Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

48. Het Zwarte Geestenkristal

Osiris
Ik kijk versteend naar Alyssa die me agressief aan kijkt. Het Zwarte Kristal glinsterde rond haar hals en gloeide duivels. Waarom moest zij dit nou weer overkomen? Alyssa was een goed mens, zij moest geen monster worden. 'Alyssa? Kan je me horen?' vraagt Chin en loopt met langzame passen op haar af. Haar blik verschiet van mij naar hem en haar groene klauw veranderd weer in een arm. 'Ik weet dat je me kan horen. Je moet je niet laten bezitten door Sisi of Ikaruga. Door niemand. Doe de ketting af en dan helpen we elkaar...' Even flitsen haar ogen tussen normaal en slangachtig maar ze blijft staan. Als Chin ineens te dichtbij komt schiet er een speer uit de grond. 'Mortus Army.' gromt Alyssa. Ze sprak met een dubbele stem alsof er iemand anders door haar stem heen praatte. Mortus Army... Dat betekende Doden Leger! 'Chin, het is Ikaruga die haar bestuurt.' sis ik naar hem en trek Nadia een eindje achteruit. Ik had gelijk. Een soort zombie klom uit de grond, grommend, hijgend en zwaar bewapend. Hij had bloedende messen op zijn armen en zijn kale schedel was bedekt met een grote helm met horens. Zijn benen waren alleen botten en op zijn armen waren op sommige plekken nog spieren. Zijn bovenlichaam was nog bedekt met vlees maar al zijn organen waren zichtbaar zoals zijn on-dode hart. 'Ik word niet goed...' fluistert Nadia kokhalzend en rent naar de zijkant van de tent. 'Blijf hier!' roep ik. Met een gil kwam ze terug als er nog meer soldaten boven de grond komen. 'Eindelijk weer terug.' zegt een vrouw trots als ze boven de grond komt met haar commandant. Ze had lange witte haren die tot op de grond kwamen, een zwart harnas aan, een gigantisch zwaard en groot ovaal schild op haar rug. 'Ikaruga...' fluistert Chin geschokt en blijft doodstil staan. Ikaruga merkt Chin op en begint te lachen. 'Als dat de Onsterfelijke niet is. Waar is je vrouw? De onsterfelijkheid opgegeven?' lacht ze gemeen. Ze gaat op Alyssa af en slaat haar arm om haar schouders. 'De nieuwe Meester... De Witte Kant moet opzoek naar een nieuwe Meester want wij hebben onze Meester gevonden...' zegt ze trots. Ze maakt een vaag gebaar naar haar soldaten, die stuk voor stuk op één knie te zakken. Ikaruga buigt ook voor Alyssa. 'Meesteres... Het is mij een eer. Mijn leger staat voor u klaar.' zegt ze trots. Alyssa knikt instemmend. 'Maak ze af. Maak Blonk af. Iedereen.' gromt ze. Ikaruga lacht duivels en gaat weer staan. 'Maze Aeru!' roept Ikaruga. Chin loopt terug naar mij en Nadia, die inmiddels heeft overgegeven, en vertaalt het bevel van Ikaruga. 'Ze gaat iedereen afslachten. We moeten de kinderen in veiligheid brengen anders gaan zij er ook aan.' fluistert hij snel als leger langs de tenten marcheert, richting de muur. 'Ik ga niet weg zonder Alyssa.' zeg ik serieus en ga op Alyssa af die werd bewaakt door de on-dode soldaten. Ik sluip om ze heen en weet tussen ze door te komen. 'Alyssa, je moet wakker worden. Luister naar me, je moet hier uit wakker worden. Dit is niet echt. Je moet geen wraak nemen.' fluister ik en pak haar bij haar schouders. Dat was niet zo slim. Ze kijkt me giftig aan en sist als een woedende slang. De soldaten draaien zich om en pakken me bij mijn armen. 'Idara Takena!' grommen ze. 'Geen zorgen, Alyssa.' zegt een vrouwenstem en een soort zwart gat ontstaat. Een vrouw met gigantische leerachtige vleermuisvleugels kwam uit het pulserende zwarte gat. Ze had groene klauwen en openlijke kleding. Haar donkere laarzen kwamen tot boven haar knie. Ze was een mooie vrouw als ze niet zo eng was. 'Ik zorg wel voor deze indringer.' 'Neem zijn ziel.' gromt Alyssa en kijkt richting Nadia en Chin, die doodsbang naar de vrouw keken. 'Ik zorg voor hen.' snauwt Alyssa en gaat op Nadia af. De vrouw kwam akelig dichtbij. Ik voel haar warme adem in mijn gezicht als haar blauwe ogen me aankijken. 'Een krijger... Die smaken altijd goed.' zegt ze genietend. 'Maar eerst...' Haar rode lippen kwamen steeds dichterbij mijn mond en haar klauw ligt op mijn borst. Dit kan niet goed zijn...

Alyssa
Indringers... Zij waren indringers. Ik luister naar de vechtende geluiden van het leger. Het klonk goed. Het geschreeuw, het gesmeek. Zij moesten lijden! Zij moesten voelen wat ik voelde. 'Alys, ik ben het! Nadia!' roept het meisje bang. 'Ik ken geen Nadia.' roep ik. Ik meende het. Wie was zij? Het meisje begon te huilen. 'Je kent me wel. We zitten samen op school. We hebben samen gevochten om de Crime Week trofee. Je kent me wel!' snikt ze zielig. Ik smijt de man die bij haar was aan de kant en ga voor het meisje staan. 'Nee. Ik ken je niet. Ik ben de Zwarte Meester. Jij hoort voor me te buigen.' 'Nee, dat ga ik niet doen!' roept ze kwaad. 'Jij bent zo'n kind dat niemand wil! Een ongewenst kind!' schreeuw ik. Nu deed ze iets wat ik niet eens kon blokkeren. Ze springt tegen me op en kust me. Geschrokken voel ik haar lippen op de mijne. Ze kust me echt! Dingen flitsen door mijn hoofd. Hoe ik aankwam op school, hoe mijn eerste ontmoeting met Angelica verliep, de wedstrijd van Crime Week, mijn eerste kus van Evan... Ze haalt haar lippen van mijn mond en kijkt me wanhopig aan. 'Het spijt me. Ik... Ik had het niet moeten doen. Ik weet wel dat je op jongens valt en niet op mij.' fluistert ze. 'Ik weet dat ik ongewenst ben.' Nadia... Ik kijk haar aan. 'Ik was niet mezelf. En jij had het eerder moeten zeggen dat je lesbisch was. Wat maakt het uit! Jij bent mijn beste vriendin en ik zou moeten aanpassen aan jou.' zeg ik. Nadia vliegt me huilend om mijn nek. 'Dank je! Je bent echt een zus voor me!' roept ze gelukkig.