Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

33. Ziekte en eenzaamheid

Alyssa

Ik staar hem aan. Zijn woorden galmen nog na in mijn oren. Naar huis? 'Papa, dit is een grapje toch?' lach ik nerveus en pruts aan de roos van Evan. Een diepe frons verschijnt in zijn voorhoofd. 'Zie ik er zo uit?' vraagt hij bloedserieus. Ik voel me kleiner worden onder zijn zware blik. Natuurlijk maakte hij geen grapjes. Het was mijn vader... 'Pak je spullen.' 'Hoe vond je de show?' vraag ik met een kleine glimlach. 'En hoe vond je me zingen? Het ging echt goed. Wat vond je?' Even hoop ik op een beetje trots. 'Je hebt een halfuur om klaar te zijn en buiten te staan.' beveelt hij en hij verdwijnt het theater uit. Overrompeld door het nieuws ga ik geschrokken zitten. Evan kwam weer terug de coulissen op. 'En?' vraagt hij. Ik schud snel mijn hoofd en bedwing mijn tranen. 'Wat is er nou?' vraagt hij en slaat zijn armen om mijn middel. Zonder woorden schud ik mijn hoofd en maak zijn armen los. 'Wat is er? Kom op, dan gaan we naar de Grote Zaal.' Ik zeg niks en pak mijn tas. 'Wat is er nou toch? Waarom zeg je niks?' vraagt hij en pakt mijn hand. Ik kijk hem verdrietig aan waardoor zijn glimlach verstomt en verdwijnt. 'Ik...' begin ik maar kom niet veel verder. Ik kom in een lieve knuffel terecht terwijl hij liefdevol over mijn hoofd strijkt. 'Is het je vader die plotseling er was?' fluistert hij. Ik knik terwijl mijn tranen een vlek maken in zijn blouse. 'Hij heeft een privéleraar ingehuurd voor thuis les.' snik ik. Zijn hand stopt met aaien en zijn geschokte ogen boren in die van mij. 'Dat meen je niet...' stamelt hij. Ik knik en veeg mijn tranen weg. 'Haalt hij je nu echt weg van school?' Ik knik weer en leun tegen hem aan. We blijven het laatste halfuur samen. Ik pak mijn spullen en kijk voor de laatste keer de coulissen rond en ga dan het theater uit. Evan loopt bemoedigend naast me als we naar buiten lopen. Ongeduldig stond papa te wachten. Ik zie het krukhandvat kouder worden als Evan er kwaad in knijpt. 'Evan, rustig. Ik ben niet voor eeuwig weg.' en legt mijn hand op zijn arm. Hij kijkt nijdig naar de grond. 'Je vader mag dit niet doen.' sneert hij en hij pakt mijn hand. 'Je hoort hier bij ons. Bij mij.' fluistert hij lief. Ik glimlach bij zijn lieve woorden. 'Dat wil ik ook. Maar...' zucht ik en mijn tranen kwamen weer. Evan draait zich met zijn rug naar mijn vader. 'Dit wou ik je eigenlijk vanavond geven...' fluistert hij en pakt een klein doosje uit zijn zak. 'Mijn opa zegt altijd dat ik het aan degene moest geven waar ik het meeste om gaf. Die heb ik nu gevonden.' Hij geeft me het doosje en veegt mijn emotionele tranen weg. Zijn handen lagen liefdevol op mijn wangen. 'Ik hou van je, Alys.' fluistert hij en geeft me een laatste kus. 'Ik hou ook van jou, Jack Frost.' lach ik sip. Hij lacht om zijn nieuwe bijnaam. 'Maak hem pas open als je thuis bent.' Zijn stem kraakte. Hij vond het ook lastig. Ik begin te lopen. Mijn hoofd schreeuwt bijna dat ik het niet moet doen maar mijn benen beginnen gewoon te bewegen. 'Klaar?' vraagt papa ongeduldig. Ik knik en werp een laatste blik op Evan die me verdrietig na keek. Papa's hand duwt me dwingend naar de auto. Ik ga achter Henry zitten, die me sip via de spiegel aankijkt. 'Het spijt me heel erg, juffrouw.' fluistert hij me toe als papa mijn deur dicht slaat en een ruzie aan gaat met het schoolhoofd. 'Het is niet jouw schuld, Henry. Het is mijn schuld dat je nu nog moet werken. Mijn excuses daarvoor.' fluister ik terug. Hij kijkt me verbijsterd aan met zijn oude blauwe ogen. 'Sinds wanneer...' begint hij maar ik onderbreek hem. 'Evan...' fluister ik verklarend. 'Hij heeft me laten stralen, zou ik maar zeggen.' Even glimlacht Henry. 'Ik ben blij dat u iemand heeft gevonden die zoveel met u kan doen.' Ik wil er dankbaar op reageren als papa naast me achter in de auto komt zitten en snauwt dat we kunnen gaan. Henry draait de auto om en rijdt over de aangelegde paden naar de uitgang. Het doosje ligt lusteloos op mijn been terwijl ik er met mijn vingers overheen ga. Papa grist hem ineens weg en stopt hem in de zak van zijn jas. 'Geef terug!' schreeuw ik en probeer het doosje terug te pakken. Papa duwt me terug in mijn stoel en kijkt me dreigend aan. 'Je krijgt het niet terug. En nu blijf je zitten waar je zit.' beveelt hij. 'Maar ik heb hem van Evan gekregen!' roep ik hulpeloos. 'Dat maakt me niks uit. Zitten!' Ik zak kwaad terug in mijn stoel en zwijg koppig de rest van weg. Zak stront. Ik kon voelen dat papa steeds onrustiger werd als we ons grote landhuis naderen. Waarom?