exit

15

Ian houdt me nog even vast tot hij zeker weet dat ik rustig ben. Hij pakt mijn gezicht tussen zijn handen en kijkt me even aan. ''Als het niet gaat zeggen hè?'' zegt hij bezorgd voor hij me kort daarna loslaat. Thomas ogen staan vol vuur. Als hij ziet dat ik kijk draait hij zich snel weg. Ik weet niet wat er gaande is, maar het lijkt wel of ze elk moment een potje kunnen gaan vechten. Matt lijkt dit ook te merken en komt bij ons staan. ''Als ik met Naomi de rechterkant van het gebouw pakken, kunnen jullie de linkerkant pakken.  Thomas kijkt minachtend naar de grond. ''Oké.'' zegt Ian, die niet lijkt door te hebben dat Thomas woedend op hem is.

Als Thomas en Ian uit het zicht zijn bekruipt me een naar gevoel. Wat als er nou iets gebeurd tussen die twee? Matt lijkt mijn gedachten te lezen. ''Het gaat niet echt goed tussen die twee hè? Nou ja, vooral Thomas.'' Ik zucht even. ''Ik weet niet goed wat te doen. Ik heb ook geen idee waar het aan ligt.'' Matt kijkt me aan alsof ik een grap maak. ''Weet je serieus niet waarom? Ik ken jullie nog amper twee dagen en zelfs ik zie het.'' Ik moet blozen. ''Ze maken ruzie om jou, zie je dat niet?'' Nu hij dat zo zegt dringt het pas tot me door. Thomas' ogen die vol vuur stonden toen Ian hem wegduwde en me omhelsde. Hoewel Ian ook niet echt aardig was en Thomas gewoon wegduwde. ''Ik snap wel waarom, je bent echt prachtig...'' zegt Matt zachtjes. hij staart me aan met zijn fel blauwe ogen.

We staan stil midden in de gang. Hij staat nog geen dertig centimeter van me vandaan. Hij blijft me aankijken en verbreekt geen enkele seconde ons oogcontact. Mijn hart gaat iets sneller kloppen. Vind ik hem leuk? Wat moet ik doen? Zijn blonde haren die bijna perfect zit past perfect bij zijn witte blouse. Zou hij het merken dat ik naar hem staar?  Om de ongemakkelijke stilte te verbreken stel ik een vraag. ''En Sam, moeten we haar niet gaan zoeken?'' hij kijkt even naar de grond voor hij mij weer aankijkt. ''ja..'' en hij komt dichterbij na die woorden te hebben uitgesproken. Hij sluit zijn ogen en zijn lippen naderen de mijne. Ik sluit ook mijn ogen en wacht tot onze lippen elkaar vinden. Als zijn lippen bijna de mijne raken schrik ik van een hard geluid.

Als ik mijn ogen open zie ik Thomas Matt in elkaar slaan. Ian komt aanrennen en probeert Thomas van Matt af te trekken. ''Hou op man, waarom sla je hem.'' Thomas draait zich verwoed om en kijkt Ian aan. ''HIJ PROBEERDE NAOMI TE KUSSEN!'' schreeuwt hij waarna hij zich omdraait en weer verder gaat met Matt slaan. Zonder mij maar ook één blik waardig. Ian kijkt me gekwetst aan voor even. Hij zucht even en trekt Thomas van Matt af. ''Stop alsjeblieft Thomas.'' Thomas kijkt me woedend aan, nog steeds in Ian's greep. ''Hoe kon je Naomi... Hoe kon je...'' Ik weet niet of hij het nou boos of verdrietig zegt. In Ian's ogen zie ik ook teleurstelling. Matt krabbelt langzaam overeind, zijn neus bloed en zijn rechter oog krijgt hij amper ogen. Hij ademt zwaar, Thomas heeft hem flink toegetakeld. Hij kijkt me medelevend aan. Hij lijkt niet eens boos te zijn. Ik weet niet meer wat te doen. Ik neem een onverwachts besluit.

Ik ren zo hard als ik kan weg. Weg van al die ellende. Het is toch mijn schuld. ik hoor Thomas nog schreeuwen op de achtergrond. ''NAOMI, NAOMI! KOM TERUG! HOUDT HAAR TEGEN!'' Ik ren zo hard als ik kan door het gebouw. Trap op, trap af, gang in, gang uit. Als ik echt niet meer kan stop ik. Ik ga tegen een muur zitten. Geen teken van Thomas of Ian. Het is doodstil op mijn ademhaling en het kloppen van mijn hart na. Ik heb geen idee waar ik ben. Ik heb dit gedeelte nog nooit gezien. Misschien was dit niet mijn slimste zet. Ik heb geen eten, geen drinken. Misschien zullen ze me ook niet meer vinden. Toch kies ik liever voor dit dan al die ruzies. Ik heb er niet voor gekozen. Ik heb medelijden met Matt. Ze zullen hem toch niet meer pijn doen? Nee, Ian is erbij, hij is gelukkiger wat verstandiger dan Thomas.

Ik merk nu pas dat ik vreselijke hoofdpijn heb. Ik kan hier beter niet op de gang blijven zitten. Ik sta op en haal mijn hand door mijn haar en zucht. Mijn kleren zijn langzaam kapot aan het gaan. Er zitten een paar gaten in mijn broek en mijn shirtje begint ook te scheuren. Ik moet het er maar mee doen, ik heb niet echt veel keus namelijk. Ik loop wat lokalen voorbij tot ik er een vind die niet dicht is. Ik loop het lokaal in en doe de deur achter me dicht. Als ik zie dat het monster dat Sam heeft meegenomen hier ook is duik is snel onder een tafel met een oud kleed erover heen. Het monster lijkt wel iets gehoord te hebben, maar heeft haar aandacht al gauw weer op iets anders gevestigd.

Mijn hart lijkt wel stil te staan als ik zie waar het monster mee bezig is. Ze sleept iets mee door de ruimte en laat het recht voor de tafel liggen. Door een klein spleetje onder het oude kleed kan ik zien wat ze aan het doen is. Gelukkig kan ze me niet zien vanuit hier. Ze lijkt met een mes bezig te zijn. Ik hoor allerlei geluiden, het klinkt een beetje alsof ze in vlees aan het snijden is. Ik kan het niet goed zien, maar de geluiden doen me al bijna moeten overgeven. De geur die mijn neus binnendringt is onverdraaglijk. Als het monster van plek wisselt kan ik eindelijk zien waar ze al die tijd bezig mee was. Nee... dit kan niet waar zijn.... is dat.... Sam?!