Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

37. Winterprom

Start muziek bij ***
Alyssa

Alles is vaag als ik mijn ogen open doe. Een wit plafond is het eerst wat ik zie. De lamp danst voor mijn ogen en prikt pijnlijk. Hoe kom ik aan deze hoofdpijn? Waar was ik eigenlijk? Ik ga langzaam omhoog zitten. Het zachte matras vouwde om me heen. Een warme deken lag op mijn benen. Een pyjama omhuld mijn met blauwe plekken bedekte lichaam. Ik wrijf de slaap uit mijn ogen en kijk de kamer rond. Ik was op school. Wacht eens, op school?! Was ik eindelijk terug!? Ik spring mijn bed uit en ga mijn kamer uit. Ik wil naar beneden rennen als ik papa hoor. 'U had gelijk, schoolhoofd. Bij mij is het nog gevaarlijker dan hier...' zegt hij. Ik ga half naar beneden. Net genoeg om papa en het schoolhoofd te zien. Papa had een mitella om en stond met zijn rug naar de trap, tegenover Bell. 'Het is al goed. Ik ben blij dat ze weer heelhuids hier is.' zegt Bell vergevend. 'Weet u zeker dat u niet wat langer blijft? Met Kerst gebeurt dat ene weet u nog? Dat is een grote stap voor haar.' Dat ene? Wat is dat? 'Ik kan niet blijven. Dat weet u ook. Nu ze weten waar ik ben, weten ze ook waar zij is. Ik breng haar alleen maar nog meer in gevaar.' Bell zucht hoorbaar. 'Goed dan. Ze heeft veel belangrijke dingen gemist de afgelopen twee weken. Zorg er wel voor dat u bereikbaar bent voor haar.' Ik had genoeg gehoord. Ik sluip terug naar boven waar ik bijna tegen Angelica op bots. Ze keek me lang en zwijgend aan. Ik trek haar mee naar mijn kamer waar ze haar tong terug vindt. 'Allemachtig, Alyssa. Laat me nooit meer zo schrikken!' roept ze en ze omhelst me opgelucht. 'Wat...' vraag ik langzaam maar Angelica blijft maar ratelen. 'Ik schrok me helemaal dood toen je ze binnen droegen. Je leek wel dood! Evan zei natuurlijk dat het niet zo was maar hoe kon ik dat nou geloven?! Je vader was neergeschoten en hij was dood op van het vechten. Je moeder...' 'Stiefmoeder.' zeg ik koud. Ze was mijn moeder niet. 'Sorry. Je stiefmoeder. Ze was helemaal in paniek. We hebben haar eerst drie koppen met kruidenthee gegeven anders was ze niet gekalmeerd. En Evan... Ik heb nog nooit iemand zo bezorgd gezien. Hij heeft bijna Nadia's arm eraf gehaald met dat ijs van hem... Ze heeft hem nog een blauw oog gemept en is toen weg gegaan.' Ik pak kleren uit mijn tas en trek ze snel aan. 'Wat ga je doen?' vraagt Angelica. 'Ik ga Evan zoeken. Waar is iedereen?' 'Alys, ik moet je wat zeggen.' Ik stop met het doen van mijn haar en kijkt vragend naar Angel. 'Wat dan?' Angelica keek verdrietig naar de grond. 'Er zijn meer verdwijningen geweest. Elf stuks.' Verbijsterd kijk ik haar aan. 'Elf?! Zijn er elf leerlingen verdwenen?!' Angelica scheurt haar blik van me af en kijkt naar mijn bureau. 'Jawel. We hebben geen sporen, helemaal niks. Chantal is weg, het zusje van Ethan en zelfs Dion, die schermer. De Hoge Raad overweegt om de school voorgoed te sluiten.' Ik haal voor de laatste keer de borstel door mijn haar en doe mijn schoenen aan. 'Kom mee.'

