exit

12

Langzaam opent Thomas de deur. Het is erg donker en het is lastig te zien wat er zich binnen bevind. Thomas loopt langzaam naar binnen. Ik en Ian volgen. Op het eerste gezicht is er niks te zien. We kijken het lokaal even rond, maar er is niks opvallends aan op te merken. We willen net terug lopen als we een geluid horen dat afkomstig is van een kast achterin het lokaal. Thomas gebaard dat we stil moeten zijn en ik en Ian kijken elkaar aan en volgen Thomas naar de kast. Thomas ademt diep in en trekt de kast deur open.

Mijn ogen worden groot als ik besef wat ik zie. Ik zie geen lijk, skelet of monster. Er zitten mensen in, levende mensen! Een jongen en een meisje kijken ons geschrokken aan. Als ze eenmaal zien dat wij ook tieners zijn verschijnt er blik van opluchting op hun gezichten. Ze zijn van ongeveer onze leeftijd. Ze zijn erg mager en zien er moe uit. ''Zie je wel dat ik gelijk heb.'' zegt Thomas. Ian heeft een 'Hij heeft inderdaad gelijk' blik op zijn gezicht en staart daarna naar de grond.

''Wie zijn jullie?'' vraagt de jongen met de blonde haren verdedigend. ''Dat kunnen we ook van jullie vragen.'' zegt Thomas. ''Ik ben Matt en dit is Sam.'' gebaard Matt naar het meisje naast hem. ''Wij zijn Thomas, Ian en Naomi. Hoe lang zitten jullie hier al?'' Matt fronst. ''Ik weet het niet goed... een week, een maand zou kunnen? Je hebt hier niet echt tijdsbesef.'' Ian kijkt me even aan voor hij ook zijn mond opent. ''Hoe zijn jullie hier beland?'' De jongen zucht. ''Weddenschap. Wie het het langst hier zou volhouden kreeg honderd euro. We zijn onze andere vrienden kwijtgeraakt en hebben geen idee waar ze zijn. Die weddenschap was het in ieder geval niet waard.'' Thomas knikt instemmend. Het meisje naast Matt heeft de hele tijd nog niks gezegd en staart bang naar de grond.

''Hoe komen jullie hier?'' vraagt Matt. Thomas glimlacht even naar de grond, maar die verdwijnt al snel gevolgd door een schuldige blik. ''Door mij... Ik liep hier naar binnen en werd wakker met vele verwondingen bij Ian en Naomi, de rest weet ik niet meer. Hebben jullie al een uitgang kunnen vinden?'' Matt zucht. ''Nee gast, ik denk niet dat die hier is en dat we hier vastzitten tot onze dood.'' Thomas kennende gaat hij niet akkoord met dit antwoord. ''Er is vast wel een uitweg, je moet niet zo snel opgeven. '' Matt grinnikt. ''Geloof me dude, je bent nu nog optimistisch, maar dat is na een week wel over...''

Ik weet niet goed wat te zeggen of te denken. Ik staar naar het meisje genaamd Sam als ze opmerkt dat ik staar kijkt ze me aan. Ze kijkt nogal onzeker en de blik in haar ogen is leeg. Zal ik er straks ook zo uitzien? Ondertussen zijn Ian en Matt aan het praten over voedsel. ''In de kantine is voedsel te vinden en ook behoorlijk nog wat. Daarom hebben ik en Sam het zolang volgehouden hier.'' antwoord Matt. ''Wij kunnen ook wel wat voedsel gebruiken vind je niet Thomas? Onze voorraad is bijna op.'' Het is inderdaad best lang geleden dat ik gegeten heb. Het gevoel van angst maakt nu plaats voor een honger gevoel. ''Ik kan je de weg wel wijzen. Het is niet heel ver weg. Volg mij'' Matt loopt voorop het lokaal uit met Sam hem op de voet volgend. Ik, Ian en Thomas volgen Matt naar de kantine.

De kantine bevind zich op de begane grond, vlak bij de grote hal. Matt loopt de kantine in. De kantine is donker en verlaten. Het is moeilijk voor te stellen dat hier ooit leerlingen aten, lachte en praatte met elkaar. Het enige wat nu nog over is een duisternis en leegte. ''We hebben hier nog elektriciteit, maar houden de lichten uit om geen ongewenste aandacht te wekken.''zegt Matt en hij loopt naar een grote koelkast en doet hem open. Hij is helemaal gevuld met eten. Het is niet in de beste staat, maar het is tenminste eten. Hoe heeft dat eten zo lang goed kunnen blijven? ''Er staan nog een paar andere aan de andere kant van de kantine, maar jullie mogen deze wel gebruiken. Pak maar wat je wilt. '' Thomas knikt gretig en pakt van alles en nog wat. ''Wij zitten aan die tafel in de kantine.'' en hij gebaard naar een tafel. ''Als jullie willen kunnen jullie erbij komen zitten. Ik ben wel benieuwd wat jullie hebben meegemaakt.'' nadat gezegd te hebben pakt Matt wat eten uit een andere koelkast en gaat bij Sam zitten aan een tafel.

''Hoe kan het dat deze koelkasten het nog doen en er zoveel eten is?'' vraag ik. Thomas kijkt de kantine rond. ''Het lijkt wel of dit het enige gedeelte is dat nog elektriciteit heeft. Erg vreemd...'' Ik wil net iets zeggen als Ian me voor is. ''Wees blij dat we eten hebben Thomas.'' Thomas kijkt mijn kant op en ik geef hem een 'ga maar niet in discussie' blik. Hij staart even naar het eten en loopt dan richting de tafel waar Matt en Sam aan zitten. Ik en Ian gaan ook zitten en Matt kijkt op. ''Toch gekomen?'' Zijn blauwe ogen doordringen even de mijne. ''Ja, en nogmaals bedankt voor het eten.'' zeg ik zacht. Hij glimlacht. ''Geen probleem.''

Het is even stil als Matt weer begint te praten. ''Dus, met hoeveel zijn jullie?'' Thomas neemt het woord voor iemand anders kan antwoorden. ''Wij zijn met zijn drieën en jullie?'' Matt zucht even. ''Vieren, Ik heb Sam nog kunnen vinden. Haar broer echter niet en een vriendin van ons is ook nog spoorloos.'' Sam lijkt tranen in haar ogen te krijgen. ''Ik heb een vraagje.''  begint Matt ''Zijn jullie toevallig ook... iets....tegenkomen in deze school?'' Hij kijkt even achter zich. ''Dat monster bedoel je?'' vraag ik. ''Ja, ik weet niet goed wat het is, maar je moet er voor oppassen. En dat is niet het enigste wat zich hier bevindt. Ik ben nog twee andere tegenkomen, van die monsters...'' en Matt kijkt ons alle drie kort aan. ''Je hebt al meer gezien dan ons, wat weet je nog meer?'' vraagt Thomas nieuwsgierig. ''Ik weet al aardig wat, en ik wil je best helpen hier weg te komen. Op een voorwaarde dan.''                                                                                                                                                                                                              
''En dat is..?'' vraagt Ian. ''Help me mijn vrienden te zoeken.''