Life is like a song

H21

Vanaf nu staat er bij elk hoofdstuk een liedje. Ook bij de vorige hoodstukken staat een liedje. Zo hoop ik het nog leuker te maken voor jullie. Als je een goed nummer kent mag je het me altijd laten weten. Bedankt voor het lezen en ik hoop dat jullie het hoofdstuk leuk vinden. Vote&Commen&Follow (Ik volg iedereen terug!!) <3 <3

Laura Pov:

Ik stond voor de spiegel. Ik had een donkere jeans broek aangetrokken en een roze pull met hartjes erop. Ik had mijn hoge sandalen aangetrokken en bekeek me in de spiegel. Ik was hard verandert de voorbije jaren. Ik was zekerder van mezelf geworden. Ik durfde op te komen voor mezelf. Me te laten horen. Dat had ik gisteren bewezen. Ik had de grote beker op mijn vensterbank gezet en ik was best wel trots op mezelf. Niet idereen kon winnen van 'To Four' de band van Austin en Lucas. Ze waren zo goed. Het voelde zo goed gisterenavond. Iedereen vond dat ik geweldig had gezongen en gespeeld en dat gaf me het gevoel dat ik zweefde boven iedereen uit. En er geen enkele manier bestond om me naar beneden te halen.

In alle heisa van gisteren was ik een ding vergeten... Ik had mijn vrienden nog altijd niet verteld dat ik zou verhuizen. De tijd begon nu echt te dringen want overmorgen vertrok ik al. Ik bleef het maar uitstellen, maar dat kon jammer genoeg niet blijven duren.

Waarom was afscheid nemen toch zo zwaar? Ik vond het enkele jaren geleden al zo moeilijk om afscheid te nemen van Nina. En deze keer zou het nog erger worden want deze keer was de kans dat ik terug zou komen ontzettend klein. Ik kreeg al tranen in mijn ogen als ik er aandacht om alles en iedereen opnieuw achter te laten. En het gedacht om Austin te moeten kwetsen brak mijn hart.

Ik hield diep adem en besl; oot dat ik het vandaag zou vertellen. Geen uitstel meer. Vandaag moest het gebeuren. Even doorzetten. Misschien was er een andere manier die mijn vrienden minder zou kwetsen. Misschien was er een manier waardoor- Nee daar mocht ik niet op hopen. Dat kon alleen maar teleurstellen. Ik wist ook dat ik het moest uitmaken met Austin. Ik wist hoe het was om iemand te hoeven missen. Het was beter dat ik er meteen een punt achter zette. Een langeafstandsrelatie zou ons enkel pijn doen. Ookal waren we misschien dan wel voorbestemd, zo'n relatie overleefde niemand.

De korte pijn was dus beter. Ik moest ervoor zorgen dat Austin geen pijn lied. Ookal zorgde dat er dan wel voor dat ik de pijn te verduren zou krijgen. Het moest zo, ik zou liever zoveel pijn leiden dat ik niet meer kon leven dan dat Austin ook maar een beetje pijn voelde.

Maar hoe ging ik het in hemelsnaam over mijn hart krijgen hem achter te laten. Hij zou vast wel snel weer verdergaan met zijn leven. Ja, zo waren jongens nu eenmaal. Ik moest er aan leren wennen dat Austin met een ander meisje om zou gaan. Heel erg close... Hij zou kussen met haar en dezelfde dingen die hij met mij had gedaan. Ik hoopte maar dat hij een goed meisje tegenkwam. Geen die zijn leven alleen maar verschrikkelijk maakte. Het deed pijn, zoveel pijn. Maar ook daaraan kon ik beter ook beginnen te wennen. Austin was fantastisch en ik zou hem nooit kunnen vergeten! Dat wist ik zo zeker.

Een traan liep over mijn wang en ik veegde hem snel af. Ik mocht niet huilen. Ik moest aan de positieve dingen blijven denken. Ookal waren dat er ontzettend weinig en wogen de negatieve dingen zo ontzettend zwaar op mijn schouders.

Ik ging naar beneden voor te ontbijten. Ik ging zitten op een van de stoelen, maar ik deed geen moeite een boterham te besmeren. Ik kreeg toch geen hap door mijn keel. Ik zuchtte. Mam kwam binnen en ze zag vast aan mijn gezichtsuitdrukking dat ik nogsteeds heel erg inzat met de verhuis.

"Je hebt het nog niet aan je vrienden verteld he?" vroeg ze een beetje overbodig. Mijn gezichtsuitrdukking sprak boekdelen. Ook zij zat met de verhuis in maar ze toonde het niet. Ze was bezorgt om mij en ergens was ik nogwel boos op haar. Ze zorgde ervoor dat ik het moest uitmaken met Austin, en dat ik hem nooit meer zou zien. Ze zorgde ervoor dat ik mijn beste vriendin weer moest achterlaten terwijl ze zoveel voor me betekende. Ze was familie. Ze was mijn zusje. Ik zou haar weer moeten kwetsen door te vertellen dat ik weer zou verhuizen. Ik kon me vorige keer nog herinneren. Ze brak in tranen uit toen ik haar het nieuws vertelde. Deze keer zou vast niet anders zijn.