Mysteries van Elements Academy #netties2016 (voltooid)

30. Maia en Aria

Marcus
Gespannen draai ik het stuur en ga een auto voorbij. Ze moest hier ergens zijn. Als Aaron in paniek weg was gegaan had hij een enorme zooi achtergelaten. Voor de derde keer gaat mijn mobiel weer. Ik frommel mijn handsfree oortje om mijn oor heen en neem op. 'Ja wat?' 'Heb je haar al?' vraagt Osiris ongeduldig. 'Nee! En bel me niet om de vijf minuten! Het begint vervelend te worden.' snauw ik. 'Nou, neem me niet kwalijk dat ik me zorgen maak.' zegt Osiris verontwaardigd. 'We hebben trouwens nog iemand in die hut gevonden. De zoon van Aaron, Christiaan. Hij was neergeschoten door Aaron, meent hij.' Vol ongeloof hoorde ik het verhaal. Ik had het wel eens gehoord dat ouders hun kinderen hadden geraakt maar niet met opzet! Ik let niet op als het verkeer voor me ineens stopt. 'Ho, shit!' en trap keihard op de rem. De remmen krijsen en ik kom met een schok tot stilstand. 'Marcus, alles oké?' vraagt Osiris. Zachtjes hijgend laat ik het stuur los en zet de motor uit. 'Ja, ik ben oké. Ik bel je zo terug.' en druk het gesprek weg. Ik stap uit en kijk onderzoekend om me heen. Een groep mensen stonden verzameld bij berm als er een ambulance aan kwam scheuren. Had Aaron haar de auto uitgegooid? Ik ren op de groep af en zie Alyssa gelukkig niet. Maar wel Pedro, mijn oude schoolmaat. Hij gezicht was helemaal kapot en een bot stak uit zijn arm. Open botbreuk... Echt smerig om te zien soms. 'Pedro, alles oké?' vraag ik als hij op de brancard wordt getild. Zwak komt zijn arm in bewegen en wijst maar het eind van de weg. 'Aaron... heeft zelfmoord gepleegd... Alyssa is...' fluistert hij. Ik volg zijn hand en zie nog meer mensen staan. De vangrail was kapot en verbogen. Nee... Toch niet dat?! Ik sprint naar de andere groep en duw iedereen aan de kant. Over het kleine pad langs de rotsen rende mensen naar het meer beneden. Met een hol gevoel in mijn maag zie ik de achterkant van de auto onder water verdwijnen. Alyssa...