Als we buiten staan, merk ik al één ding op. Het was stil. Niemand was buiten of rende snel weg. 'Wauw, het heeft echt impact gemaakt.' fluister ik. 'Heel veel impact, kan je beter zeggen. Professor Princeps heeft een zenuwinzinking gehad, Chin heeft al dagen geen les meer gegeven en het schoolhoofd... Die blaft iedereen af die ze tegenkomt. Er zijn al tientallen ouders geweest die hun kinderen zijn komen ophalen.' We lopen snel naar binnen. Binnen was het warm en heel druk. Tientallen leerlingen zaten in rijen in de gang, samen met hun ouders. Voordat de ouders ons vragen konden stellen, rennen we snel naar ons verborgen hoofdkwartier. Als we daar binnen komen valt me al één ding op. De jongens waren er ook! Als ik nog geen drie stappen binnen heb gezet word ik al aangevlogen door Evan. Als hij me een kus heeft gegeven kom ik in een wurgende knuffel van Nadia terecht. Als ik iedereen gedag heb gezegd, kom ik er achter waarom de jongens er ook zijn. Ethan wil wraak. Zijn zusje is het enige wat nog niet door zijn ouders verkloot is. Hij wil niet dat ze te erg veranderd. En Evan... Die leek woedend. Hij had zich moeten verantwoorden tegen de ouders van Dion die zoveel mogelijk antwoorden wouden hebben. 'Het enige wat de leerlingen optimistisch houdt is het Winterprom dat er aan komt. Veel willen gewoon door ondanks de grote problemen.' vertelt Juan. 'Hoelang zijn jullie hier al mee bezig?' vraag ik. 'Sinds jij weg bent. Ruim twee weken non stop.' bekend Esmeralda. 'Laat we maar even een pauze nemen. Jullie werken veel te hard.' besluit ik. 'Maar mijn zusje dan?!' roept Ethan kwaad. 'Ze is nog maar veertien! Ik kan haar daar niet achterlaten!' 'Ethan, dat snap ik best wel. Maar je moet nu even verder. Als je geen pauze houdt dan komen we er nooit.' 'Nee! Ik blijf hier! Lynn moet daar weg!' Ik blijf kalm. 'Dat is prima maar ik ga weg. En de rest ook. Anders blijven we aan de gang. Ga iets nuttigs doen. En niet alleen maar wachten.' Godzijdank beaamde iedereen mijn opmerking en ging gelukkig was anders doen. Nadia en Aisha ging trainen, Angelica en Juanita ging werken, Nephthys ging nog even zwemmen en Esmeralda ging dansen. Aurora bleef bij Ethan terwijl ook de rest van de jongens weg gingen. 'Zullen we wat gaan drinken?' vraagt Evan en vouwt zijn armen om me heen. Ik knik giechelend. Het was echt leuk om een lieve vriend te hebben. We gingen naar de Smoothie Bar en bestelde beide hetzelfde, aardbeien en chocola, en gingen buiten in het gras zitten. Wel meerdere leerlingen met hun ouders zaten buiten. 'Weet je, ik weet helemaal niks van je...' zegt Evan ineens. Ik kijk op van de vlinder die op mijn hand zat. 'Oh nee? Vraag maar raak dan.' lach ik. Evan gaat recht tegen over me zitten en denkt even na. 'Ja, ik weet iets. Wat is het ergste wat je ooit hebt gedaan?' Ik schiet in de lach. 'Thuis of op school?' 'Beide.' lacht hij terug. Ik drink mijn smoothie op en zet het glas dan in het gras. 'Oké... Thuis heb ik ooit een mok naar mijn vaders hoofd gegooid.' Evan gaapt me aan. 'Dat meen je niet.' 'Jawel. Ik had een pianoconcours heel laat en ik mocht niet gaan. Daardoor heb ik een prestigieuze prijs misgelopen en een beurs voor een muziekopleiding. Hij vond het heel gewoon maar ik was echt woedend. Toen ik net thee dronk zei hij dat het niet zo belangrijk was voor me en toen...' vertel ik en moet even lachen. 'Dan was het terecht.' lacht Evan. 'Soort van. Een week geen games als straf...' lach ik. 'En nu school.' 'School... Tja, daar doe ik veel erge dingen. Maar ik denk dat het toch die krekels vorig jaar waren.' 