Not: Bu hikaye bilim kurgu katagorisinde yazılmaktadır ve hikayedeki kişi ve olaylar tamamen hayal ürünüdür, gerçekle bir ilgisi yoktur.
"Bunu yapmak istediğine emin misin, Hector?" Sasha'nın tiz sesi kulaklarıma ulaştığında bakışlarım kehribar renkli sıvıdaydı. Beyaz labaratuvarımda tek renkli olan şeyin elimde ki bu sıvının olması onu daha dikkat çekici kılıyordu. Ama bu mükkemmel sıvıyı sadece ben ve Sasha görüyorduk. Çünkü burada yalnızdık. Elimde tuttuğum bu serum, yeni bir dünya demekti. Yeni bir yaşam, yeni umutlar. Sasha'nın sorduğu soru kafamda milyon kez yankılanırken eminliğimi sorguluyordum. Gerçekten emin miydim? Emin olmayabilirdim, ama istiyordum. Bakışlarımı Sasha'ya çevirdim. Kahverengi gözleri endişeyle parlıyordu.
"Emin değilim, Sasha. Ama istiyorum." Sesim tüm isteğimi haykırıyordu. Sasha başını sağa sola salladı.
"Hector, onları bir daha uyandıramayabilirsin. Onları uyuttuktan sonra istediğini elde edemeyince ne olacak peki? Gördüğün bir rüyaya kapılarak insanlığı tehlikeye atıyoruz." Sorusu beynimin içine süzülürken hâlâ serumu inceliyordum.
"Kamerayı çalıştır, Sasha." Sasha, onun sorusuna görmezden gelmeme bozulsada bir şey demeden emrimi uygulamak için kamerayı almaya gitti. Yaklaşık 20 yıldır bu rüyam için çalışan Sasha, endişelerini şimdi mi dile getiriyordu? Umursamadım. İçimde çocuksu bir heyecan vardı, ama bu heyecanın getirdiği endişe midemde şekilleniyor ve kusma dürtüsüyle beni başbaşa bırakıyordu. Elimde ki serum titrerken aslında elimin titrediğini farkettim ve serumu masaya koyarak ellerimi birbirine kenetledim. Gözlerimi yumup sakinleşmek adına birkaç nefes aldım.
"Hector?" Gözlerimi açtığımda Sasha kamerayı hazırlamış bir şekilde beni bekliyordu. Kafamla Sasha'ya onay verdiğimde kameranın bir tuşuna bastı ve bende sandalyedeki yerimi alırken bir elimle de serumu tutuyordum.
"Herkese merhaba, ben Hector Black. Hepiniz beni tanıyorsunuz. Kendimi tanıtmayacağım. Şu an elimde gördüğünüz serum tüm insanlığı etkileyecek bir takım ilaçları barındırıyor. Birazdan bir tuşa basacağım ve bu serum dünya üzerinde ki her ülkenin oksijenine karışacak ve bu havayı soluyan herkes uzun bir uykuya dalacak. Geçici olarak öleceksiniz." Gözlerimi birkaç saniye yumup söylediğim sözlerin ağırlığını hazmettim.
"Bundan 20 yıl önce bir rüya gördüm. Ve 20 yıl boyunca görmeye devam ettim. Rüyamda neye benzediğini bilmediğim bir yaratık bana bu serumu yapmam için ipucu verdi. Tüm insanları uyutmamı ve onlar uyuduktan sonra dünyayı çok daha mükemmelleştirerek sizlere en güzeli armağan etmemi istedi. O yaratıktan milyarlarca vardı ve bizden oldukça üstün ve gelişmiş yaratıklardı. Onların teknolojisini kullanarak dünyayı mükemelleştirebiliriz. Bu kayıtı sizleri uyandırdıktan sonra izleteceğim. Merak etmeyin, kimse ölmeyecek. Sadece bana ve yardımcım Sasha'ya güvenin. Şimdi uyku vakti."
Video kapandığında Sasha'ya döndüm. "Başlat." Sasha titreyen bacaklarıyla dev klavyenin önüne ilerledi ve kırmızı tuşa bastı.
Serum yükleniyor...
"Korkuyorum." Sasha'nın titrek ve cılız sesiyle ekrana bakmaktan vazgeçtim ve ona döndüm. Oldukça zayıf görünüyordu, ama onun aslında ne kadar güçlü bir dişi olduğunu en iyi ben biliyordum.
"Korkmanı gerektirecek bir şey yok, Sasha. Bana güven." Sesim güvenilir bir şekilde çıktığında sandalyede arkama yaslandım. Tüm insanlığın yükü omuzlarımdaydı ve endişeliydim. Sasha'yı sakinleştirmeye çalışırken aslında ondan daha endişeliydim ama maskemi takınarak bunu belli etmiyordum. İçimde dolaşan endişe korkularımdan beslenerek canavara dönüşüyor ve her milimimi yok ediyordu.
