exit

3

"Wat was dat?" in zijn ogen is een klein beetje angst af te lezen. "Ik weet het niet, maar ik voel me niet echt veilig meer nu" zegt hij zachtjes zodat Thomas niet wakker wordt. "Zullen we gaan kijken?" stel ik voor. "Ik weet niet Naomi, is dat wel zo verstandig?" Ian kijkt me onzeker aan. "Ik denk toch niet dat ik nog kan slapen na dit gehoord te hebben" zeg ik en trek rustig mijn kleding en mijn schoenen aan. "Naomi niet doen, straks gebeurd er nog wat!" zegt Ian wanhopig. Ik ken Ian langer en weet dat hij alles zal doen om me proberen over te halen. Ik werp nog snel even een blik op Thomas, die nog rustig ligt te slapen. Ik pak een zaklamp en stap voorzichtig over Thomas de tent uit.

Ik denk niet dat Ian de tent uit durft dus ik kijk zelf wel even rond. Ik loop een stuk van de tent vandaan. Nu ik hier in mijn eentje in het donker door het bos loop merk ik pas hoe bang ik ben. Het is zo stil dat het enige wat ik hoor is het kloppen van mijn hart, die als een gek aan het kloppen is. Ik loop langzaam wat verder. Ik schijn met mijn zaklamp in het rond om te kijken of ik iets kan vinden waar het geluid vandaan zou kunnen komen.

Plotseling raak ik iets waardoor ik struikel en op de grond val. Mijn zaklamp rolt een stukje van me vandaan tussen de bladeren. Ik kan er niet bij dus ik kruip een stukje dichterbij. Als ik de zaklamp heb schijn ik het licht op mijn been. Gelukkig is er niks ergs te zien. Het zal hoogstens een blauwe plek worden. Ik sta langzaam op en schijn naar de plek waar ik viel. Ik zie een uitstekende tak uitsteken boven de grond. Daar ben ik dus waarschijnlijk over gevallen. Ik schijn ondertussen met mijn zaklamp rond om te kijken of ik de aandacht van iets heb getrokken. Gelukkig is er niets te zien, dus ik besluit om verder te lopen.

Ik ben inmiddels zo ver het bos in gelopen dat ik de tent niet meer kan zien. Plotseling hoor ik het geluid weer, dit keer veel harder. Het lijkt wel of iets of iemand aan het schreeuwen is. Zo snel als het geluid kwam is het ook weer weg. Wat was dat? Opeens hoor ik iets kraken achter me, iets komt steeds dichterbij. Ik ben zo bang dat ik niet durf te kijken wat het is. Plotseling voel ik een hand op mijn schouder. Er ontsnapt een kleine gil uit mijn mond.

"Sjjj, ik ben het" zegt Ian. "Ian, ik dacht dat je niet zou komen" zeg ik opgelucht. "Ik laat je echt niet alleen het bos in gaan hoor." ik zie in zijn ogen dat hij het meent. Ik glimlach "dankje" en ik zie dat Ian terug glimlacht. Zijn blik valt op mijn broek. "Ben je gevallen?" vraagt hij bezorgd. "Het is niks ernstigs." verzeker ik hem. "Moeten we Thomas niet wakker maken?" vraag ik. "Er is vast niks aan de hand en we kunnen hem beter niet onnodig wakker maken." ik knik en kijk Ian aan. "Hoorde jij dat geluid net ook?" hij kijkt het bos in. "Helaas wel ja." ik loop een stuk verder in de richting waar het geluid vandaan kwam. "Niet te ver gaan Naomi!" Ian komt aangelopen. "Straks raak ik je kwijt en.... wat is dat?" hij wijst naar iets in de verte. Ik zie het ook, maar ik kan niet goed zien wat het is. We kijken elkaar even kort aan en lopen richting het onbekende in de verte. Ik ben zo gefascineerd naar het verschijnsel in de verte aan het kijken dat ik een kleine kuil die voor me ligt verscholen tussen de bladeren niet zie. Kort daarna stap ik erin, waardoor ik mijn evenwicht verlies. Ik voel nog hoe ik val en iets hards mijn hoofd raakt. Daarna word alles zwart.

Ik word na een tijdje wakker en kijk recht in de bezorgde ogen van Ian. De achterkant van mijn hoofd bonkt van de pijn. Een bloed geur dringt al snel mijn neus binnen. "Naomi, gaat het..?" vraagt Ian bezorgd. Ik knik zachtjes. Ik wil net vragen wat er is gebeurd, maar het lijkt net alsof Ian mijn gedachtes leest. "Je verloor je evenwicht en kwam met je hoofd tegen een boomstronk aan. Ik heb geprobeerd het bloedde te stoppen. Nu bloed het al minder. gelukkig het duurde even voor je bij kwam. Ik durfde je niet alleen te laten." hij heeft mijn hand stevig vast.

Ik sta langzaam op terwijl Ian me helpt. "Het gaat wel. Ik heb alleen hele erge hoofdpijn." ik probeer mijn stem zo normaal mogelijk te laten klinken, ondanks dat ik erg veel pijn heb. "Misschien kun je beter even rusten." stelt Ian voor, maar ik heb daar geen tijd voor. Ik richt mijn blik weer naar de plek waar het geluid vandaan kwam en loop er langzaam naar toe. "Wacht nou even Naomi..." en Ian volgt me met nog steeds een bezorgde blik. Na een tijd staan we allebei stil.

Het is een enorm verlaten gebouw, en lijkt elk moment in te kunnen storten. Ik denk dat het een school is. Wacht... een school... het zal toch niet? "Ian denk jij wat ik denk?" Ian knikt angstig en komt dichter bij me staan. In mijn ooghoek zie ik iets voorbij het raam in het gebouw komen. Ik slik en kijk naar Ian, hij lijkt het niet gezien te hebben. Kort daarna hoor je weer een vreselijke gil, het geluid is zo hard dat mijn oren pijn beginnen te doen. Daarna is het weer doodstil. We zijn verlamd door de angst en blijven midden in het bos staan. Ik luister hoe mijn hart en die van Ian angstig kloppen "Ian, ik ben bang" fluister ik zacht. Hij pakt mijn hand vast en knijpt er zachtjes in. Hij laat hem daarna snel weer los. Thomas komt aan lopen met een zaklamp en kijkt ons ernstig aan voordat hij begint te praten. "Ik heb het ook gehoord..."