'Ja, dat was wat. Maar je hebt me wel toen gered van een verschrikkelijk uitbrander van Chris. Net toen hij ermee wou beginnen vlogen al die krekels in het rond.' Ik lach. 'Oké nu jij. Wat is een ding wat je vroeger deed en nu nog steeds doet?' Evan valt achterover in het gras en legt zijn lege gras naast hem. 'Geen idee eigenlijk.' Ik ga naast hem liggen. 'Er is wel wat. Anders wou je me wel aankijken.' 'Goed!' en hij gaat weer zitten. Hij mompelt snel iets. 'Wat?' vraag ik en schop hem zachtjes tegen zijn rug. 'Ik heb vroeger gedanst, oké!' roept hij harder. Ik schiet in de lach. 'Dansen? Jij? Ballet zeker?' gier ik. Evan buigt zich over me heen en kust me om me de mond te snoeren. 'Nee, stijldansen. Samba, paso doble, wals en dat soort dingen.' fluistert hij als hij zijn lippen weer van me af haalt. 'Ik heb wel ballet gedaan. Heel kort.' fluister ik terug. 'Jij en ballet? Dat net zo iets als een pinguïn die kan vliegen.' grijnst hij. 'Echt heel kort hoor. Toen ik zes was ofzo. Tot mijn achtste. Ik was er wel goed in maar ik ergerde me dood aan die moeders die nog niet elkaars nepwimpers van elkaars gezicht aftrokken als ze weer eens ruzie hadden over hun dochters talent.' Ik ga kort even zitten. 'En aan het feit dat mijn moeder er nooit zat.' fluister ik zachter. Ik krijg een warme knuffel. 'Kom eens hier, jij.' fluistert hij en werkt me tegen de grond. 'Evan? Wat doe je nou?' giechel ik tussen een paar kusjes door. 'Je een beetje gerust stellen.' fluistert hij in mijn oor en zijn lippen belanden in mijn hals. 'Heb je zin in het Winterprom?' vraagt hij als hij even stopt. Ik knik instemmend. 'Natuurlijk. Ik ga met jou.' Hij lacht lief naar me. 'En ik wil wel eens weten hoe goed jij echt kan dansen.' vervolg ik. 'We zien het wel.' en we kussen weer. Zijn hand schuift mijn shirt iets omlaag over mijn schouder als ik ineens een stem hoor. 'Alyssa?' Ik kijk langs Evan heen omhoog, die gelijk stopt. Esmeralda en Nephthys stonden giechelend te kijken. 'Ik hoop dat we niet storen.' giechelt Esmeralda. 'We moeten even je vriendin lenen, Evan.' lacht Nephthys. 'Moet dat echt?' vraagt Evan schuldig en lacht. 'Helaas. Toch wel.' Ik sta op, geef Evan nog een lange knuffel en ga dan mee met mijn vriendinnen. 'Dus wat is er zo bijzonder waarvoor jullie me nodig hebben?' We gaan naar een gedeelte van de eerste verdieping waar ik nog nooit ben geweest. De kunst lokalen. 'Dus... Esmeralda is mee uit gevraagd naar het Winterprom.' zegt Nephthys verveeld als we voor de deur staan. 'Echt niet! Door wie?!' roep ik. 'Zeg ik nog niet. Maar daar gaat het niet om. Ik had geen jurk.' fluistert Esmeralda. 'Je had wel iets van mij kunnen lenen...' bied ik aan. Wacht eens... Ik heb ook geen jurk! 'Ja, die gedachte had zij dus ook.' lacht Nephthys alsof ze mijn gedachten kon lezen. 'Dus ik ben even bezig geweest in plaats van te gaan zwemmen.' en ze duwt me het kunst lokaal in. Gelijk blijf ik stokstijf staan. Een prachtige sneeuw witte cocktail jurk stond op een paspop. De jurk rok van tule en een band van witte zijde, bezet van glinsterende hoekige steentjes, en vanaf de band een schouder band ook van tule. 'Nephthys... Hij is zo mooi! Heb je hem echt zelf gemaakt?' vraag ik bewonderend en laat vingers tussen de verschillende stoffen glijden. 'Ja.  Voor mijn toelating voor privéles bij mevrouw LaBroché. Ze vond het geweldig en wil hem graag bij iemand zien dus toen dacht ik aan jou.' Ik geef Nephthys een grote knuffel. 'Hij is echt prachtig! Ik ga hem voor je dragen volgende maand!'