exit

22

"Wat is geactiveerd?" ik kijk Liam vragend aan. "Het kristal." antwoord hij koel. "Er bevindt zich in deze school een blauw kristal met grote krachten, het is een speciaal kristal waarvan er maar één bestaat op de hele wereld. Het word het darkile kristal genoemd. Degene die het kristal in bezit heeft is bijna onsterfelijk. Er zit wel een nadeel aan. Je kunt het kristal maar één keer gebruiken, daarna verdwijnt hij. Je moet hem dus nuttig gebruiken." ik laat even alles tot me bezinken voor weer duizenden vragen op hem wil afvuren, maar hij lijkt me voor te zijn.

"Je vraagt je zeker af waarom het hier is? Dat komt omdat Chrissie het namelijk droeg om haar nek.'' ''Chrissie?'' onderbreek ik hem. ''Ja, je wist haar naam waarschijnlijk nog niet dan? Na haar dood en deze vloek is hij ergens in deze school verstopt. Als je het kristal weet te vernietigen zal de vloek zwakker worden, waardoor je hem misschien kunt verbreken. Pas wel op. Het kristal is niet makkelijk te vernietigen en als je het kristal bij je draagt zal Chrissie je goed kunnen vinden. Het is een soort extra oog voor haar." ik knik. Er is zoveel informatie om te verwerken. ''Heb jij het kristal nog niet kunnen vinden?'' vraag ik aan Liam. ''Helaas niet'' antwoord hij. ''Hij is erg goed verstopt. Ik denk dat hij bewust zo is verstopt dat je hem niet zomaar kunt zien.''

Als Liam hem al niet heeft kunnen vinden hoe moet ik hem dan wel kunnen vinden? Ik zit een beetje aan mijn armbandje te friemelen als ik plotseling een stem hoor. 'Je kunt niet vluchten van mij...' Het is een jonge mannelijke stem, ik schat van een tiener. Ik kijk angstig om me heen, maar behalve Liam en mij is er niemand anders in het lokaal. Liam ziet dat ik me niet op me gemak voel. ''Wat is er?'' heeft hij niks gehoord? ''Hoorde jij die stem niet?'' zeg ik snel. ''Nee, ik heb niks gehoord. Wat zei die stem dan?'' ik dacht weer aan die stem die zomaar uit het niets kwam. ''Je kunt niet vluchten van mij'' zeg ik zacht. Liam fronst. ''Vreemd, ik heb niks gehoord.'' heb ik het me ingebeeld?

Ik staar naar de tatoeage op Liam's arm die nog steeds oplicht. ''Ziet het kristal er zo uit Liam?'' en ik wijs naar de tatoeage op zijn arm. Hij bestudeert hem eerst goed voor hij antwoord geeft. ''Ik weet het niet. Ik heb hem zelf nog nooit gezien of kunnen vinden, maar het zou best mogelijk kunnen zijn.'' Op zijn arm staat een dun staafje gemaakt van kristal dat sommige mensen als ketting dragen. Alleen deze is bijzonder vergeleken met wat die andere mensen om hun nek dragen. Wat moet ik doen met het kristal als ik hem vind? Misschien nog belangrijker, hoe vind ik hem?

Ik kijk het lokaal rond, iets wat ik eerder nog niet gedaan had. Echt anders dan de andere lokalen is het overigens niet. Wat omgevallen tafels, stoelen en papieren die al lang geleden vergeten zijn geraakt. Ik sta op van mijn plek en besluit om wat papieren te verzamel en ze te lezen.

Na heel het lokaal te hebben doorgespit heb ik in totaal zeven stukken papier. Allemaal verschillende handschriften, verschillende verhalen. Ik neem weer plaats naast Liam die nog steeds voor zich uit loopt te staren en begin te lezen. De meeste zijn kort. Kreten om hulp. Personen die vermist zijn geraakt en plaatsen waar mensen met elkaar willen afspreken. Een brief in het bijzonder trekt mijn aandacht. Het is ook niet een berichtje die vluchtig is achtergelaten, maar het lijkt eerder een stuk uit een dagboek.

Dag 30

Ik lijk langzaam te verdrinken in de duisternis. Ik ben hier in de val gelokt en nu is er geen uitweg meer mogelijk. Ik weet waarom. Ik weet waarom ik hier vastzit, maar ik ga hier nog liever dood dan spijt hebben van wat ik heb gedaan. De beelden staan nog steeds in mijn geheugen gegrift. Je was zo mooi, zo mooi van buiten en van binnen. Mijn gedachte zijn nog vaker bij jou dan bij de realiteit. Ik leef meer in de beelden van het verleden, dan in deze nachtmerrie waarin ik nu vast zit. Het zal niet lang meer duren, voor ik bij je kan zijn. Dan ben je altijd van mij.

Je kunt niet eeuwig vluchten van mij...

Die zin. Hij lijkt sprekend op die zin die ik kortgeleden nog had gehoord. Althans, dacht gehoord te hebben. Deze brief kan ik beter bewaren. Ik vouw hem op en prop hem in mijn broekzak. Misschien liggen er wel meerdere door de school verspreid? Wie zou ze geschreven hebben? Ik merk dat ik erg moe ben. Het lijkt wel alsof slapen hier geen nut heeft. Ik leg mijn hoofd op mijn knieën en sluit mijn ogen even.

Ik sluit ze overigens niet lang en wordt wakker van mijn broek die nat wordt. Ik kijk snel op en zie tot mijn schrik dat de kamer is gevuld met bloed. Het stroomt van de muren en zorgt ervoor dat het laagje bloed op de vloer steeds groter wordt. Dit is te onwerkelijk om waar te kunnen zijn, maar hoe dan ook ik moet hier weg wezen!

''Liam, Liam!'' Liam lijkt me niet te horen. Hoe zorg ik er ook voor dat de aandacht van een geest trek? Ik probeer aan zijn arm te trekken, maar mijn handen gaan er dwars doorheen. Het voelt vreemd. Shit, wat moet ik nu doen. Het bloed stijgt alleen maar en als ik niet maak dat ik wegkom dan word het mijn dood. ''Liam!'' mijn stem klinkt nu wanhopig en de tranen in mijn ogen maken mijn zicht wazig. Wat ik ook doe Liam reageert niet. Ik ben zo in paniek dat ik in plaats van weg te gaan blijf staan, hopend dat Liam reageert.

Ik ga hem niet achter laten. Het bloed dat nu inmiddels tot mijn schouders komt word alleen maar hoger en hoger. In paniek probeer ik te kijken of ik kan ontsnappen, iets wat ik veel eerder had moeten doen, maar ontsnappen kan ik niet meer. Het bloed komt tot aan mijn kin en het enige wat ik kan doen ik huilen in paniek. ''LIAM!'' zijn de laatste woorden die nog kan zeggen voor compleet ben verdwenen in het bloed.