Alyssa.
Het ijskoude water vult de auto en laat het lijk van Aaron drijven. Doodsbang voel ik het koude water mijn benen aanraken. Die stomme gordels ook! Waarom kreeg ik ze niet los?! Boven water zie ik door de achterruit mensen verzamelen onder aan de klif en sommige springen het water in om me te helpen. Maar de zware 4x4 wagen zinkt dieper en dieper en zelfs goed geoefende zwemmers kwamen niet meer bij me in de buurt. Vanuit mijn ooghoek zie ik plotseling een oranje hamer liggen. Een veiligheidshamer! Voor het eerst in mijn hele leven zie ik het nut van die dingen. Krampachtig wrik ik mijn arm los en probeer bij de hamer te komen. Net als ik er bijna ben kom ik er net niet bij. De druk van het water wordt groter en het krakende metaal wordt steeds luider als de wielen de bodem van het meer raken. Toe nou, Alys. Je kan er wel bij. Het water steeg ineens sneller als ik eindelijk de hamer te pakken krijg. Met het mesje snijd ik de gordels door en met veel moeite ook mijn tape boeien. Stom spul ook. Als ik mezelf heb bevrijdt probeer ik rustig na te denken met het ijswater dat bleef stijgen. Ik denk aan papa. Papa die echt voor mij uit Korea was gekomen. Ik hoop dat hij geen pijn heeft na die klap van Aaron. En Evan... Waar zou Evan nu zijn? Zou hij oké zijn? Hoe zou het met zijn been zijn? Ik had zoveel vragen. Maar ze bleven onbeantwoord. Als het water bijna boven mijn hoofd is weet ik dat ik heen kans meer heb. Wanhopig probeer ik nog met de hamer het ruitje in te tikken maar alles was van kogelvrij glas. Ik kwam er nooit meer doorheen. Het koude water sluit zich boven mijn hoofd en dwingt het laatste beetje zuurstof weg. Shit zooi! Nu kwam ik er nooit meer uit. Bang voor de dood klop ik op de ramen waardoor een dof geluid ontstond. Nooit dat iemand dat zou horen. Vage zwarte vlekken beginnen voor mijn ogen te dansen en mijn longen beginnen te schreeuwen om zuurstof. Ineens zie ik mijn ketting voor me drijven. De kleuren schieten van zwart naar groen naar rood naar helder blauw. Waren ze in paniek? Plotseling breekt er een blauwe gloed door het water en slaat een druk golf door het water heen. Het blauwe licht verblindt me heel even maar verdwijnt dan weer. Wat the heck was dat? Een soort van signaal? Had ik iemand geroepen? Naast me zag ik ineens iemand zwemmen. Een duiker! Ze gingen me eruit halen! Maar het was geen duiker... Een meisje met lang golvend blauw haar zwom rond de auto. Zonder zuurstoffles! Ze had een korte blauwe short aan en een paars bikini topje. Een zilveren schelp hing om haar hals en een paarse roos zat sierlijk in haar haar. Ik herinner me haar ergens van... Zo bekend... Ze lacht even naar me maar wordt serieus als ze me ziet worstelen voor zuurstof. Haar bruine buik worden ineens bubbels net zoals de rest van haar lichaam. De bubbels gaan tussen de kieren van de auto door en vormen het meisje weer binnen. Ze draait snel met haar hand om mijn hoofd heen en vormt een zuurstof bel rond mijn hoofd. Opgelucht zuig ik de zuurstof naar binnen. 'Godzijdank gaf je ketting een noodsignaal.' zegt ze opgelucht en pakt mijn handen. 'Het is zo geweldig om je te ontmoeten. Ik ben Maia, Hoofdgeest van het water.' Dus dit was Maia. Mooi was ze zeker. Ze zou goede vrienden zijn met Nephthys. 'Waarom zeg je niks? Ik wil je graag leren kennen.' Ik wijs op mijn snee onderin mijn hals en sla an mijn armen over elkaar. Maia slaat geschrokken haar handen voor haar mond. 'Daarom hoorde Aria je niet meer. Lieverd, ik vind het echt verschrikkelijk.' fluistert ze medelevend. 'Ik ga je hier uit halen. Kom op.' Maia maakt een draaiende beweging met beide handen. De deur aan de rechterkant begint te kraken en verfrommelde zichzelf. 'Door de druk van het water kan ik metalen vervormen.' lacht ze en ze neemt mijn hand. Maia trapt de verfrommelde deur weg en duwt me de auto uit. Door de dubbele spreuken die ze gebruikte knapt de zuurstofbel ineens kapot en zat ik weer zonder lucht. 'Ik moet weg anders put ik je uit. Nog even doorzetten, meid!' roept ze en duwt me naar boven. Mijn longen begonnen meer en meer te schreeuwen om zuurstof als ik wanhopig naar de oppervlakte zwem. 'Je kunt het wel!' hoor ik Maia nog schreeuwen maar daarna niet meer. Mijn spieren in mijn benen beginnen te protesteren maar ik moest doorzetten. Ik was er bijna. Een schim kwam ineens naar me toe vanaf het wateroppervlak. Een man aan het postuur te zien. Hij grijpt me bij mijn arm en trekt me het laatste stukje omhoog. Opeens breekt het water boven mijn hoofd. De grauwe lucht toont zichzelf samen met de tientallen mensen aan het piepkleine strandje. Naar ademhappend sleept de man naar het strandje. Tussen de mensen zie ik oom Marcus ineens staan. Wat deed hij nou weer hier? Was hij met papa meegekomen? Mijn redder geeft me over aan oom Marcus. Doorweekt, rillend en ijskoud tilt oom Marcus me terug naar boven, naar de weg. Boven stonden de mensen af te wachten en begonnen te juichen en te klappen als ik samen met mijn oom weer boven kom. 'Eerst een deken, aapje. Dan de rest.' fluistert hij en zet me op een uitklapte tuinstoel neer die iemand had neergezet. Drie dikke dekens worden om me heen geslagen maar veel helpen doet het niet. 'Iemand moet een ambulance bellen.' zegt een klein meisje ineens. 'En de politie. Die man heeft haar zomaar van die rotsen afgereden.' zegt een man. Hij was ook nat. Vast de man die me heeft opgevist. Ik ga twijfelend staan en loop naar hem toe. Ik leg mijn hoofd dankbaar op zijn buik. 'Graag gedaan hoor, dame.' zegt hij vriendelijk. 'Kom op, Alys. We gaan naar huis.' besluit oom Marcus en tilt me van de stoel af. Mensen begonnen te protesteren over ontvoering en slechte zorg als ik een idee krijg. Ik denk met heel mijn hart aan Maia en raak kort het kristal aan. Gelijk daarna gebeurt het al. 'Kijk, mama! Een zeemeermin!' gilt hij. Alle mensen rennen naar de rand en wijzen naar Maia die sierlijk haar blauwe haar borstelt. Ze had nu een donkerpaarse vissenstaart en had die duidelijk half boven water. 'Slim bedacht.' grinnikt oom Marcus en helpt me op de bijrijdersstoel zitten. Ik maak de gordel vast en sla de dekens strakker om me heen. Oom Marcus ging ook zitten en startte de auto. Als we van de mensen wegrijden, vertel ik Maia dat weg mag gaan en bedank haar met hart en ziel voor haar hulp.