allemaal. Het perfecte plaatje, dat volledig klopte.

Ik kon me mijn toekomst gewoon niet inbeelden. Ik kon niet geloven dat ik ooit nog gelukkig kon zijn want hoe ik me nu voelde, zo rot had ik me nog nooit gevoeld. Zelfs niet toen Cassidy me had gepest. Nee, dit was duizend keer erger.

"Laura, we moeten vertrekken!" hoorde ik mam onder aan de trap roepen. Oké, dat was het dan. Hoofdstuk afgesloten. Nog even en ik zou ver boven de grond vliegen naar een plek hier ver vandaan. Ik keek de kamer rond. Wat ging ik het hier missen. Ik was niets vergeten, dat wist ik zeker. Ik had alles tien keer nagekeken. Eventjes op en neer naar hier kon niet dus was ik er zeker van dat ik alles had. Ik beet op mijn lip. Wat was het moeilijk. Voor ik begon te huilen ging ik naar beneden. Mam had de koffers al in de taxi gezet. Ze legde haar hand op mijn schouder  terwijl we naar buiten gingen. Buiten keek ik naar het grote huis, mijn thuis. Ik voelde me weer twaalf. Ook toen huilde ik. Maar het was nu toch veel erger. Toen had ik niet veel leuke herinneringen aan dit dorp. Nu wel. Ik was gisteren toen ik terugkwam van Nina langs het parkje gereden. Gewoon voor de laatste keer, om de mooie herinneringen naar boven te halen. Het was misschien niet heel erg slim maar het was vast de laatste keer dat ik daar was geweest.

We reden met de taxi langs mijn school, of beter gezegt ex-school. Het was hard te kijken zonder te huilen. Enkele tranen ontglipte me en ik rolden glinsterend over mijn wangen.

De rest van de taxi-rit staarde ik uit het raam en dacht ik aan Austin, Austin en Austin. Hem vergeten zou me in honderd jaar nog niet lukken. Hij had veel meer dan alleen mijn hart gestolen...

Op het vliegtuigveld keek ik onwennig om me heen. Ik werd altijd zenuwachtig als ik hier was. Ik en mam checkten ons in en wachten tot onze vlucht werd afgeroepen. Nog enkele uren en ik was in Australië. Was dat iets goed? Misschien moest ik mijn vertrek hier positiever beginnen inzien. Engeland was ook een leuke ervaring. Het was goed voor me geweest om naar daar te verhuizen. Australië zou vast hetzelfde effect op me hebben. Daar moest ik in blijven geloven.

En toen was het zover. Onze vlucht werd omgeroepen. Mam en ik stapten het vliegtuig in. We gingen zitten op onze plaatsen. Ik zat aan het raam en mam zat naast me en hield mijn rechterhand in haar linkerhand. Ik klikte me vast en minder dan twintig minuten later steeg ons vliegtuig op en vlogen we steeds hoger en hoger de lucht in. Nu konden we niet meer terug. Zonder het te beseffen had ik net een heel belangrijk hoofdstuk afgesloten en een nieuwe lege pagina voor me liggen. Waar ik op zou verdergaan. Maar dan zonder Austin?

Austin Pov:

Ik vroeg me elke tien minuten af of Laura's vlucht al vertrokken zou zijn. Het kon bijna niet anders. Ik zat wezenloos op mijn bed. Ook deze nacht had ik geen oog dicht gedaan. Ik had gisteren het stomste gedaan wat ik maar kon doen. Maar nu kon ik er niets meer aan veranderen. Laura was weg...

Ik nam mijn gitaar in mijn handen en begon te spelen: I don't wanna be famous,
I don't wanna be if I can't be with you.
Everything I eat is tasteless,
Everything I see don't compare to you.
Paris, Monaco, and Vegas,
I'd rather stay with you.
If I had to choose!
Baby you're the greatest,
That I could ever think to lose.

And I just wanna be with you.
Yeah, I can never get enough!

Baby I'd give it all up up,
I'd give it all up, if I can't be with you
All of this stuff, sucks,
yeah all of it sucks, if I can't be with you.
And, no oscar, no grammy, no mansion in Miami.
The sun don't shine the sky ain't blue,
If I can't be with you."

Het was waar alles was stom als Laura er niet was. Alles was saai. Ik wou niets hebben als ik niet bij haar was. Ik wou enkel bij haar zijn. Al had ik er zelf voor gezorgt dat we beiden een nieuw hoofdstuk zouden beginnen. En nu was het dan ook begonnen. Maar was het dan een hoofdstuk zonder Laura?