Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

22. Meer vragen dan antwoorden.

Alyssa

Sneaky gooi ik het ijswater over zijn hand. Geschokt trekt hij zijn hand terug en probeert het er af te halen. Ik wil wel eens weten wat hij verborgen houdt. Hij doet steeds zo raar. En toen in Fenica tijdens de renovatie had hij zulke koude handen. Volgens mij heeft hij die blauwe pijl geschoten. Maar waarmee? Wanhopig schudt Evan met zijn hand om het water eraf te krijgen. Wacht eens, wat deed hij? Ik grijp zijn hand en kijk met open mond naar zijn vingers. Een klein dun laagje gebroken ijs lag op zijn vingers. Langzaam repareerde de scheurtjes zichzelf en vormde een handschoen van ijs. Vol met vragen en een kloppend hart keek ik hem aan. Wie was hij echt? Waarom had hij dit aan niemand verteld? 'I- ik...' stamel ik. 'Ik weet niet wat ik moet zeggen... Ik heb zoveel vragen...' Schuldig kijkt hij me aan. 'Ik weet het. Het is verwarrend. Ik kan maar beter gaan.' stamelt hij met rode wangen. Hij staat op en loopt langzaam naar de uitgang. Niet te geloven. Had ik eindelijk iets ontrafeld en dan vertrok hij zomaar... Fijn, weer zo iemand. Altijd-gehoorzamen-nooit-vragen-stellen-type. Ik dacht al dat hij niet de ware was. Het was weer zo'n gevoelloze zak stront. Rillend sla ik de handdoek dichter rond me heen en sta op. Maar de grond heeft andere bedoelingen. Door het water is alles glibberig en kan ik geen grip vinden. Met een gilletje ga ik onderuit en klap op de stenen. Ik hoor de grond nog net niet denken: 'Goh, laten we haar in het water gooien.' Want een paar centimeter voor het water lig ik stil op de grond. Natuurlijk zat ik helemaal onder het zand, water en schrammen. Ik ga half zitten en ga gelukkig niet nog eens op mijn bek. Een groot blok ijs hield me tegen. Ik kijk op en zie Evan. Zijn hand was blauw gloeiend en alleen op het blok gericht. 'Wauw...' mompel ik zachtjes. Lichtelijk verbaasd helpt hij me overeind. 'Ik had eerder verwacht dat je helemaal gek zou worden zoals het vorige meisje dat erachter kwam.' verklaart hij lachend. Ik lach ook. 'Natuurlijk niet. Waarom zou ik gek worden? Het is echt geweldig wat je kan.' vertel ik maar sla de handdoek dichter om me heen. 'Maar ik heb het nu ijskoud...' 'Kom op dan. Anders wordt je nog ziek.' Samen gaan we terug naar boven terwijl we de warmte tegemoet komen. De zon was onder gegaan en het werd al aardig donker. We verlaten Crystal Cave en gaan terug naar onze huizen. We waren stil. 'Sorry, dat het niet zo gezellig werd als je in gedachten had.' verontschuldigt Evan ineens. 'Het geeft niet. Ik heb wat geweldigs ontdekt en daar ben ik blij mee. Het was hartstikke leuk.' zeg ik rustig. Ik zie hem grijnzen als we het bos uit lopen. Hij was trots... In plaats van lege terrasjes aan te treffen vonden we meerdere leerlingen rond aangestoken vuren zitten. Ook de meiden samen met de jongens van Sea Knight zaten rond een vuurkorf. 'Krijgen we toch nog een vuurkorf.' fluistert Evan en slaat zijn arm om me heen. Genietend pak ik zijn arm vast en leg mijn hoofd op mijn schouder. Jayden fluit als we samen aankomen lopen. Ik voel mezelf rood worden maar Evan moedigt me stil aan om door te gaan. We gaan op een van de boomstronken zitten die rond de vuurkorf waren gelegd. 'En? Hebben de tortelduifjes lekker gezoend?' zegt Milan plagend. Evan wil er gelijk tegenin gaan maar ik snoer hem de mond. 'Nog niet. We waren het net van plan.' plaag ik terug en geef Evan een lange kus. Met heel mijn hart en gevoel zoende ik hem. En hij zoende mij net zo goed terug. Hij zoende echt lekker. De meiden joelen en de jongens waren voor het eerst helemaal stil. Als ik geen lucht meer over heb en stop, trekt Evan mij op schoot. 'Dus...' zegt Tobias ongemakkelijk terwijl hij toekijkt hoe Evan mij stukjes marshmallow geeft. Verstoord kijk ik op. 'Wanneer gaan jullie nou eens uit dan?' vraagt Evan. Juan en Angelica, die naast elkaar zitten, gaan gelijk verder van elkaar af zitten. 'Oh god, wat doen jullie nou weer?' mopper ik en kom van Evan af. Ik neem Angelica's hand en trek haar terug naar Juan toe. 'Zo is het een stuk gezelliger.' Angelica keek me dreigend aan terwijl Juan afwezig met Ethan praatte. Als hij per ongeluk Angelica's hand aanraakt wordt hij zo rood als een biet. 'Waarom wordt je nu rood dan, Juan?' vraagt Nadia uitdagend terwijl ik weer bij Evan op schoot kruip. 'Hou je bek, smerig insect.' scheldt Jayden gelijk. Gelijk wordt er fel geprotesteerd vanaf de meiden tegen Jaydens uitval. 'Wat denk jij wel niet, vuile overzeese neanderthaler!' scheldt Nadia terug. Nu werd er geprotesteerd vanaf de jongens maar zonder mij en Evan. Al snel stond iedereen lijnrecht tegenover elkaar te schreeuwen en te tieren. Ik haal mij schouders op en kijk naar Evan. Hij grijnsde de hele tijd al. 'Wat grijns je nou toch steeds?' vraag ik nieuwsgierig. Hij begint te lachen en knuffelt me. 'Ik bevries al ruim tien minuten de grond.' fluistert hij in mijn oor. Nu begin ik ook te lachen terwijl we kijken naar onze bekvechtende vrienden als er ineens een slang voor mijn voet kruipt. Het angstzweet breekt me uit. Alles behalve slangen!