exit

7

"Hoe bedoel je?" vraag ik een beetje ongeloofwaardig. "Hoe kan een deur zomaar verdwijnen?" ik frons mijn wenkbrauwen terwijl ik hem aankijk. "Het is echt waar, je moet me geloven!" schreeuwt hij bijna. Hij begint heen en weer te lopen. "Ian rustig" zeg ik zacht. "Ga zelf maar kijken" en hij gaat op de grond bij Thomas zitten. Ik zucht even en besluit om het toch maar even met mijn eigen ogen te gaan bekijken. Ik loopt het lokaal uit en laat Ian achter met Thomas.

Deze plek heeft een vreemde sfeer. Het is zo verlaten, maar toch heb ik het gevoel dat wij niet de enige zijn. Ik loop de weg terug die we hadden genomen toen we naar Thomas zochten. Als ik aankom bij het punt waar Thomas naar binnen verdween geloof ik mijn ogen niet. Ian had gelijk... Op de plek waar vroeger een deur zat is alleen nog maar steen te zien. Hoe kan dit... Dit kan niet echt zijn. Misschien is het een droom. Ik knijp mezelf zo hard als ik kan, maar wakker word ik niet. Het enige wat er is gebeurd is dat ik een rode afdruk heb achtergelaten op mijn huid. Ik loop terug naar de ruimte waar ik Ian en Thomas had achtergelaten.

Ik hoor zacht gepraat tussen Thomas en Ian, maar kan niet verstaan wat ze zeggen. "Ian je had gelijk..." antwoord ik als ik binnenkom en de deur achter me sluit. Ian kijkt me aan en knikt. Thomas kijkt me half aan met een vreemde blik. Ik zie dat hij het nu ook geloofd, maar niet snapt hoe het kan. "En nu?" vraag ik. Ian zucht even. 'Ik heb eerlijk gezegd geen idee Naomi." en hij staart naar de grond. Ik haal mijn mobieltje uit mijn zak en kijk. "Geen bereik." mompel ik in mezelf. "Heb ik al geprobeerd" antwoord Ian. Ik stop hem terug in mijn zak en ga bij Thomas zitten. "Hoe gaat het?" vraag ik zachtjes. "Ik red me wel hoor." antwoord hij en een kleine glimlach siert zijn gezicht. De bloedingen zijn gelukkig gestopt. Desondanks dat ziet hij er nog steeds heel slecht uit.
Mijn oog valt op een straaltje bloed dat van de muur omlaag druipt. "Was dat daar al?" en ik wijs naar het bloed. "Nee...." zegt Thomas langzaam. Ik slik even.

De sfeer is hier zo vreemd. Het lijkt wel alsof het nooit licht word, het altijd donker is. Ik leg mijn hoofd tegen de muur aan en kijk naar de krassen die op de muren aan de andere kant van het lokaal. Wat is er gebeurd dat het er hier zo uit kan zien? Ondanks dat ik nog kort geleden heb geslapen voel ik mijn ogen weer langzaam dichtvallen. Het voelt hier alsof de tijd stil staat. Er geen seconden voorbijgaan sinds ik hier ben beland. We zitten hier vast en hoe we hier wegkomen weet ik niet.

Mijn ogen vallen net dicht als ik tegelijk met Ian en Thomas opschrik. Op de ramen aan de bovenkant van de muren van het lokaal verschijnen bloederige handafdrukken zonder ook maar een hand te zien. Het bloed druipt langzaam omlaag over het raam naar beneden. Ze komen steeds dichterbij de deur van het lokaal. Ian, Thomas en ik kijken elkaar allemaal tegelijk aan. Niemand weet wat te zeggen. Als de handafdrukken steeds dichterbij komen roept Ian "verstop je snel!" Ian pakt Thomas onder zijn schouders en tilt hem naast de kast. "Ze zien hem zo. We moeten iets vinden hem mee te bedekken." ik zie het laken liggen dat over het skelet hing en loop er naar toe. Als ik hem heb loop ik naar Thomas, gebaar ik dat hij stil moet zijn en leg voorzichtig het laken over hem heen. Ian kruipt snel in de kast waar Thomas eerder in zat. In de kast is maar plek voor een en ik verstop me haastig achter een ongevallen tafel.

Ik zit nog net verstopt of de deur gaat langzaam open. Het word heel erg benauwd in het lokaal opeens. Ik zie een schaduw van iets op de grond vallen. Je hoort de houten vloer kraken als iets zich door het lokaal verplaatst. Ik hoor het steeds dichterbij de tafel komen waarachter ik zit verscholen. De zweetdruppels lopen over mijn hoofd. Ik houd mijn adem in, bang dat elk geluidje me fataal kan worden. Het geluid komt steeds dichterbij, totdat het vlak voor mijn tafel stopt. Ziet het me? Is dit het einde? Ik zie twee blote voeten waar wat spetters bloed op zitten door een spleetje onderaan de tafel. De voeten zijn zo wit als sneeuw en hebben geen menselijke kleur. Wat is dat? Na een paar seconden stil te hebben gestaan lopen de voeten weer van mijn tafeltje vandaan. En laat bloederige voetafdrukken achter. Kort daarna hoor ik de deur dichtgaan en word het lokaal minder benauwd. Ik blijf een paar minuten zitten om zeker te zijn dat we veilig zijn.

Het voelt alsof ik al die tijd mijn adem heb ingehouden. Ik sta op met bibberende knieën en kijk het lokaal rond. Op de grond staan nog bloederige afdrukken van de voeten. Ik loop naar Thomas toe en til het laken op. Zijn gezicht is lijkblijk en hij kijkt me verschrikt aan. "Wat was dat...?" vraagt hij angstig. Op hetzelfde manier kwam Ian uit de kast en nee niet op die manier. "Ik zag een paar witte voeten, die bloederige afdrukken achterliet, het zag er niet menselijk uit in ieder geval.''

"Help me overeind komen" en Thomas strekt zijn armen naar me uit. "Weet je het zeker?" zeg ik terwijl ik hem omhoog help. Met veel pijn en moeite lukt het hem overeind te staan. Hij loopt een paar stappen en glimlacht "Ik red me wel weer" zegt hij trots terwijl hij bij ons komt staan. Zijn glimlach verdwijnt ook weer zo snel als hij was gekomen omdat de deur achter ons met een krakend geluid open gaat. We draaien ons allemaal tegelijk om om te zien wat we aantreffen. Willen we het eigenlijk wel weten?