exit

13

Ian kijkt even naar mij en Thomas voor hij antwoord geeft."Oké we helpen je." "Dankje." antwoord Matt vluchtig. "Kun je ons wat meer vertellen over wat je over deze school weet?" zegt Thomas. Matt zucht even. "Het is een lang verhaal. Deze school heeft vele verborgen ruimtes en geheimen. Een daarvan is een ruimte waarin gruwelijke rituele zijn uitgevoerd. Komt jullie dat bekend voor?" We knikken en Matt begint verder te vertellen. "Dat monster dat hier rondloop is het meisje dat hier als eerste is gestorven. Die andere geesten waarschijnlijk de studenten die hier later zijn gestorven. Waarschijnlijk is ze in die geheime ruimte vermoord en ergens anders gedumpt. Ik weet zelf nog niet veel over die ruimte ik heb hem in ieder geval nog niet kunnen vinden.

Thomas onderbreekt hem "In de boeken staat wel informatie over die ruimte maar niet over de dood van een student." Thomas heeft inderdaad gelijk, hoe weet Matt dit allemaal? "Dat klopt, ik weet niet waarom het niet staat vermeld. Misschien probeerde ze het te verbergen?" Matt lijkt na te denken en een kleine frons ontstaat op zijn voorhoofd. "Ben je al iets over een mogelijke uitgang te weten gekomen?" zegt Thomas snel. "Nee, helaas niet." zucht Matt. "Ik ben eigenlijk wel benieuwd naar die rituelen, weet je daar meer van?" vraag ik nieuwsgierig. "Niet echt, maar we kunnen meer informatie zoeken? Misschien kunnen we zelf die ruimte nog vinden ook. Terwijl we ondertussen naar mijn vrienden zoeken." Ik knik en ik heb nog duizenden vragen in mijn hoofd. Wie heeft die studenten vermoord en die rituelen uitgevoerd? Waarom is er geen uitgang, waarom lijkt het altijd nacht te blijven, komen we hier ooit nog weg?

Ik besluit maar niet alle vragen te stellen en ze voor me te houden. Matt kijkt me een beetje bezorgd aan. Alleen snap ik niet goed waarom dus ik wend mijn blik af. "We hebben nog niet aan de linkerkant van het gebouw gekeken. Willen jullie mee?" vraagt Matt terwijl hij naar het gekleurde touwtje om zijn pols staart. Ian en Thomas knikken tegelijk. "Ik heb namelijk de sleutel van de deur naar de linker vleugel gevonden gisteren. Volg mij." Ian en Thomas volgen hem.

Sam blijft nog eventjes zitten stil voor zich uit starend. "Kom je Sam?" vraag ik. Ze lijkt te schrikken bij het horen van haar naam, waarna ze opstaat en me volgt. Ze ziet er nogal depressief uit. De blik in haar ogen is een leeg en haar stem klinkt verdrietig als ik haar vraag of ze oké is. "Niet echt, maar bedankt voor het vragen." antwoord ze op mijn vraag. "ik weet dat je me niet kent, maar je kunt me vertellen wat er is. Ik vertel het aan niemand." zeg ik terwijl kijk naar Ian en Thomas. Ze lijkt even na te denken. Ze kijkt me even aan en geeft daarna antwoord. "Oké dan, ik voel me gewoon schuldig. Het is mijn schuld. Ik begon die weddenschap omdat mijn broer me opfokte dat ik altijd bang ben. Het is mijn schuld als ze straks... dood... zijn. Ik heb al meerdere lijken gezien hier." de tranen staan haar in de ogen. Hoewel ze ze snel probeert weg te knipperen. "We vinden ze wel." zeg ik bemoedigend en ze kijkt me even dankbaar aan met een flauwe glimlach.

"Hier is het!" roept Matt. We lopen naar een enorme deur in het midden van de gang. "Eens kijken of het past." en Matt houdt een kleine sleutel omhoog. Hij doet het sleuteltje in het sleutelgat en draait hem 2 keer om tot er een kleine klik klinkt. Matt duwt langzaam de deur open. Het is erg zwaar te zien aan hoeveel kracht Matt moet zetten. De deur gaat met een krakend geluid open. Gelijk bekruipt een vreemd gevoel me.

De gang achter deze deur is een grote puinhoop. Overal liggen papieren, tafels, stoelen, boeken en zelfs wat bloed. Matt kijkt ons even aan. "Zullen we?" de twijfel is in zijn stem te horen. "Ja laten we gaan." antwoord Ian als enigste. "Misschien zitten je vrienden hier." We volgen Matt en de deur valt achter ons dicht. Ik schrik van het harde geluid. We banen onze weg door alle spullen die over de gang verspreid ligt.

We lopen een lokaal in waar de deur van mist. Het lokaal is leeg vergeleken met de gang. Op de grond staan krassen van achterin het lokaal tot de deuropening. Net of iemand zich wanhopig probeerde vast te houden aan niks voor hij of zij werd weggetrokken. naast de krassen liggen ook druppels bloed die samen een spoor vormen. De ramen zijn afgeplakt met tape en lossen stukken glas hangen half aan restjes tape. Het bord is van de muur af gevallen en ligt ondersteboven op de grond. Wat heeft dit gedaan? In het hoekje van het lokaal liggen wat lossen papieren. Matt loopt er heen en zijn ogen lijken op te lichten. "Ze zijn hier geweest! Ze zijn hier geweest Sam!" Sam kijkt op en loopt naar hem toe. "Dit is zijn handschrift." zegt Sam ademloos tegen Matt. Matt merkt dat wij hier ook nog zijn dus besluit de brief voor te lezen.

Dag 20

Nog steeds geen spoor van Matt en Sam. Kate is er slecht aan toe. Ik weet niet of we het hier nog lang volhouden. Er is geen ontsnapping mogelijk. Dit wordt onze dood. Onze eten is op. Net als onze hoop. Kate draait helemaal door. Ze praat alleen maar in zichzelf in een vreemde taal en heeft me al een aantal keer gebeten in mijn slaap. Ik vraag me af hoe het met Matt en Sam is. Zijn zij oké? Ik moet ze snel vinden. De tijd gaat dringen...

Drake

"Dag 20, welke dag is het nu?" Sam kijkt Matt hoopvol aan. "Ik weet het niet zeker ik geloof dag 25 of zo." antwoord hij. "Dan is er nog hoop!" Matt knikt. "Ze moeten zich dus ergens in deze vleugel bevinden. De vraag is alleen waar?"