Life is like a song

H27

-Hay allemaal. Ik zou graag jullie willen bedanken voor het lezen van mijn boek! Het betekent echt super veel voor mij! Ik vind het heel erg leuk dat jullie een comment achterlaten en voten!! Nog eens super bedankt!! <3 <3-

Austin Pov:

"Hoe bedoel je, je hebt het enkel erger gemaakt?" Lucas keek me vragend aan, ook Jesse en Will keken onbegrijpend. We zaten in de repetitie ruimte en ik had weer de hele repetitie verpest. Als het zo doorging moesten ze een andere leadzanger zoeken want aan mij hadden ze niets.

Mijn stem klonk verschrikkelijk en ik mixte alle akkoorden door elkaar. Wat er met mij aan de hand was? Liefdesverdriet? Nee, dat was niet het juiste woord voor wat ik voelde. Ik voelde me gebroken, uit elkaar gereten. Was dat de omschrijving van liefdesverdriet? Ik dacht het niet.

Wat ik nu voelde was niet gewoon verdriet om een random meisje. Nee, dit was het verlies van het mooiste, liefste meisje ooit. Ik zag mezelf niet in staat om ooit nog te houden van een ander meisje.

Deed ik nu dramatisch? Nee, dit was niet zomaar iets wat in een twee drie was opgelost. Het zou tijd nodig hebben. Enkel tijd...

"Ik was dus naar haar huis gegaan. Er was niemand thuis maar even later kwam Laura thuis. Waarschijnlijk had ze afgesproken met Nina" "Ja, Nina had me er gisteren iets over verteld. Ze was er nog altijd niet goed van dat Laura weer ging verhuizen. Ik had nooit verwacht dat hun band na al die tijd nogsteeds zo hecht was. Maar dat was duidelijk na gisteren. Ik moest haar echt troosten." Nina was niet de enige die gisteren gehuild had. Ik ook al ging ik dat nooit vertellen tegen iemand.

"Dus ze kwam thuis en wat gebeurde erdan?" vroeg Jesse, hij luisterde naar mijn verhaal alsof het hem echt wat kon schelen dat ik liefdesverdriet had. Was dat echt zo of dacht hij enkel aan de band?

"Ik excuseerde me voor mijn gedrag van de vorige dag. Ze accepteerde de excuses maar..." Ik zweeg. Will was de eerste die na een paar minuten de vraag stelde: "Wat gebeurde er dan?"

"Ze zei dat het beter was dat we niet meer samen waren. Dat onze relatie nooit zou werken als zij in Australië woonde en ik hier. En toen heb ik de grootste vergissing begaan die ik kon begaan. Ik werd kwaad. Omdat ze me eigenlijk dumpte. Ik kon er niets aan doen. Ik wou gewoon haar niet kwijt..." Ik zuchtte. Ik begreep zelf mijn reactie niet. Ergens was ik kwaad op Laura, ze had het me eerder moeten vertellen. Als ze toekomst voor ons zag had ze dat toch wel gedaan? En dan had ze het zeker niet uitgemaakt met mij, alsof ik maar gewoon een random boy was. Was ik niet meer voor haar?

"Dude, dat is nu toch wel echt het domste wat je kon doen. Je hebt haar enkel weggejaagt." Lucas zei net wat ik al door had gisteren. "Ik begrijp hem wel" zei Will, de meisjeszot van de groep. Ik wist niet zeker dat hij wel wist wat echt verliefd zijn betekende."Zou jij graag gedumpt worden? Want daar komt het toch op neer. Gedumpt worden door een meisje."

"Ze zal vast wel een goede reden gehad hebben. Wat zei ze tegen je?" vroeg Jesse, hij leek het met Lucas eens te zijn. Was dat goed of slecht?

"Ze zei dat ze wist hoe het was om iemand te missen en ze wilde niet dat ik op haar wachtte" bij elk woord dat ik zei begreep ik steeds meer wat ze zei. Maar of ze het meende daar zou ik nooit achter komen. Dat drong nu goed tot me door. Kon ik haar beter niet gewoon vergeten? Ik kon het op z'n minst proberen. Aan andere dingen denken zoals de band. Misschien konden we dan wel doorbreken. Hoofdstuk Laura was afgesloten, voorgoed. Ik zou me de goede momenten voor altijd blijven herinneren. Maar terugreizen in de tijd en dingen veranderen kon niet. Ik moest er gewoon het beste van maken. Met of zonder Laura. In dit geval leek het zonder haar...