Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

21. Liefde met een magisch randje

Alyssa

'Waar gaan we nou heen?' vraag ik ongeduldig. Na de bijeenkomst was ik met Evan meegegaan. Hij sleept me mee over een kronkelig pad, diep het bos in. 'Evan, we mogen hier niet komen na zonsondergang.' sputter ik. Evan luistert niet en trekt me koppig aan mijn hand verder. 'Evan kom op nou! Waar gaan we heen?' Hij drukt twee vingers op mijn lippen als teken dat ik stil moet zijn. 'Het is een verassing.' Vermoeid kijk ik hem aan. 'Als het net zo'n verassing is als toen met scheikunde dan weet ik niet of ik het wel wil...' mopper ik. Hij gaat ineens achter me staan en knoopt een blinddoek voor mijn ogen. 'Hé! Wat denk jij wel!' roep ik kwaad. Mijn voeten komen van de grond af als hij me optilt. 'Evan, waar gaan we heen? Mag ik het op zijn minst weten?' Na nog vijf minuten lopen kom ik weer op de grond terecht. In plaats van verder te worden getrokken neemt hij lief mijn hand en begeleidt me rustig. 'Waar gaan we heen? Zijn we ondergronds?' vraag ik. De temperatuur was gedaald en zacht drupte er water. Plotseling stopte we en van de schok gleed ik bijna uit. 'Je mag hem af doen.' hoor ik Evan zeggen. Voorzichtig schuif ik de blinddoek af en knijp mijn ogen gelijk dicht om iets te zien in het duister. Als ik een beetje gewend ben doe ik mijn ogen open. Sprakeloos kijk ik rond terwijl Evan een paar stenen aan de kant schuift om een pad te maken. Prachtige puntige en kleine kristallen sierde de muren, het plafond en de grond. Een rotspunt hing laag over een klein helder blauw meertje die een diepere ingang op de bodem toont. 'Wat vind je?' vraagt Evan nieuwsgierig. 'Ik ben sprakeloos... Hoe heb je dit gevonden?' 'Begin van het jaar liet mijn moeder me dit zien. Het was haar favoriete plekje toen ze hier nog op school zat. Ze noemde het Crystal Cave.' Hij neemt mijn hand helpt me over het smalle hobbelige paadje naar de rotspunt. Het heldere blauwe water drupte van de stalactieten zo het meer in. 'Het is echt prachtig.' stamel ik. Dat was het enige wat ik nog kon zeggen. Hij wist echt wel wat verassing waren. De vele kleuren van de mineralen schitterde in het weinige licht wat er was. Door een kleine scheur in de wand kon de waterval horen stromen en het licht van de maan weerkaatste perfect in het kraakheldere water. 'Kom mee, dit is nog het beste van de hele grot.' Hij neemt weer mijn hand en neemt me mee tot aan het einde van de rotspunt. Hij gaat op zijn buik liggen en ik doe hetzelfde. 'Kijk.' en hij wijst naar de bodem. Langzaam word ik een beetje emotioneel. De volledige bodem van het diepe meer was bekleed met glinsterende kristallen. Het heldere water lijkt me op te slokken in zijn betoverende impact. Ineens werd er een geurige sandwich onder mijn neus gehouden. Kip... Ik kom overeind en gris het brood uit zijn handen. Ik hoor hem lachen als ik een hap neem. Plotseling ramt er een brandend gevoel mijn mond in en wapper ik wanhopig met mijn handen. 'Ik had je misschien moeten zeggen dat hij scherp gekruid was...' proest Evan. Ik drink wanhopig van het water dat hij me aangeeft. Het leek net alsof mijn mond in de brand stond. Ik geef hem een mep waardoor hij het water in glijdt. Nu was het mijn beurt om te lachen. Drijfnat kwam hij het meertje weer uit. 'Wacht jij maar eens.' mompelt hij duister en trekt aan mijn arm. 'Nee! Ik hoef nog niet nat te worden!' gil ik lachend. 'Ja echt wel!' roept hij terug en geeft een harde ruk. Mijn voeten glijden onder me vandaan en met een plons kom ik ook in het water terecht. Het water was ijs en ijskoud! Snel klim ik eruit. Rillend sta ik op de kant als Evan een handdoek om me heen slaat. 'Moeite waard?' vraagt hij lachend. Vuil keek ik terug. Ik had het zo koud. Alsof ik elk moment kon bevriezen. 'Niet dus. Sorry, ik wou je alleen zien lachen.' verontschuldigt hij vriendelijk. Zelf had hij het ook koud maar het leek hem niet te deren. 'Heb jij het niet koud?' vraag ik rillend. Hij begint me ineens droog te wrijven. 'Laten we maar terug gaan voordat je kou vat.' zegt hij ontwijkend. Ik trek mezelf los en kijk hem dringend aan. Waarom deed hij toch zo raar? Wat wilde hij me niet vertellen?

?????
'We hebben één kans. We kunnen er twee tegelijkertijd pakken. Het is een kans die we nooit meer krijgen. We pakken ze!' zeg ik vastbesloten. Mijn mannen verlaten de ruimte. Wat ben ik blij dat onze insider zoveel info doorspeelt. Nu konden we twee keer zo snel werken. Maar we moesten opletten. Als we te snel gingen konden ze ons betrappen. Mijn tweede man maakte het lichtjes spoor klaar terwijl mijn partner een twee spoor maakte. 'Iedereen op zijn positie. Doelwit in vizier.' fluister ik tegen mijn team via mijn microfoon. Ik volg met mijn ogen het meisje dat naar het spoor toe loopt. Getint, rood haar, handschoenen aan. Was dit die Foxiaan waar Milena het over had? Een Foxiaan kon voelen met wie of wat ze mee te maken had. Dat was dus heel gevaarlijk. Ik maak een vuist van mijn hand en steek dan twee vingers op. Dat betekende voorzichtig doen en snel de mond snoeren. De enige vrouw in het team liep naar het meisje en vroeg wat ze hier deed. Het meisje antwoordde niet en wilde al weg gaan. Shit shit shit, als ze terug ging werden we verraden! Het was nu of nooit. Twee man grijpen in weten het meisje te grijpen. 'Nee, idioot! Niet haar huid!' roep ik geschrokken als een van hen haar huid aanraakt. Haar ogen werden groter en gelijk begint ze te gillen. Shit, shit, shit! Nu wist ze wie we waren! En ook echt hun indentiteit! Dat wisten de meeste van elkaar niet eens. 'Move it, stelletje sukkels! Sluit haar op!' sis ik venijnig. Mijn collega's binden haar handen en voeten stevig bij elkaar en leggen haar in de paardentrailer achter de Land Rover. Het stuk tape op haar mond weerhoudt haar van schreeuwen maar veel help het niet. Ik wil de klep dicht doen als een tweede leerling deze kant op komt. Een jongen. Ik denk zeventien ofzo. Wel een sterke zo te zien. Het leek net een kledingkast. 'Wat gebeurt hier? Wat doen jullie met Cindy?!' roept hij vijandig. Hij trekt een dolk. Wauw, die wilde ik wel hebben. De kling was geëmailleerd en glansde in het maanlicht. Het handvat was gemaakt van hout en blauw leer. 'Gewoon zaken, jongeman. Loop maar lekker door.' zucht mijn collega en wappert met zijn hand. De jongen valt echter aan en probeert hem te verwonden. In zijn voorbijgang zie ik een groen glimmend teken op zijn pols staan. Nooit... 'Grijp dat jong! Hij is een van de Elemental 4!' roep ik gelijk. Op de Elemental 4 stond zo'n hoge prijs dat zelfs The Hunters er grof geld voor wilde betalen. Voor die eerste hadden ze al grof betaald. Ruim dertigduizend euro! Misschien dat we voor deze het dubbele konden krijgen. Maar de jongen wist zich goed te verdedigen en ons op een afstand te houden. Ik begon nu echt mijn geduld te verliezen... Als we nu niet snel vertrokken werden we betrapt en konden we de hele organisatie afblazen. Plotseling hoor ik een geluid. Het geluid van iets kleins dat door de lucht schoot. Iets wat de rommelige stilte verbreekt. Het was vast niets. 'Jullie laten Cindy gaan! Nu!' schreeuwt de jongen. 'Nah. Ze is geld waard dus ja...' zeg ik twijfelend. Ik geef het teken. Iets wat zelfs hij niet zag. Van achteren grijpt een van mijn mannen de jongen en dreigt met naald in zijn nek. 'Ik laat jou toch ook niet gaan.' De jongen worstelt woedend met de man als hij de trailer ook wordt in gedwongen. Binnen drie minuten ligt hij geboeid, gekneveld en knock-out op de metalen vloer. Dat domme wicht gilt alles bij elkaar als ze ook een injectie krijgt. Hoe moesten we ze anders stil vervoeren? Haar hoofd zakt naar beneden als ik de klep dicht doe en vergrendel. 'Eindelijk zeg. Nu kunnen we gaan. Ingerukt!' Net zoals ik gaan de mannen uit elkaar en twee blijven achter bij de auto. Binnen nu en een paar weken hadden we haar binnen. Het was begonnen.

Evan
Alyssa kijkt me dringend aan. Vol verwachting en vragen. Ik kan het haar niet zeggen. Straks flipt ze helemaal. 'Nou? Ga je nog wat zeggen of blijf je me aanstaren?' vraagt ze dringend. Ik bijt zachtjes op mijn lip. Ze kwam op me af. 'Ik weet dat je me leuk vind.' fluistert ze schuldig. 'Ik moet alleen weten of ik ergens rekening moet houden. Ik wil je gewoon niet kwetsen.' Nu begon ik me schuldig te voelen. Ik kon het wel zeggen. Maar dan kon ze bang worden, schrikken en helemaal flippen. 'Ik kan het niet zeggen. Ik heb het beloofd aan mijn ouders. Sorry.' Ineens zie ik haar vreemd naar me kijken. Zonder begrip. Iets wat ze niet snapte. 'Wat is er? Zei ik iets verkeerds?' vraag ik. Ze pakt mijn hand die ik gelijk weer terug trek. 'Geen zorgen. Ik doe je niks. Ik wil alleen maar even kijken.' verklaard ze. Ze houdt mijn blik gevangen in haar prachtige groene ogen als ze mijn hand weer pakt. Voorzichtig gaan we zitten. Vanuit het niets gooit ze water over mijn hand heen. Shit! Nee, nee, nee! Niet nu! Waarom nou nu?
----------------
Hey hey,
Weer nieuw hoofdstuk. Sorry hij is kort weet ik. Maar de volgende wordt zeker groter dat beloof ik.
En ik heb de 4K bereikt! Ik ben echt trots. En ik ben zo blij dat ik jullie als lezers heb. Echt jongens, super bedankt. Als ik jullie ooit zal ontmoeten dan gaf ik jullie een knuffel.
Maar wie heeft de hint al ontrafeld? En wie is degene waar de ?????? voor staan? Wie wil raden?
In media: Alyssa, Evan en Crystal Cave
Bye bye, Charissa